Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Осыны айтты да Абай тоқтап қалды.

Салтанат салқындап, ақшыл тартқан жүзбен көзiн төмен салды да, Абайға тағзыммен бас идi. Айтқан алғысындай. Екеуi екi ұзақ әңгiме айтқанда, сырға сыр орай шыққан едi. Бұдан артық айтысу, ашысудың қажетi жоқ. Қызға, бiрдiң өзi болып емiн-еркiн тимесе, қанағат табар аужал жоқ. Абай болса, жеңiл желiкпен, қызығумен Әйгерiмге жалған айтар, бұған жарым серт берер ықтияры жоқ, тiлегi жоқ. Абақты есiгiн өз қолымен ашып, бүгiнгi қазақ қауымынан тыс адамгершiлiгiн Абайға алып келген Салтанат болатын. Сол халдер бүгiнде ел жiгiтiнен көрi өзгерiп, ойымен жаңғырып келген Абайға әмiр-құдiрет тыйымын салды.

Екеуi ендi көңiл сырынан тоқталған. Өз бойын даналық сабырмен жеңiп, билеп алған Салтанат, ендi Абайға құрбылық, назды үнменен екiншi тiлек айтты. Қастарында тұрған сырлы домбыраны ұсынып:

– Сол бiр әнiңiздi ендi өз аузыңызбен ақырын ғана, өзiме айтып берiңiзшi! – дедi.

Абай iркiлген жоқ: жарқ етпес қара көңiлiмдi бұрын Тоғжанға арналған сөздермен бiраз айтып берiп едi. Соның артынан, ән ырғағын өзгертпестен, осы бiр қоңыр кештiң өзiне көштi.

Сыпайы тұспалменен бастап, шыншыл бiр тың сөздермен мұң төктi. Нұрлы жүз, жарық айдың астында, сенiскен досқа құпиясын ашты. Сол жас назы естен кетпес. Ақын сазы оны ұзақ шертер. Қарыздар дос жүрегi ұмытпас, айнымас та, көп сақтар. Белгiсiзге шырқатып әкеткен айрылысу күндерiнде де жiгiттiң өмiрбойы жадында сақтар қадiрлiсi, армандысы боларсың. Сырың сыртқа паш етiлмес. Жүрек iшiндегi бiр түйiр жауhар боп жатар. Ашылмағаны үшiн, өзiнiң қасиетiн ешбiр заманда жоймас... дегендей жаңа өлең. Осы арада, жаңа туған аса шыншыл, ырғақты толқындар едi.

Ауызғы үйде бұл жақтың белгiсiндей тықыр бiлдiрмей сергектiкпен тосып отырған Ербол, Абай әнi шыққанда, Баймағамбетке шам жақтырды. Алдағы бөлмеге әкелдiрген едi. Ендi Абай әнiн аяқтай бергенде, сол шамын ұстап отауға кiрдi.

Абай мен қыздың бағана Ербол шығып кеткенде, терезе алдында отырып қалған қалыптары түк өзгермеген. Оның үстiне Абай жай, баяу ән айтады. Жүзiнде Ербол аңғарғандай өзгерiс нышаны да жоқ. Есiктен кiре бере, екi жасқа жаңа көрген адамша барлай қараған Ербол, бұлардың отырысын да, қабақ шырайларын да оншалық жаратқан жоқ. Ол қанағаттанбады. Үйге шам келумен бiрге Баймағамбет те кiрдi. Күтушi келiншек шай жасай бастады. Аздан соң Мәкiш те қайтқан едi.

Бұдан кейiнгi отырыста, Абай мен Ербол кейде кезектесiп, кейде қосылып көп ән салды, қонақ әйелдердiң, әсiресе Тiнiбек бәйбiшесiнiң тiлегiмен әйелдер мәжiлiсiнiң көңiлiн көтерiп, қызмет еттi. Бұл кештiң ендiгi кездерiнде Салтанат көп сөйлеген жоқ. Тек қана Тобықты жiгiттерiнiң Тоғай бойынан басқарақ айтатын әндерiн айрықша ықыласпен тыңдайды. Аса бiр тартымды сыпайылықпен отырды. Дәл айрылысар кезде ғана, үй бiр оңашалана берген шақта Ербол мен Баймағамбеттiң көзiнше Абайға:

– Осы бiр кештiң қалай шапшаң өткенiн сезбей де қалыппын. Көңiлiмде бiр алғыстан басқа ешбiр ақау жоқ. Әлдекiмнiң бiрi болмассыз деп сырттан топшылаушы едiм. Жетпегенге өкiнерiм жоқ. Бар өмiрде әмiсе бақытты болыңыз! – дедi.

Абай қыз көңiлiнiң жүйрiктiгiн тағы көрдi. Кеудесiне қолын қойып, тек үндемей ғана бас идi. Сөзбен жауап берген жоқ. Көңiлмен барды танысып отырғандарын қабақпен бiлгiздi. Ендiгi халдi жiгiттiң сөзбен таратпағанын Салтанат та орынды көрген екен. Қазiр жасқа толған, нұрлы көздерi көп уақыт кiрпiк қақпай, жiгiтке ұзақ тұнжырап, қарап қалды.

Абайдың жүрерлiк кезi тақаған едi. Михайловқа бұл кездерде ол күн сайын қатынасып, жиi көрiсетiн. Бер жақтан қайтып, досының пәтерiне Абай ендi бiр келгенде, есiктi Михайлов өзi ашты. Ақ кенептен, жаздық кең, жұпыны киiм киiптi. Жүндес кеудесiн ашыңқырап қойыпты. Үлкен алақанына шалқасынан ашып салған бiр кiтапты оқи жүр екен. Шала амандаса сала, Михайлов Абайды қолтықтап алды. Өз бөлмесiне қарай әкеле жатып: