Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Желдiң шуы әлi де түк басылған жоқ екен. Бiрақ төртеуi үн қосып тұрып, ұзақ-ұзақ қатты айғайлады. Дәл сол кезде ақ боран iшiнен, жел жақтан, бұлардың көз алдына, бұлыңғыр үлкен қара көрiне бердi. Келер сәтте, аппақ дүниенiң iшiнен айқындап, бадырайып, қастарына ағыза шауып, бiр атты кеп қалды. Зор денелi үстi аппақ қар болған ақ боз атты. Жанында семiз баран жылқы қосары бар. Бұл адам қуана айғайлап:

– Уа, бармысың? Тiрiмiсiң, жандарым-ау! – деген сергек сөзiменен жетiп келiп, аттан түсе бердi. Келген кiсiнiң үнiн алдымен таныған Абай едi. Айғайлап қуанып:

– Абылғазы! Айналайын Абылғазы-ай! Қайдан кеп едiң? – деп жүгiрiп барып, құшақтай алды.

Ол анық Абылғазы едi.

– Қайдан келушем? Сендердi iздеп келем! Я құдай, әмiсе жолды қыла көр! Мынау ақ түтектiң iшiнде сендердi табам деген үмiт бар ма едi?! Әйтеуiр жан дәрмен, үйде тыным таба алмай шыққан бiр далбасалық. Үсiгеннен амансыңдар ма? Ұшып қалғандарың жоқ па? Аттарың тың ба? Тез атқа мiнемiз. Түн болмай жылынатын жай табайық! – деп бәрiн өзi билеп кеттi.

Шәке мен Баймағамбет қуана жүгiрiсiп, бiраз тыңайып қалған аттарды жетектеп алып келдi. Бар жүргiншi аттарына тез мiнiп, Абылғазының артынан ерiп, желе жортып, тартып бердi.

Жүргiншiлердiң бұл кезде келiп тiрелген жерi – Машан тауының желке тұсы екен. Алда Абылғазы бастап жортып келедi. Оның қасында, қатарына iлесiп, әңгiмелесiп келе жатқан Ербол. Әлi күнге тың, ширақ басып келе жатқан құла жирен атын Абай алдыңғы екеуiнiң артына тақау бастырып, iлестiрiп, қатты бiр мең-зеңде келедi. Өзiнiң ауру-сауын да айыра алмайды. Өне бойы соққы жеген кiсiдей мылжа-мылжа. Айналадағы дүние де бұған таңғажайып халде. Кейде Абай жүрiп келе жатқан сияқты емес. Жолдың екi жағы тау сияқты да, сол таулар, жартастар бұған қарай өздерi сырғып, жылжып, қиыс өтiп келе жатқан сияқты.

Сондайлық ойды, миды пәңгiрткен сүлдер ғана келе жатқан күйде, кейде Абай ұйқы мен ояудың, "барлық пен жоқтықтың" арасына шомғандай. Өзiне өзi қатты таңданады. Сәл уақыт санасы оянса:

"Ұйқы мен шаршау жеңдi ме? Болмаса аурумын ба?" деп, мұнар iшiнде шала бiр ойлар ойлайды. Оқта-текте бұған алдында келе жатқан екi аттының үзiк-үзiк сөздерi естiледi.

Абылғазыға жанасалап жүрiп келе жатқан Ербол:

– Жаным-ау, қалай таптың бiздi? Көрiпкелiң бар ма? Осындай ақшұнақ боранда адасқан адамды табамын деп, есi бар кiсi iздеп шығар ма? – дейдi.

– Атама! Менi бүгiн кiсi демей, осы жонның қасқыры десеңшi!

– Қасқыр да боранда iздегенiн таппай, кезiккенiн алады ғой!

– Менi жан ұшырған шығар. Абайды кешелер Жиреншеге алдатып жүргенде, қиянат қылдым-ау деп, iшiмнен сол жаманшылығымның өтесiнiн бiр қайырармын деп ем. Содан кеше түске жақын боран басталарда мен сендердiң адасатыныңды бiлгемiн. Ботақан-басында, жел алғаш қатайып басталғанда, сендер әуелi бiр үйiлiп тұрып қалдыңдар. Сонда мен Шақпақтың-жотасынан биiкте тұрып қараларыңды көргемiн. Егер сендер адаспасаңдар, жолымыз Жыландының сыртында түйiссе керек едi. Түйiспедiк. Соның арты боран болды да, дүниенi ақ шымылдықпен жауып алды. Сендердiң адасқандарыңды бiлдiм. "Желдi аңғармай, Көксеңгiрге, Керей жерiне, қу далаға тартып кеттi" деп ойладым. Бiз болсақ кеше, дер кезiнде, Есболат Қарасуына жетiп қондық. Түн бойы айғай салып, атой берiп, белгi де жасадық. Бүгiн сол жерде қалуға болмады. Отыны, бұдыры жоқ, қу тақыр екен. Содан қосты көшiрiп:"Жетсеңдер Машанға қон, болмаса жолда Бұғылыға түне" дедiм де, өзiм таң атқалы, күнi бойы қос ат алып, сендердi iздеуде болдым.

– Ал сонда қайдан кездестiрем деп iздедiң?