Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

— Біз оған үлгермедік, — деп жауап қатты тұтқын. — Алжирді, өзінің туып-өскен жері мен елін, тастап шыққан кезден күні бүгінге дейінгі мерзім аралығында оған мүлтіксіз орындалуын қасиетті шіркеу өзімізге міндет еткен салттармен алдын-ала таныспай-ақ шоқынуға мәжбүр болатындай өлім қаупі төнген бірде-бір жағдай жолыққан емес. Бірақ, құдай қосса, ұзамай-ақ ол өз дәреже-атағына лайық шоқынады, өйткені оның дәреже-атағы үстіндегі киімі мен менің киім-кешегіме қарап бағалауға болатыннан әлдеқайда жоғары.

Оның бұл сөзі тыңдаушылардың мавр қыз бен тұтқынның кім екенін білуге деген ынтызарлығын туғызды, бірақ сұрауға ешқайсысы батпады, — бұлардың әуелі демалып, көңіл бірлеуі керегін, сосын барып қана сұрастыруға болатынын бәрі де жақсы түсініп тұрған. Доротея мавр қызды білегінен алып, қасына отырғызды да, бүркенішін алып тастауын өтінді. Мавр қызы өзіне не айтылғанын, не істеуі керегін білгісі келгендей тұтқынға сұраулы көзбен қарады. Анау оған араб тілінде бүркенішін алып тастауды сұрап тұрғандарын және солай істегені жөн екенін айтты; мавр қызы бүркенішін қайырып қойды, сол арада жиналғандар оның керемет әдемі келбетіне сұқтана қарап қалды: Доротеяға ол Лусиндадан да ажарлы көрінді, Лусиндаға ол Доротеядан да шырайлы сияқтанды, өңгелері бұл екеуімен сұлулық жарыстыруға жарайтын біреу табылса, ол тек осы мавр қызы ғана болар деп түйді, тағы біреулері мавр қызының азды-кем артықшылығы да барын аңғарғандай болды. Ал сұлулықтың жанды жай тапқызып, жүректі баурайтын айрықша қабілеті мен ерекше құдіреті болатындықтан, бәрі де сүйкімді мавр қызын аялап, оның көңілін табуға ынтық болды.

Дон Фернандо тұтқыннан қыздың есімі кім екенін сұрады, — анау оның есімі Лела Зораида екенін айтты, ал мұны естіп қалған мавр қызы тұтқыннан христиан тілінде не жайында сұрап жатқандарын түсіне қойып, беймаза күйге түсіп, асып-сасып, аптығып:

— Жоқ, Зораида емес, — Мария, Мария! — деді. Яғни, есімінің Зораида емес, Мария екенін айтқысы келген-ді.

Осы сөзінің өзі және мавр қызының мұны айтқанда қалайша қатты толқып, абыржығаны сол арада тұрғандардың көзіне жас парлатты, әсіресе жаратылысы нәзік әрі жүрегі жұмсақ әйелдер жағы көбірек босады. Лусинда оны ерекше елжірей құшақтап:

— Иә, сенің атың Мария, Мария, — деді.

Мавр қызы оны қоштады:

— Иә, иә, Мария, — Зораида маканш! (“Жоқ” дегенді білдіреді.)

Осы екі ортада кеш те түсіп, дон Фернандо серіктерінің тапсырмасымен бекетші кешкі астың көңілдегідей боп шығуына бар ынты-шынтысын салды. Сөйтіп, ас та әзір болып, олар той-думан өткізілетін және жұртшылық тамақтанатын орындардағыдай ұзын үстелдің басына, — өйткені бекетте дөңгелек үстел де, төрт бұрышты үстел де жоқ боп шықты, — жиналған кезде, бәрі төрағалық құрметті орынға, қарсылық білдіргеніне қарамай Дон Кихотты әкеп отырғызды, ал Дон Кихот болса, қасына сеньора Микомиконаның жайғасқанын қалады, себебі өзін оның оққағарымын деп санайтын. Олардың жанынан Лусинда мен Зораида, бұлардың қарсы бетінен дон Фернандо мен Карденьо, одан соң тұтқын және басқа да кавальеролар орын алды, ал ханымдардың жанына священник пен шаштараз жайғасты, сөйтіп бәрі айрықша зор тәбетпен тамақтануға кірісті, алайда оларды Дон Кихот бұдан да зор рақатқа кенелтті, — ешкі бағушылармен бірге кешкі ас ішіп отырғанда шабытқа мініп ұзақ-сонар әңгіме ағытқан шағындағыдай шабыттанып кеткен ол алдындағы асын былай ысырып қойып, сөйлеп ала жөнелді: