Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

“Қашан келгің келсе, сонда келе бер, — деді Хаджи Мурат, — қызымның саған бұлай дегені, өзіңді немесе христиандар арасындағы тағы біреуді жек көргендігінен емес, — “кет” деген сөзді ол түріктерге арнаған еді, бірақ саған қаратып айтты, бәлкім, шөп жинайтын уақытың болғанын мегзеген шығар”.

Сол жерде мен олармен қоштастым. Зораиданың көңілі астан-кестең болғанында күмән жоқ-ты, ол әкесімен бірге кетті де, мен шөп жинаймын деген желеумен аспай-саспай, бүкіл бақты қалағанымша аралап шықтым: кіретін-шығатын жерлерін аңдадым, ысырмаларының беріктігін тексердім, ойға алған ісіміздің оңды боп шығуына септігін тигізер басқа да жайларды барладым. Сосын көрген-білгендерім жайында діннен безген мен серіктеріме егжей-тегжейлі есеп бердім, сөйткен соң тағдыр өзіме сүйкімді де таңғажайып Зораида кейпінде тарту еткен бақытымның ләззатын алаңсыз тататын сәттің жақындауын тосып жанымды қоярға жер таппадым. Уақыт өтіп жатты, ақыры ұзақ күттірген сәт те келіп жетті, сөйтіп байыпты түрде ойластырып, сан мәрте талқылаудан өткізгеннен кейін ғана барып белгілеген жоспарымызға сәйкес, арманды нысанамызға да жеттік: өзім Зораидамен бақта әңгімелескен күннің ертеңіне, дәлірек айтқанда, жұма күні, діннен безген іңір қараңғылығы қоюланған бойда Зораида үйінің тура қарсы алдына дерлік келіп зәкір тастады.

Алдын-ала құлағдар болған, ескек есуге тиісті христиандар үй маңайында әр жерде тығылып жатыр еді. Өздерінен қол созымдай жерде ғана тұрған фелюгаға тап беруге құлшынып, мені тағатсыздана күтіп алағызып жатқан: себебі, діннен безгенмен арадағы уағдаластығымыздан олар бейхабар болатын, — бостандыққа өз күшімізбен жетеміз, фелюгадағы маврларды жайратып саламыз деп ойлаған. Серіктеріммен бірге сол маңайдан бой көрсеткенімде, тығылған жерлерінен атып-атып шықты. Бұл кезде қала қақпалары жабылып жатқан, жағалауда да жан баласы жоқ-ты. Сол арада біз бірден тартып Зораидаға барған жөн бе әлде ескектерде отырған теңізші-маврларға тарпа бас салған дұрыс па дегеннің төңірегінде ақылдаса бастадық. Жанымызға діннен безген келіп, неге кешеуілдетіп жатқанымызды сұраған кезде біз әлі екі ойлы боп тұрғанбыз; дереу кірісу керек, фелюгадағы маврлар қаннен-қаперсіз, көпшілігі тіпті ұйқтап та қалды, деді анау. Оған не істерді білмей тұрғанымызды айттық, анау: ең бастысы — әуелі фелюганы басып алу керек, ал оның түк қиындығы жоқ және ешқандай қауіп те жоқ, Зораидаға сосын баруымызға болады, деді. Осыны мақұл көріп, соның бастауымен дереу фелюгаға қарай тарттық, — анау кемеге бірінші боп секіріп түсті де, қылышын суырып алып, мавр тілінде:

“Тыпыр етпеңдер, әйтпесе құрисыңдар!” деп айқайды салды.

Бұл кезде христиандардың бәрі дерлік бортта еді. Арраистың айқайы үргелек маврлардың зәресін зәр түбіне жіберді, сөйтіп, қаруға жармасуды ойға да алмаған олар, — айта кетерлігі, ешқайсысында дерлік қару жоқ-ты, — христиандардың өздерін байлап тастауына үн-түнсіз көне берді, ал христиандар болса, қыңқ еткен дыбыс шығарсаңдар бәріңді түгел бауыздаймыз деп қорқытып, маврларды ә дегенше-ақ шандып-матап үлгерді. Бұдан соң христиандардың жартысы маврларды күзетуге қалды да, өңгесі сол баяғы діннен безгеннің бастауымен Хаджи Мураттың үйіне қарай тартты; олар қақпаны сындырмақшы болған, бірақ сәті түскен кездейсоқтық шығар, құдды ешқандай кілт салынбағандай, қақпа өз-өзінен оп-оңай ашылып кетті. Сөйтіп, құлаққа ұрған танадай тыныштықта, үн-түнсіз, ешкімнің көзіне түспеген күйімізде, үйге таяп келдік.