Бауыржан. Жоқ. 1942 жылы 1073-Талғар полкының құрылғанына бір жыл толуын атап өттік. Полкымыздың штабы Холм түбіндегі Васильево деген деревняда еді. Деревняның іргесіндегі орман ішінде айналасын жасыл бұтақпен қоршап тастаған полк клубы болатын. Оны бәріміз «Көгілдір клуб» деп атайтынбыз. Осы клубқа полктың әрбір ротасынан өкілдер жиналды. Оған қатысуға дивизия командирі полковник Серебряковтің өзі келді. Салтанатты жиналысты мен аштым. Қызыл Армияның бір жасқа жаңа ғана толған жас полкының Москва түбінен басталған даңқты жорықтарына қысқаша шолу жасай келіп, былай дедім:

— Орыстарда «крестный отец», қазақтарда «өкіл әке» деген сөздер бар. «Крестный» деп жаңа туған жас нәрестеге ат қою салтанатына қатысқан адамды айтады, «өкіл әке» деп сол жаңа туған нәрестенің кіндігін кесіп, жерден көтеріп алған кіндік шешенің күйеуі аталады. Орысша, қазақша екі түрлі айтылатын бұл екі сөздің мән-мағынасы бірдей. Ал жас сәбидің мінез-құлқы, адамгершілігі, ерлік-батырлығы бала туған кезде қасында болған адамдарға тартады деген сөз және бар. Мен дұрыс айтып тұрмын ба, жігіттер? — дедім залға дауыстап.

— Жөн!

— Дұрыс! — деп винтовкаларын тізелерінің арасына қысып ұстап отырған солдаттар орысша, қазақша жамырай үн қатып жатты.

— Ендеше, — дедім мен сөзімді жалғап, — біздің полкымыз ең алғаш дүниеге келгенде соны жас нәрестедей етіп жерден көтеріп, жөргекке орап алған үш адам бар еді. Олар: генерал Панфилов, аға батальон комиссары Егоров және полковник Серебряков болатын. Сондықтан да біздің полкымызға генерал Панфиловтың ерлігі, комиссар Егоровтың сабырлылығы, полковник Серебряковтың сезімталдығы дарыған. Біз өзіміздің осы үш «крестныйымызды», үш «өкіл әкемізді» мәңгілік мақтаныш етеміз!

Зал, команда берілгендей, тегіс орындарынан атып тұрды. Жауынгерлер винтовкаларын оң қолдарына ұстап, тіп-тік боп тұра қалысты да:

— Панфиловқа, ура!

— Егоровқа, ура!

— Серебряковке, ура! — деп «көгілдір клубтың» түндігін көкке желпілдете ұран салып жіберді. Ешкімнің басқаруынсыз, ешбір бұйрықсыз жүздеген адамдардың жүрегін жарып шыққан бұл қуатты ұран жан толқытарлық ғажап күй танытты. Бір сәтке өне бойды әлде бір күш кернеп, сол күш денені абайсызда соққан электрдің тоғындай шымырлата, дірілдете жөнелген сияқтанды. Сонау Алматыдан бері келе жатқан полк ардагері ескі жауынгерлердің көздерінен бұрқ еткен жас көрінді.

Жауынгерлер орындарына қайтадан жайғасқаннан кейін мен дауысымды құлағы босап кеткен домбыра шегіндей, қайта қатайтып, сөзімді аяқтауға көштім.

— Жолдастар, жауынгерлер мен командирлер! Мен жаңа біздің полкымызға полковник Серебряковтың сезімталдығы дарыған дедім. Олай деуге менің әбден хақым бар. Өткен жылы ноябрьдің он сегізі күні генерал Панфилов осы полктың бірінші батальонының командирі маған аса жауапты бұйрық жіберді. Сол бұйрықты орындау жолында біз Горюны деревнясын жауға бермеу үшін үш күн шайқастық. Батальон жартылай қоршауда қалды. Сондай қиын жағдайда мен полковник Иван Иванович Серебряковтан мынадай хат алдым, — деп омырау қалтамнан хатты алып оқып шықтым, — Қиын жағдайда келген бұл хат маған орасан зор күш берді. Батальон жаудың қоршауын бұзып шығып, тағы да дивизияға, полкке кеп қосылды. Міне содан бері сегіз айдан аса уақыт өтті. Бұл хатты мен күні бүгінге дейін жоғалтпастан офицерлік куәлігімнің ішінде сақтап келемін. Енді міне бүгін Талғар полкының бір жасқа толған күні Москва түбіндегі ұлы шайқастарда оқ тигізбей, отқа шарпылтпай аман алып шыққан бұл хатты бүкіл бір батальонға қайрат берген Ұлы Отан соғысының жауынгер документтерінің бірі ретінде Иван Ивановичтың өзіне шын жүректен, аса зор ризашылықпен, құрметпен сыйлауыма рұқсат етіңіздер. Бұл хат бір кісінің, тек менің ғана меншігім болып қалмай, полковниктің басқа да документтерімен қосылып, ертең, жауды жеңгеннен кейін, бүкіл халықтың меншігіне айналсын деген ниетпен сыйлаймын.