Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Санчо бұл әңгімелерге жаны күйзеле отырып құлақ салды, енді қайтсін, дәрежелі атаққа ие болам ба деген дәмесінен бықсыған шала ғана қалды: сүйкімді принцесса Микомикона — Доротеяға, дәу — дон Фернандоға айналып кетті, ал қожайыны болса қорылдап ұйқы соғып жатыр. Доротея өз бақытының түсі емес, өңі екеніне әлі сене алмай тұрды; Карденьоға да өз бақыты — қиял тәрізді көрінді, Лусинда да өз бақыты жайында тап осындай ойға бейім болды. Дон Фернандо ар-намысы мен абыройын жоғалтып ала жаздаған қиыр-шиыр шытырманнан жол тауып шығуына жәрдем беріп, аяушылық жасаған жаратқанға алғыс жаудырды; қысқасы, бекетте табысқандардың бәрі де шат-шадыман көңіл-күйде болды, сөйтіп, әбден шатысып-бытысқан шырғалаң ақыры осылайша оң шешімін тапқандай еді. Священник бұның бәріне ақылға қонымды түсініктеме беріп, әрқайсысын қуаныштарымен құттықтады; бірақ, бекетші әйелінен артық шаттанып, шалқып-тасыған ешкім болған жоқ, өйткені Дон Кихоттың қырсығынан шеккен шығындарын Карденьо мен священник артығымен қайтарып беруге уәде еткен еді. Тек Санчо ғана, әлгінде айтылғандай, жапа шегіп, қайғырып, қамығумен болды; дәл осы шамада ұйқысынан оянған мырзасына ол аса жабығыңқы кейіпте келіп, былай деді:

— Тақсыр, Қайғылы Бейне, қанша ұйқтаймын десеңіз де еріктісіз: енді ешқандай дәуді өлтірудің керегі жоқ, принцессаға корольдігін қайтарудың да қажеті болмай қалды, — бәрі тынды, бәрі тәмам.

— Өзім де солай ойлаймын, — деді Дон Кихот, — дәу мен арамызда сондай бір өліспей-беріспейтін қанды шайқас болып өтті, мұндай шайқасқа түсу, шамасы, енді маған ешқашан бұйырмайтын да шығар. Мен алдым да семсерімді сілтеп кеп қалдым, қарасам — басы жоқ, ұшып кетіпті, ал енді қанының көп кеткені сонша, еденде су сияқты сарылдап ағып жатты.

— Одан да — шарап сияқты, десеңізші, тақсыр, — деді наразы Санчо. — Егер білмесеңіз біліп қойғаныңыз дұрыс болар, өлтірілген дәу дегеніңіз — тесіліп қалған мес, қан дегеніңіз — оның құрсағындағы алты арроб қызыл шарап, шауып тасталған бас дегеніңіз... жә, атасына нәлет, құрып кетсінші бәрі!

— Әй, сен не шатып тұрсың, найсап! — деп айқайлап жіберді Дон Кихот. — Есің дұрыс па өзіңнің?

— Орныңыздан тұрыңыз, тақсыр, — деді Санчо, — не істеп, не қойғаныңызға қараңыз, бұл үшін бізге қанша ақша төлеу керегін бажайлаңыз, одан соң Доротея есімді кәдімгі қарапайым ханымға айналып шыға келген королеваны көріңіз, оған қоса бұл арада не болып, не қоймады дейсіз, оның бәріне зейін салсаңыз шынымен-ақ таң-тамаша қаларыңыз хақ.

— Мені ешнәрсе таңғалдырмайды, — деп қарсылық білдірді Дон Кихот. — Есіңде болса, өткен жолы екеуіміз осында тоқтағанда-ақ саған бұл үйдегі оқиғалардың қандайына да көз байлау мен сиқыршылықтың қатысы болады дегенмін, сондықтан осы жолы да солай боп жатса, оған таңданатын не бар.

— Егер көрпеде ұшқаным соған қатысты іс болса, соның бәріне сенер-ақ едім, — деп мәлім етті Санчо, — бірақ, әңгіме оның нағыз шын мәніндегі ұшу екенінде боп тұр ғой. Тап осы бекетшінің өзі көрпенің бір шетінен ұстап, мәз бола күліп, мені асқан ептілікпен аспанға жеткізе әуелетіп тұрғанын өз көзіммен көргем, денесінің қимыл-қозғалысы қандай екпінді болса, күлкісі де құлақты жарып жібере жаздайтындай қатты еді. Мен өзім қарапайым да күнәкар пенде болғаныммен, менің де ой-болжамым бар: егер бұл адамдар өзіңе таныс болса, ондашы ешқандай көз байлау дегеннің болмағаны, жақсылап шекелеу мен ештеңенің мәнін түсінбей мәңгірудің ғана болғаны.

— Жә, жаратқан иеміз хош көрсе, бір жөні табылар, — деп құлаққағыс етті Дон Кихот. — Киімдерімді алып берші, киінейін де, өзің айтқан оқиғалар мен өзгерістердің неғылған нәрсе екенін білейін.