Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Күнұзын ұзақ сарылатын еңбектерінің бас кезін, не орта шағын Абай өлеңдерімен, жаңа жазуларымен бөліп отыру бұл есті әйелдің екеуіне де енді бір саналы қуаныш, рақат болып алған.

Жаңа Әйгерім Абай отырған бөлмеге барып, алып келген екі табақ қағазға жазылған сөздер Мәкенге тиісімен, ол әдемі қоңыр үнімен оқи бастады. Әйгерім өзінің дағдылы орны Мәкеннің жоғарғы жағынан орналасқан. Мәкен бірде оған жүзін тура қаратып, біресе сәл қырындай түсіп оқып отыр.

Әсемпаз болма әрнеге,

Өнерпаз болсаң арқалан,

Сен де бір кірпіш дүниеге,

Кетігін тап та, бар қалан! –

деген өлеңді әуелі демін үзбей, түгел бір оқып шыққан Мәкенге, Әйгерім қайтадан, басынан түсіріп тағы да оқытты.

Мәкеннің өзі де өлеңнің кейбір жолдарын ішінен қайта оқып отыр еді. Бұл өлеңнің алғашқы жолдарын есінде сақтап алған Әйгерім енді бір сәт, ақырын ғана қоңыраудай күміс үнді сұлу күлкісімен күліп алды.

– Ағаңның алғашқы сөздері бізге де айтылған сөз десек болатын-ау! Өзі ауызша да айтады ғой. Кімде-кім есі бар, қайраты бар, бойында жігер, талабы бар адам болса, еңбексіз өмір кешуге жол жоқ деп! Маған десе патшаның қызы мен қатыны бол, арамтамақ болсаң, қор боласың, дейді. Мынада айтып отырғаны да сол ғой! – деп, аз бөгелді де: – Бірақ "кірпіш" дегені қалай? Сол арасын сен екеумізге өлшесем, көкейіме қона қоймайды! – деп және күлді.

Мәкен бұл өлеңнің соңғы жағын Әйгерімге қайта оқыды... Ондағы жолдар әрі ісмер, әрі сұлу, әрі бар мінезі, зейіні өзге әйелдерден артық біткен шебер, сұлу Әйгерімді және де ойландыратын тәрізді. Бірақ ол тұста, Әйгерімнен өздері төмен болса да, оны қызғанышпен жек көретін абысын-ажын дегендерге басқаша мінез жасауға үйреткендей. Кейбір жолдар бұл тұста, Мәкеннің көңілінше тура Әйгерімге дәлдеп айтқан дос, тілектес, өсиет сияқты. Сол тұсты Мәкен сұлу сыпайылықпен өзіне жарасатын қалпында, сол жақ езуін тарта, жымия отырып, қайта оқып берді.

Өзіңде бармен көзге ұрып,

Артылам деме өзгеден.

Күндестігін қоздырып,

Азапқа қалма езбеден.

Ақырын жүріп, анық бас,

Еңбегің кетпес далаға.

Ұстаздық қылған жалықпас,

Үйретуден балаға! –

деп Мәкен тоқтағанда, Әйгерім енді бұл өлеңге сүйсініп, шіміркенген қалпын білдірді. Бір толқын қызыл нұр оның өз жүзіне де ойнап шықты. Аппақ сұлу тістері сәл ашыла түсіп, сылдырлай күліп, бейне бір ән салғандай сұлу үнмен әзіл айтты.

– Мен жаңа аңдамаппын, анық сен екеумізге бейім сөз мынада екен ғой, сен дұрыс аңдапсың! – деді.

Мәкен момын ғана үнмен қостай отырып:

– Ең соңғы жолдары, Кіші апа, сіздің маған ұстаздық етіп, мынау кесте тіккізіп, баулып жүргеніңізді де айтқандай көрдім, – деді.

Ұстаздық қылған жалықпас,

Үйретуден балаға! –

деп, қайталап оқыды.

Осылайша әрбір күн, сәт күннің не жауынды бұлыңғыр таңертеңгі, не сәл уақытқа күн көзін көрсеткен, айналадағы сары адырды алыс, сары алтындай жарқырата жадыратқан түс шағы талай ойлы, сырлы жолдарды тудырып жатты. Көбінше ауыл ұйықтап, үй іші түгел тыныштық алып, жалғыздық жым-жырт шақта, түн орталарында дөңгелек үстел қасында туған өлең жолдары, тағы осы күздегі ел қамындағы ауыр ойларды толғайды.