Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Міне, осы жай-жағдайдың әр жағын ойлаумен Жаңыл, Дәрмен, Рахым үшеуі бірнеше күн өткізсе де, анық бір шешу айтыса алмаған. Тек Дәркембайдың жетісін беріп болған соң, Абай мен Дәрмен бұл ауылдан қайтатын шаққа жеткенде, жаңағы түйінді Абай ақыл қоса отырып, Жаңылмен бірге шешті.

Бұл жерден Жаңылдың қазір де, қыс та кетпеуін Абай да дұрыс көреді.

Ол жағына келгенде Жаңылдың сөздерін Абай түгелімен мақұлдайды. Бірақ қыстауға қонып, ас-суын әзірлеп болған соң, Рахым биылғы қыстың көбін Дәрменнің үйінде Ақшоқыда, Абай аулында өткізсін. Сонда мұсылманша да, орысша да азырақ түртініп оқи берсін.

Ал келесі жылы, Жаңыл Дәрменнің қолына көшкенде Рахымның қалаға барып, қалауынша мұсылманша, не орысша оқуына тұсауы кеңиді, алды ашылатын болады деген.

Жаңыл қыс бойы мүлде жалғыз болмас үшін, Рахым ай сайын бес күн, он күнге шешесінің қасына келіп, қайтып тұрады. Міне, Абай мен Дәрменге өлім аузында Дәркембай айтқан арыздың арты осылай аяқталды.

Енді Абай мен Дәрмен аттанар кезде Абайды Базаралы ауыл сыртынан оңашалап шығарып алып, бір азғана жайды айтты. Ең әуелі Базаралы өзі де Абайға мәлім, биыл науқасы үдей түсіп, жүдеуі асып барады.

– Баяғы бір бунап, бір босатып жүретін ескі науқасым кәрі лаңқадай боп кетті. Сол құрғыр құяң буын-буынымнан ұстағанына тоймай, енді жүрекке де шауып жүр. Биыл бір-екі рет жүрегім қысылып, талып қалғаным да болды! – деп, әуелі өзінің науқас жайын айтты.

Абай осы бір жұма ішінде Базаралының жүдеулік үстіне қартайып қалғанын, әл-қуатының азайып, жүз реңі қатты өзгеріп, қуаң тартқанын аңыстап жүр еді. Бірнеше рет Базаралыдан саушылық жайын сұрағанда, ол сараң сөйлеп, жұрт көзінше және Дәркембайдың өлім, қазасы үстінде бұл жөннен шешілмеген. Таратып ешнәрсе айтпаған болатын.

– Менің жасыма жеткенде, кейде ойласам, жақыныңа, жан күйеріңе алдымен айтатын сырдың бірі – денсаулық болады екен. Соны "дәрменім азайды" деп, көпке даурықтырып, дақпыртып айтуымның да жөні жоқ. Жақыннан жасыратын жайым тағы жоқ деп, саған айтып отырмын! – деген.

Абай, аға досының бұл жайды оңашалап айтқанын өзінше түсінді. "Айналада жауы көп. Аңдысып, арбасып, алыстан болса да бұның басына пәле тілеп жүретін қаскөйлер бар. Жамбасы жерге тигенше солар "асқақтамасын, басын-басын" деп ойлайды ғой. Және ердің бәрі жарасын жарыққа салмайды, қолынан келсе өзі ғана біліп, өзі ғана "жалап жазуға тырысады" деп бір ойлады. Абайдың көңіліне әлдебір жолбарыстай, қабыландай қайратты жансебіл жандар елестеді.

Абай: "Базаралының осы сөзінің тағы бір арты бар ғой" деп сонысын сұрады. Досының ендігі сырын бақты. Ойлағаны рас, Базаралының шын тағы бір айтпағы бар екен. Тары да Ырғызбайдың сотқарлары бұл жолы Шұбарды, Әзімбайды бір араға қосып және бір пәленің шетін шығарыпты. Базаралыны тура атамаса да, қасында отырған іні көршісі Әбдіні қадап айтып, "ұры" деп, "айыпкерім" деп пәле салып, жала жауып отыр.

– Биыл жазда Әзімбайдың бәйгекер ат дейтін, тақымына басқан дей ме, бір аты жоғалыпты. Сұрау салып, айналаны шалып, бірде-бір дерек таппай қояды. Соған қарамай, "осы атымды Базаралы ұрлапты, ұрлаған өзі емес, Әбді" – деп жала жауыпты. Соған сұрау да салып, жақында Шұбар өзі келіп, Тәкежан мен Әзімбай жіберді деп, Ырғызбайдың тобы жіберді деп, салмақ салды. "Не мына Әбдіні ұрымыз етіп, қолымызға шығарып бер, не болмаса ақтасаң, кепіл бол, жаныңды бер" дейді.