Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Міне, сөйтіп көңілдері күпті зіңгіттей ескекшілеріміз ескектерін қуана-қуана қолға алды да, тағдыр-талайымызды бір құдайдың құзырына табыс еткен біздер Майорка аралдарына қарай бағыт ұстадық, өйткені ол бізге ең жақын жатқан христиан жері болатын. Бірақ, ұзамай терістік желі сарнап қоя берді, теңізде толқын күшейді, сондықтан Майоркаға қарай тура тарту мүмкін болмай қалды — жағалаудан тым алысқа жырақтамай, Оранға қарай жол шегуімізге тура келді, бұл бізге онша қолайлы бола қойған жоқ, өйткені Алжир орын тепкен жағалауда, одан алпыс мильдей ғана жерде орналасқан Сарджелден байқап қалулары мүмкін-ді. Оған қоса, бұл сулардан әдеттегіше Тетуаннан тауар тиеп қайтатын галиоттардың бірі ұшырасып қала ма деген қаупіміз де бар-ды. Дей тұрғанмен, қай-қайсымыз да, ал тұтастай алғанда барлығымыз түгел, егер тауар тиеген галиот кездессе, тек бұл қарақшылар галиоты боп шықпаса, құрдымға кетіп қор болмақ түгіл, керісінше, кемені басып алар едік, одан соң қауіп-қатерді онша елең қылмай саяхатымызды сәтті аяқтар едік дейтін ойға бейіл бергендей болғанбыз. Зораида әкесін көрмес үшін алдымда теріс қарап бүктүсіп отырды да қойды, содан жүзу барысында бірде-бір рет бой түзеген жоқ және оның Лела Мәриамнан көмек сұрап жалбарынғанын құлағым шалды. Ақыры таң шапағы алаулаған шақта біз отыз мильдей жерге жырақтап та кеткенбіз, таң жарығында жағалаудан аркебуз40 оғы үш атылғанда жететіндей қашықтықта келе жатқанымызды білдік, бұл кезде онда жан баласы жоқ-ты, ешкім бізді байқамайтын, сөйте тұрғанымен, бірлесе күш жұмсап, кемені бұл шамада біржола тыншу тапқан теңіздің ортасына қарай алып шықтық, сосын екі мильдей жүрген соң, кезектесіп есуге ұсыныс білдірдік, ондағы ойымыз ескекшілер өзек жалғап алсын дегенбіз, ал ішіп-жем бізде жеткілікті болатын; алайда ескекшілер өре түрегеліп, қазір демалатын уақыт емес, бізді ескек еспейтіндер тамақтандырсын, ал өзіміз ескегімізді тоқтаусыз есе береміз, дегенді айтты. Біз солай еттік те, бірақ тап осы мезгілде аңқылдап пассат желі соға бастады, соның салдарынан ескекті тастап, желкен көтеріп, Оранға қарай бет түзеуге мәжбүр болдық, өйткені басқа бір жаққа қарай бағыт алудың еш амалы қалмаған. Бұның бәрін аса бір асығыстықпен атқардық, сөйтіп желкен астында сағатына сегіз мильдей ала бастадық, енді қарақшылар кемесіне жолығысып қалудан басқа қаупіміз жоқ-ты. Ескекші-маврларға да тамақ бердік, діннен безген олардың тұтқын еместігін, оңтайы келген бойда-ақ босатылатындарын айтып, көңілдерін көтеріп қойды. Зораиданың әкесіне де осы шарт мәлім етілді, ол бұған былай деп жауап қатты:

“Сендер не айтсаңдар да сенуге бармын, христиандар, мейірім-қайырымдарыңның шарапатын да көруге әзірмін, бірақ мені босатам дейсіңдер — жо-жоқ, мен сендер ойлағандай ақымақ адам емеспін. Еркіндігімнен айыру үшін осыншалықты қатерге бас тіккен әрекеттерің адам сенгісіз ақжүректікпен оны өзіме қайтару үшін жасалмаған шығар, оның үстіне менің кім екенімді және мен үшін қандай көп өтемақы алуға болатынын да жақсы біліп тұрсыңдар. Егерде өтемақы сомасын белгілеуге рақымшылық етсеңдер, онда мен өзім үшін және мына талайсыз қызым үшін не сұрасаңдар да ойланбастан берер едім немесе бар жиған-тергенімді тек осы қызым үшін ғана сарп етер едім, өйткені жалғандағы жалғыз қуанышым, жанымның жұбанышы сол ғана”.

Осыны айтып ол еңіреп жылап жіберді, бәріміз де оны қатты аяп кеттік, ал Зораида оған жалт қарап, жылап жатқанын көргеннен кейін, өзі де адам айтқысыз толқып, тіземде отырған жерінен атып тұрды да, жүгіріп барып әкесін құшақтай алды, сол жерде екеуінің бір-біріне беттерін тақап, өкіре жылағандары сондай, мұны көріп тұрғандардың көпшілігі оларға қосыла қорсылдай бастады. Алайда қызының сән-салтанатқа арналған киімдерін киіп, асыл тастарын тағынып алғанын көрген әкесі оған өздерінің тілінде былай деді: