Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Осыны айтып ол ерекше бір нәзік сезіммен Доротеяны құшағына алып, құшырлана сүйді, сөйтіп оған шынайы сүйіспеншілігі мен өкінішінің бұлтартпас соңғы дәлеліндей боп көзінен жас домалап кетпеуі үшін бар ұстамдылығын жұмсауға тура келді. Лусинда мен Карденьо да, сондай-ақ, сол арада тұрғандар да бұл секілді мықтылық көрсете алмады, өйткені бәрі де егіл-тегіл боп жылап тұрды: бірі өз тілегінің орындалғанына ырза боп жыласа, екіншісі өңге біреуді аяп жылаған-ды, оларға сырттай көз салғандардың бұлар әлденендей бір ауыр қайғыға душар болған екен деп ойлап қалары кәміл-ді. Тіпті Санчо Панса да жылады, бірақ кейін өзі ағынан жарылып айтқанындай, ол Доротеяның мүлдем Микомикона королевасы болмай шыққанына деген өкініштен жылаған көрінеді, себебі одан көп жақсылық көрем бе деп соншалықты дәмеленіп жүрген-ді. Жылап-сықтау біразға дейін созылды, сонан соң Карденьо мен Лусинда дон Фернандоның алдына тізерлей кетіп, оған шексіз ырзашылық білдірді және оны ерекше қошеметпен білдіргендері сонша, анау не жауап қайтарарын білмей абыржып қалды да, бар болғаны оларды орнынан тұрғызып айрықша құрметпен және аса бір іззеттілікпен құшағына қысты.

Одан соң ол Доротеядан туған жерден тым шалғай мына өңірге қалай тап болғанын сұрады. Доротея болса, ана жолы Карденьоға айтқанының бәрін қысқа да нұсқа түрде баяндап берді, әңгімесінің дон Фернандо мен серіктеріне ұнағаны сонша, олардың тағы да тағы тыңдай түскісі келді — күйініш-наласы жайында Доротея сондай жағымды түрде сыр шерткен еді. Ол әңгімесін аяқтағасын дон Фернандо Лусинданың қойнынан өзінің Карденьоның жұбайы екенін, сондықтан оған жар бола алмайтынын жария еткен хатты тауып алғаннан кейін қандай кепті бастан кешкенін айтты. Лусинданы өлтіргісі келіпті, ата-анасы араша түспегенде, бәлкім, тіпті өлтіріп те тастауы мүмкін екен; сөйткен соң бұл оңтайы келген бойда кек қайтаруға ниеттеніп кетіп қалыпты, ал ертеңіне Лусинданың үйінен қашып кеткенін, қазір оның қайда екенін ешкім білмейтінін естіпті; арада бірнеше ай өткенде ақыры ол Лусинданың монастырьда жатқанын, егер Карденьоға ақи-тақи қосыла алмайтын болса, онда қалған ғұмырын сонда өткізуге ұйғарғанын біліпті; осы хабарды алған бойда жанына үш кавальероны ертіп монастырьға қарай бағыт ұстапты, алайда оның осында жүргенін білсе, монастырьдағылар күзетті күшейтіп жібере ме деп қорқып, Лусинданың көзіне түспегенді хош көріпті; сөйтіп, қақпаның ашық қалған кезін тауып, екі кавальероны кіре беріске қарауылға қойып, өзі үшіншісімен бірге Лусинданы алып шықпаққа ішке кіріпті. Лусинда бұл кезде монастырь ауласында монахинямен әңгімелесіп отыр екен; олар бұның есін жиып үлгеруге мұршасын келтірмей көтеріп ала жөнеліпті де, жолға шығуға даярлық жасау үшін ешкім таба алмайтын жерге жасырып қойыпты; бұның бәрін олар еш қиындықсыз атқарыпты, өйткені монастырь елді мекеннен жырақта, жазық далада орналасқан екен. Лусинда болса, дон Фернандоның қолына түскеннен кейін талып қалыпты, ал есін жиғаннан кейін тек үнсіз күрсініп, егілумен болыпты; осылайша үнсіздік пен жылап-сықтауды серік еткен олар жүріп отырып осы бекетке жетіпті, қазір бұл бекет оларға өткен-кеткеннің бәрі ұмыт болатын, бұ дүниедегі азап пен мазақтан арылатын бейіш секілді көрінеді екен.

ХХХҮІІ тарау

Мұнда сүйкімді инфанта Микомикона бастан өткерген жайдың жалғасы баяндалады және басқа да қызықты оқиғалар жөнінде әңгімеленеді