Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Жағдайдың мәніне қаныға қоймаған әрі ұят қысқан қыз түк үн қатпады. Сөйткен соң олар тағы да кішкене жақындай түсті де, священник қызды білегінен алып қайта сөйлеп кетті:

— Киіміңіз көлегейлеген нәрсені, сеньора, шашыңыз әшкерелеп берді: сұлулығыңызды осындай қарабайыр киіммен кіреукелеп, осындай құла түзге әкеп жасыруыңызға қарағанда сізді бұған айрықша бір себептер итермелеген болса керек, алайда бұл жерде бізге өзіңізбен ұшырасу бақыты бұйырды, азабыңыздан арылту қолымыздан келмесе, онда, тым құрығанда, кеңес берер едік, өйткені қайғысы қаншалықты зор болғанымен, жаны қаншалықты қиналып тұрғанымен, бақытсыздыққа ұшыраған пенде өзіне ақ-адал ниетпен кеңес бермекші адамның сөзіне, оны орындай қоймаған күнде де, көзі тірісінде, ең болмағанда, құлақ қоюға тиіс қой. Сөйтіп енді, сеньора, немесе көңіліңіз қаласа тіпті сеньор-ақ дейін, бізді көрген шақта пайда болған үрейіңізден арылыңыз да, басыңыздағы жағдаятты — қуанышыңызды жә қасіретіңізді асықпай баян етіңіз, сонда осы тұрған бәрімізден, тұтастай алғанда да, жекелей алғанда да, қайғыңызға жанашырлық табасыз.

Священник осы сөздерді айтып жатқан шақта шаруа киімін киген қыз өзін қоршағандарға құдды бір арбауға ұшырағандай түк үн қатпай аңтарыла қарап қалған-ды, осы тұрысында ол бұрын өмірі көрмеген, білмеген әлдебір нәрсені әлдекім әкеп ойда жоқта көрсете салған деревня жігітінен аумайтын. Бірақ священник әңгімесінің ауаны орағытып отырып бір арнаға сая бергендіктен, ауыр күрсініп алған қыз ақыры үнсіздігін бұзып, былай деді:

— Мына құлазыған тау өзімді жұрт көзінен жасыруға жарамсыз болғандықтан, босатып қоя берген әрі таралмаған шашым жалған сөз айтуыма жол бермейтіндіктен ендігі жерде жалтарып-бұлтаруымда ешқандай мән жоқ секілді, өйткені маған сеніп қалғандай шырай білдірсеңіздер де, бәрібір басқа бір себептен емес, тек кішіпейілдіктен ғана солай етер едіңіздер. Осынау кіріспе сөзден кейін, сеньорлар, ізгі тілектеріңізге айрықша ырза болғанымды айтқым келеді және бұл мені өтініштеріңізді орындауға міндеттейді, алайда, басымнан кешкен жәбір-жапам жайындағы бұл әңгіме өзіме аяушылық туғызумен бірге, өздеріңізді өкініште қалдырып жүре ме деген де қаупім бар, себебі қайғымды сейілтетін қандай бір дәрі-дәрмек те, жә оны жеңілейтетін жұбату сөз де таба алмайсыздар. Әйтсе де, әйел баласы екенім білініп қалғандықтан және өзімді — соншалықты жас, жападан-жалғыз, оған қоса осындай киім-кешек киген қызды — мынадай жерден жолықтырғандықтан бұл жүрісім жөнінде бөтен ой пайда болмауы үшін, — өйткені, бәрін қосып алып қарағанда да, жеке-дара алып қарағанда да, бұл жағдайлар қандай кіршіксіз есімге де қара күйе жағуға жеткілікті ғой, — әншейінде әңгіме етпей-ақ қоюыма болатын нәрсенің өзін де ортаға салуға мәжбүрмін.

Осының бәрін сұлу қыз кідіріп-мүдірмей бір демде айтып шықты, оның сындарлы сөзі мен сұңғыла ақылы, сондай-ақ биязы үні жолаушыларды сұлулығынан бетер дән риза қылды. Олар қолдан келгенше көмек көрсетуге әзір екендерін қайталап, берген уәдесін орындауын өтінген кезде қыз көп жалындырған жоқ, — әдеп шартын қалтқысыз сақтай отырып аяқ киімін киіп, шашын жинап алды да, тасқа келіп отырды, сосын үш жолаушы өзін айналдыра қоршай жайғасқан кезде асықпай-саспай, нақпа-нақтап, көзіне іркілген жасты зордың күшімен тежеп, өмір тарихын әңгімелей бастады: