Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

“Жоға, мен бойдақпын, — деп жауап қаттым мен, — бірақ, отаныма барған бойда үйленем деген сөзім бар”.

“Ал, ол қыз сұлу ма — әлгі сөз берген қызыңды айтам?” деп сұрады Зораида.

“Оның қандай сұлу екенін сипаттап жеткізе алмаймын, айтарым тек мынау ғана: ол саған өте ұқсас”, деп жауап бердім мен.

Осы жерде Зораиданың әкесі мәз боп күліп жіберді де, былай деді:

“Оллаһи-білләһи, христиан, егер менің қызыма ұқсайтын болса оның өте әдемі болғаны: өйткені, менің қызым — бүкіл корольдіктегі ең сұлу қыз саналады ғой. Сенбесең, зейін сала көз тігіп көр, шын айтып тұрғаныма сонда өзің-ақ иланатын боласың”.

Түрлі тілді жетік білетін адам ретінде Зораиданың әкесі осы әңгіменің ұзына бойында дерлік бізге тілмаштық етті, өйткені қызы сол аймақтарда қолданылатын, жаңағы бір әзірде өзім айтып өткен, дүбәра тілде сөйлегенімен, өз ойын сөзден гөрі көбіне-көп ым-ишара арқылы білдірумен болған. Әңгімеміз аяқталып келе жатқанда кенет бір мавр жүгіріп келді де, төрт түріктің бақ дуалынан секіріп өтіп, әлі піспеген жемістерді жұлып жатқанын айтып айқайлады. Шал шошып кетті, Зораиданың да зәресі ұшты, — бұл түрік тепкісінде жүрген маврлардың дағдыға сіңген, қалыпты деуге боларлық қорқынышы еді, өйткені аналар, әсіресе, түрік солдаттары, өздерін өктем ұстайтын, маврларға ойына не келсе соны істеп, құлдан бетер қорлайтын. Сол арада әкесі Зораидаға былай деді:

“Қызым! Үйге кір де, іштен кілттеніп ал, мен барып ана иттермен сөйлесейін, ал сен, христиан, шөбіңді жина, сосын — жолың болсын, еліңе есен-сау оралуыңа бір Алланың өзі жар болсын”.

Мен оған басымды иіп құрмет көрсеттім, сосын ол Зораида екеуімізді оңаша қалдырып, түріктерге кетті, Зораида болса, әкесінің әміріне көніп үйіне қарай жүре түсті де, әкесі ағаш арасына еніп көрінбей кеткен бойда-ақ маған қайтып келіп, жасты көзбен жаутаң қағып:

“Тамши, христиан, тамши?” (“Кетіп бара жатырсың ба, христиан, кетіп бара жатырсың ба?”) деді.

Мен оған:

“Иә, сеньора, бірақ сенсіз ешқайда аттап баспаймын. Мені алдағы жұмада күт және бізді көргенде шошып кетпейтін бол. Біз міндетті түрде христиандарға кетеміз”, дедім.

Оған бәрін егжей-тегжейлі түсіндіріп бергенім сонша, әңгімемізде ол үшін екіұшты көрінетіндей ештеңе қалған жоқ, сөйткен соң ол мойныма білегін ораған күйі бұратыла басып үйіне қарай жүрді, ал мұның нәтижесі, егер құдірет қисынын басқаша етіп келтірмегенде, біз үшін өте жайсыз болатын еді, анығырақ айтқанда: әлгінде құлаққағыс еткенімдей, екеуіміз құшақтасқан күйі келе жатырмыз, әкесі түріктерді қуып жіберген, қайтып оралған, қарап тұр — мына жерде екеуіміз қыдырып келеміз, оның өзімізді көріп тұрғанын біз де көріп тұрмыз, алайда тапқыр да зерек Зораида қолын алған жоқ, керісінше, ол маған бұрынғыдан да бетер тығыла түсті, басын кеудеме сүйеп, тізесін сәл бүгіңкірей қойды, — осы қылығы арқылы ол бір жайсыздыққа ұшырағанын айқын да анық аңғартып берген еді, ал мен болсам оны сүйемелдеуге мәжбүр боп келе жатқандай түр жасай қойдым. Қасымызға жүгіре басып жеткен әкесі қызының қандай халде екенін көріп, не болғанын сұрады, бірақ жауап алмаған соң:

“Сөз жоқ, әлгі иттердің шапқыншылығынан шошынған, содан есеңгіреп қалған”, деді.

Сол арада ол қызын менің кеудемнен жұлып алып өз кеудесіне басты, ал Зораида ауыр күрсінді де, жасаураған көзін сығырайта ашып:

“Амши, христиан, амши!” (“Кет, христиан, кет!”) деді.

Әкесі болса, оған былай деп жауап қатты:

“Христианды қумай-ақ қой, қызым, ол саған ешқандай жамандық жасаған жоқ, ал түріктер кетіп қалды. Қорықпа, — шыныңмен-ақ ештеңеден қорықпауыңа болады: жаңа айттым ғой, түріктерге аман-сау тұрғанда жөндеріңді табыңдар дедім”.

“Дұрыс айтасыз, сеньор, қызыңызды шошытқан солар, — дедім мен, — ал қызыңыз кетуге әмір етіп тұрса, онда мазасын алмай-ақ қояйын. Саушылықта болыңыздар. Қажет боп қалған жағдайда, рұқсат етсеңіз, бағыңыздан салатқа шөп жинау үшін тағы келем, — қожайынымның айтуынша, осындай жақсы шөп басқа ешбір бақта жоқ көрінеді”.