Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Дон Кихот пен Фернандо осылайша біразға дейін бір-бірін көтермелеп, бір-бірін шын берілгендігіне сендіріп бақты; бекетке әлдебір саяхатшы келіп кірген кезде ғана олардың ауыздарына амалсыз тиым болды; киім-кешегіне қарап бұның жақында ғана маврлар елінен келген христиан екенін аңғаруға болатын, өйткені үстіне кигені көк шұғадан тігілген, жеңі шынтаққа ғана жететін, жағасыз шолақ кафтан, көк түсті кенеп шалбар, осындай түстегі берет еді, аяғына кигені қысқа қонышты сары етік болатын; иығына қайыс белбеу асыныпты, белбеуге мавр қылышы байланыпты. Есекке мінген мавр әйел соңынан еріп келе жатты: бетін жамылғымен бүркеп алыпты, басына қамқа телпек киіпті, үстіндегі альмалафасы тобығына дейін келіп тұр. Ер адам дене мүсіні сымбатты, жауырынды еді, жасы қырыққа жетер-жетпес, өңі қара торылау, ұзын мұрты мен сәнді сақалы бар-ды; бір сөзбен айтқанда, егер киімі келіскенде оны ақсүйектер әулетінен шыққан деп қалуға әбден болатын. Келген бойда ол бөлме сұрады; оған бос бөлме жоқ екені айтылды, бұл оны ренжітіп тастағандай көрінді; сосын киіміне қарап мавр деп ойлауға болатын әйелге барып, оны есектен көтеріп түсірді. Лусинда, Доротея, бекетшінің жұбайы, оның қызы және Мариторнес мавр әйелінің өздері бұрын ешқашан көрмеген, елден ерек киіміне әуестік білдіріп, оны қаумалап тұра қалды, мавр әйел мен серігінің түсетін жер табылмағанына қамығып қалғанын байқаған Доротея өзіне тән ақ көңілділік, сыпайылық және сұңғылалықпен оған былай деді:

— Жайлы орынның жоқтығына бола жабырқамаңыз, мейірбан ханым, бекеттердің барлығындағы жағдай осындай, алайда егер қасымызға қонуды қолай көрсеңіз, — деп ол Лусиндаға қарап ишарат жасап қойды, — онда бүкіл сапарыңыздың барысында бұдан асқан қонақжайлылық кездестірмейтін боласыз.

Бетін жамылғымен бүркеген әйел оған ешқандай жауап қатқан жоқ, тек бойын түзеп, қолын кеудесіне айқастыра ұстады да, алғыс білдіргенінің белгісі ретінде иіліп тағзым етті. Осынау кішіпейілділік ишарасын жасап жатқан кезінде бір ауыз бірдеңе айтпағандықтан бұның мавр әйел екеніне, христиан тілінде сөйлей алмайтынына бұлардың еш күмән-күдігі қалмаған-ды. Бұған дейін әлденемен әуре боп жүрген тұтқын осы арада бұлардың жанына жақындап, әйелдердің серігін қаумалап алғанын, өзіне арналған лебіздерге ләм деп жауап қатпай тұрғанын көріп:

— Қадірменді сеньоралар! Бұл қыз біздің тілімізді жөнді түсінбейді, туған жерінің тілінде ғана сөйлейді, сұрақтарыңызға жауап бермегенінің және жауап бермейтінінің себебі де сонда, — деді.

— Оған ешқандай сұрақ қойған жоқпыз, — деді Лусинда келісіңкіремей, —өзіміз түскен бөлмеде бізбен бірге қонып шыға алатынын, бекеттердегі түнеме кезінде табуға болатын барлық жағдайды жасайтынымызды ғана айттық, өйткені мұқтаждық көріп тұрған жат жерліктерге, соның ішінде әйелдерге қонақжайлық жасауды борышымыз деп білеміз.

— Өз атымнан және мына қыздың атынан қолыңыздан сүйдім, мейірбан ханым, — деді тұтқын, — сондай-ақ, осынау ілтипатыңызды лайықты дәрежесінде аса жоғары бағалаймын, өйткені қандай жағдаят кезінде және, түр-сымбаттарыңызға қарап бағалағанда, қандай ханымдар тарапынан көрсетіліп тұрғанын есепке алғанда, мұны жарылқаушылық деп атамаудың жөні жоқ.

— Айтыңызшы, сеньор, мына сеньора христиан ба әлде мавр ма? — деп сұрады Доротея. — Киген киімі мен жұмған аузын ашпайтыны бізді мүлдем басқа ойға жетелеп тұр.

— Оның киім-кешегі де, тәні де — мавр, ал бірақ жаны — нағыз христиан, өйткені сондай болмаққа құлшынып жүр.

— Ендеше, ол әлі шоқынбаған болды ғой? — деп сұрады Лусинда.