Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Өтті-ау заман-ай,

Қош бол, аман!..–

Жолаушылар ұзап барады. Әйгерiм, Үмiтейлердiң құлағына соңғы қайырма әлi де анық естiлiп тұр. Алыстағы көк жотаға қонақтар өрлеп барады.

– Қозы көш жерге кеттi. Әлi естiлiп тұр, неткен үн! – деп, Ербол тамаша сүйсiнiп тұр.

Ендi бiр азда, қонақтар әнiн үзбестен, белден асты.

Әмiр сол жотаның бер жағында қоштасып, қайта жортып келе жатыр. Абайлар оның оралып келгенiнше үй сыртынан қозғалған жоқ.

Әмiр үйренiп келдi, тақай бере: "Ей, бозбала-ай деп, жаңағы қайырманы айнытпай, дәл әкелдi.

– Әннiң аты не екен? – деп Үмiтей сұрап едi, Әмiр оқыс сұраудан аңырып қалып:

– Япырмау, әттеген-ай, атын сұрамаппын ғой! – дедi.

– Оның атын жаңа Ербол айтқан жоқ па? Қозы көш жерге шейiн естiлiп барады дедi ғой. Атын Бiржан да қоймаған шығар. Бұл – "Қозы-көш" болсын да! – деп, Абай ендi үйге қарай беттей бердi.

Дәл осы кезде бұлардың қасына сырлы қызыл таяғын ұстап, Күнке бәйбiше жетiптi. Бар жас, бастығы Абай боп, ол кiсiге бет бұрып, кiшiлiк амандық айтты. Әйгерiм үлкен құрмет бiлдiрiп, қатты иiлiп тәжiм еттi. Бiрақ Күнке өзге жасқа қарамай, Абайға ғана көзiн салды.

– Абай-ау, шырағым-ау, мұның не? Кiмге өнеге берiп тұрсың? Бiздiң ауылдан қонақ осылай аттанғанды қашан көрiп ең? Кiмдi асырып, асқақтатып тұрсың, осынша басындырып? Тым құрса пәруайсыздықты мына ала құйын Әмiрге берсең еттi. Сенi естияр деген дәмем қайда, жарықтығым?! – дедi.

Абай ызалана жаздап барып, өзiн iркiп қалды да:

– Ап-ай, ойлағаныңыз – ауылдың, елдiң жым-жырты ғой. Сәнiм сол дейсiз ғой. Бiрақ ондай-ондай сән табылар, ән табылмайды ғой! – деп шiмiрiкпей күлдi де, жастарға қарай бұрылды. Ербол мен Әмiр қостай күлiп:

– Сән табылар, ән табылмас... – деп жарыса қайталасты.

Күнке ызамен түйiлiп, Абай жаққа жиренiш көзiн бiр тастап, айналып кеттi. Әмiр ендi еркiн күлiп:

– Абай аға, тiлеуiң берсiн! Қашанғыдан бұрын үлкен әжемдi бiр жамбасқа алып, соғып бердiңiз ғой! – дедi.

Әйгерiм, Үмiтейлер бұл сияқты кесек қалжаққа өте қысылып тұрып, қатты күлдi де, ұялғандарынан отауды айналып, тез қашып кетiстi. Еркiн, ерке Әмiр, әжесiнiң артынан әлi көз алмай қарап:

– Өл де маған... О несi екен, ән салса, Әмiр дiннен шыға ма екен? – деп, қыңыр тентектiгiне басып, сылқ-сылқ күле бердi.

3

Сол Бiржан аттанып кеткен жазда, Олжай ортасына бiр үлкен лаң кiрдi. Бұның басы жайлаудың бiр жым-жырт түнiнде, жарық айлы аспанға мұңды жүдеу шер шыққан, нәзiк ырғақ әнмен басталды.

Ел бауырға түсiп келе жатқан кез болған едi. Жайлаудан екi жаққа айрылыса көшкен жапсарлас Тобықты мен Керейдiң барымташы мен жортуылшылары осы кезде түн шабуылын жиiлете бередi. Әр түнде: "алып кеттi", "тиiп кеттi" деп, ел iшi даурығып жүр.

Осындай тынышсыз күндерде сақтық ойлаған Жiгiтек, жылқысының түнгi өрiсiн қалың елдiң ортасына, iшке қарай беттетушi едi. Сол жылқы Қараша, Қаумен ауылдары отырған Суық-бұлақтан кешкi су iшiп өргенде, Сыбайлас – Қаршығалы өлкесiн бетке алып жайылған.

Алды-салды көп болатын кезде, дәмелi ер-азамат түн баласында жылқыны барлап, ат үстiнде болады.

Өз әкесiнiң жылқысы жоққа тән, ап-аз болса да, жылқы бағуды сылтау етiп, бүгiн жылқышыларға ерiп Оралбай да шыққан.

Жылқыда Қараша балаларынан өзi мықты, өзi жау түсiргiш Абылғазы бар.

Ол семiзден жараған аяңшыл қара ала атқа мiнiп, қатқан қара сойылын ерiнiң алдына көлденең салыпты. Жеңiл сұр шекпеннiң омырауын жарық айға қарсы ашып тастап, кiшкене тымақтың бiр құлағын iшiне жымыра киiп, Оралбайға әңгiме айтқызып, өзi анда-санда бiр шырт түкiрiп тастап, көп жылқыдан ұзаңқырап шығып, жер шалып келедi.