Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

“Кейін қайт, аяулы қызым, қайтып орал өзіме, саған кешірем бәрін! Аналарға барлық ақшаңды бер, — бәрібір енді ол солардың меншігіне айналды, — сосын мұнда кел де қайғыда қалған әкеңді жұбат, оны тастап кетсең, ол мына қу медиен жағада ажал табады”.

Зораида мұның бәрін естіп тұрған, қатты күйініп, күйзеле жылап тұрған, ақыры ол әкесіне былай деп жауап қайтарды:

“Мен Лела Мәриамның шарапаты арқасында христиан болдым, — сенің қайғыңды жеңілдетуге де Алланың мейірімімен сол Лела Мәриам жәрдем еткей, әке. Басқаша істер амалым болмағанына бір Алланың өзі куә, мені бұған христиандар мәжбүр еткен жоқ: тіпті үйде қалуға, бұлармен бірге кетпеуге бекінгеніммен де, бәрібір, өз еркіме өзім қожалық ете алмаған болар ем, — өзім үшін өте қастерлі көрінетін, ал сен үшін, ардақты әкем, өте қасиетсіз көрінетін, осы мақсатты орындауға деген құлшыныс жанымды ешқашан жай таптырмас еді”.

Зораида осыны айтып тұрған кезде әкесі оның сөзін естуден қалған-ды, ал біз оны көруден қалған едік, сол жерде мен Зораиданы жұбата бастадым, сөйтіп енді қазір бәріміздің ой-аңсарымыз саяхатымызға қарай ауған-ды, ал бағыттас жел сапарымызды жеңілдете түскен, сондықтан қай-қайсымыз да ертең таңертең Испания жағалауын көріп те қалармыз деген сенімде болғанбыз. Алайда бақыт қолға әрқашан тегіннен-тегін келіп қона қалмайды және әр кез шуақты бола бермейді, онымен бірге ілесіп немесе соңын ала міндетті түрде бақытсыздық та келеді, сөйтеді де, оның шырқын бұзып, берекесін кетіреді, айтып-айтпай не керек, әлде тағдыр солай жазды ма, әлде маврдың қызына айтқан қарғысы айнымай келді ме, — әке қандай қарғысы айтпасын мейлі, одан қашан да қорыққан жөн, — қысқасы, сағат түнгі үштің кезінде желкендерді жайып жіберіп, ескектерді жинап қойып, өйткені жел бағыттас еді, ескек есудің қажеті болмай қалған, ашық теңізде жүзіп келе жатқанымызда, айдың сүттей аппақ жарығынан төрт бұрышты желкендерін жел кернеген бір кеменің рөлін желге қарата ұстап, бізге қарай кесе көлденең заулап келе жатқанын көрдік. Оның тым жақындап келгені сонша, соқтығысып қалудан қорқып желкендерді жинап тастауға мәжбүр болдық, ал ана кемедегілер бізді өткізіп жіберу үшін рөлге бар күштерін салды. Қарсы жолыққан кеменің палубасынан әлдекім айқайлап, кім болатынымызды, қайдан шығып, қайда бара жатқанымызды сұрады, сұрақтарын олар француз тілінде қойғандықтан, діннен безген бізге:

“Жауап қатушы болмаңдар. Бұлар француз қарақшылары, олардан аяушылық күтуге болмайды”, деді.