Белый дом / Ақ боз үй - Смагул Елубай / Смағұл Елубай

— Әрірек кетейікші!.. — деп сыбыр етті Балқия. Аспан таза. Толық Айдың ақшаңқан сәулесі қарлы төңіректі сүт жарық етіп тұр. Аяқ басқан сайын қар сықырлайды. Аттам жер сайын ербиген сексеуіл. Шашын төгіп, ақ білектерін Айға созған түн сұлуларындай. Немесе бұралып үнсіз билеген ақ балтыр қыздардай. Сексеуіл арасында үп еткен леп жоқ. Ықтасын. Бұта түптерінде ұйыған қалың көлеңке. Ай сәулесі үнсіз құйылған шағын алаңдар. Жан-жағы сексеуіл, алақандай оңаша жазыққа келіп іркілді екеуі.

— Кәні, көрсетші! — деп Бұлыш келіншектің бетін Айға бұрып үңілді. Балқия көзін жұмып жас жуған дөңгелек жүзін Айға тосты. Бірі — кең ақ маңдайының ортасынан қиғаштап құлап сол жақ бетін сызып, екіншісі — әдемі шолақ мұрны үстінен оймақ аузының оң жақ құйрығын баса түскен қамшы ізі.

— Тілмепті, тек сызып қана өтулі... Бұйым емес. Жазылып кетеді, — деп Бұлыш келіншектің жас жуған көзінен, қамшы тиген бетінен асығыс құшырланып сүйді. Балқия көзін сол ашпаған күйі:

— Арысым... — деп, ыстық тынысы бетін жалындай шарпып, ұмтылып кеп жабысты. Жігіттің қарын қысқан уысы бүркіт шеңгеліндей. Мытып барады. Құшақтары табысып, жалғыз тұлғаға айналып Ай астында ұзақ тұрды.

Шытқыл аяз. Мүлгіген мол сексеуілді түлей. Аяқ астында сықырлаған қар. Соның бәрі сезілмей, ыстық аптапты жазға айналып кеткендей.

— Не деулі? Неге ұрды?

— Құрысыншы... соны айтпашы... — деп жалбарынды Балқия.

— Талақпын демеді ме?

— Оны қайтпексің? Үйлене қояйын деп пе едің? Табалдырығыңды аттатуға шамаң келмей тұрып...

Бұлыш сөзден ұтылып, тосылды.

— Балым, — деді әлден уақытта. — Мені сөге бермеші! Мен қайтсем де сені қор қылмаулы... Жаным бірге өзіңмен...

— Өйтіп бірге болмай-ақ қойсын! — деп Балқия жігіттің құшақтай берген қолын серпіп тастады.

— Не істе дейсің маған? Шешемді көрдің ғой. Бетін

қайтаруға Құдайдан қорқулымын. Төрт баласын жерге

берген. Жетімдіктің, жесірліктің тақсыретін одан көп шегулі пенде жоқ. Сөйтіп жүріп мені өсірулі.

— Қырсық кемпір... — Балқия көз жасын сілкіп тастады.— Менің жазығым не?..

— Балым! Дұрысы, бұндайда сабыр етулі...

— ... Сен... сен сабыр етерсің-ау!.. Мен бейбақ... Бүкіл елге... — Балқия қыстығып көзінің жасын төкті. Бүгіле берген Балқияны Бұлыштың қарулы қолы көтеріп алды қос қолтықтан. Сөйтті де жігіт келіншектің шарасына жас толған тостағандай сұлу көзінен сүйді. Сол-ақ екен:

— Бұлышым! — деп өксік атқан көкірегі қаяулы Балқия ышқынып кеп Бұлыштың мойнына асылды да, қарға шалқасынан тастады өзін. Оппа қардың үстіне екеуі ұмар-жұмар құлады. Бір-біріне ұмтылған қос жалындай шарпысып суық дүниені ыстық сезімдерімен күйдіріп, жандырып, буы бұрқырап жатты екеуінің...

3

Хансұлу көзі ілініп кеткен екен. Әлден уақытта, бір бүйірі мұздап оянып кетсе, қасында жатқан Балқия жоқ. Орны бос жатыр. Ұйқысы шайдай ашылып, жүрегі дүрсілдеп қоя берді. Мана кешкісін Бұлыш есік алдыңда Балқияға әлдене дегені есіне түсті. Кең дүние, кенет, тарылып бір уыс болды. Хансұлу Бұлыш жездесін пайғамбардай сыйлайтын. От тілді өсек Балқия мен Бұлышты бір-біріне таңып небір пәле-мәтерлерді суша сапырып жататын. Ондайда Бұлышқа іші салқын тарта қалатын. Бірақ, былай шыға бере, тазысын ертіп қаннен-қаперсіз аңға кетіп бара жатқан Бұлышты көргенде әлгі есіткеңдерінің бәрін ұмытып, жездесінің батыр тұлғасына сырттай таңдана қарайтын. Сол сәт Бұлыш бүның көзіне қара қасқа атты Қамбардай елестейтін.

Есік сыбдырсыз ақырын ашылып ішке Балқия кірді. Шолпысы сылдыр етіп, майда басып төсекке жакындады. Қаранғы үйде тынысы ғана сезіліп, сырт киімін шешіп жатты. Хансұлу қыбыр етпей ұйықтаған боп жатыр. Балқия жылы көрпеге сырттың суығын ала кірді. Хансұлу Балқияның тынысынан қарлы түннің, сексеуілдің және Бұлыштың иісін сезгендей болды. Балқия жастыққа басы тиісімен маужырап, есінеп, кең тыныс алды.