— Аһ, сеньора! — деп дауыстап жіберді донья Клара. — Әкесі ақсүйек әулеттен шыққан әрі асқан бай адам емес пе, одан маған не күтуге болады? Оның ойынша мен, әрине, баласына әйел болмақ түгіл тіпті малай болуға да жарамайтын шығармын. Ал, енді, ашығын айтсам, әкеме хабарламай, қашып-пысып оған ешқашан күйеуге шықпаймын. Маған керегі: бозбаланың басымды қатырғанды қойып, үйіне қайтқаны, — бір-бірімізден қол үзуіміз және арамызда жататын үлкен ара қашықтық, бәлкім, жанымның жарасын емдеп жазатын да шығар. Бірақ, өзім ойлап тапқан бұл амалдың маған онша пайдасы тимейтінін де анық сезіп-біліп тұрмын. Бұл өзі неғылған әзәзіл сезім екенін, махаббаттың жүрегіме қалай ұялап қалғанын түсінбеймін, — себебі, мен әлі сондай жаспын ғой, ол да сондай жас, әйтсе де, екеуіміз құрдаспыз ғой деп ойлаймын, өзім болсам әлі он алтыға да толғам жоқ: әкем айтқан, Михаил-жебірейілде он алтыға толасың деген.

Донья Клараның балалық былдыр сөзіне Доротея күліп алды да, оған:

— Кәне, кішкене көз іліндіріп алайық, сеньора, таң да атып қалды ғой, ал таңертең, құдай қаласа, ойлағанымыз орындалар, көрерсіз әлі-ақ айтқанымның қалай айнымай келгенін! — деді.

Содан соң олар ұйқтап қалды да, бекетте меңіреу тыныштық орнады; тек бекетшінің қызы мен Мариторнес қана ояу болатын: Дон Кихоттың ойқы-шойқылығы жайындағы әңгімелерді көп естіген және оның қазір бес қаруы сай, атқа салт мінген күйде бекетті күзетіп жүргенін білетін олар мұны мазақ қып күлуге, ал ондайдың реті келмей жатса, бәтуасыз мылжыңын тыңдап кішкене көңіл көтеруге ниеттенген еді.

Айта кетер нәрсе, бекеттің бірде бір терезесі далаға қарамайтын, тек сарайда ғана сырттан ішке қарай сабан тастауға арналған ойық бар-ды. Бірі толық, екіншісі жарты екі бикеш ердің үстіне шалқая жайғасып, найзасына сүйеніп тұрған Дон Кихоттың қасына жақындап, оның деміл-деміл көкірегі қарс айрыла ауыр күрсініп қоятынын, күрсінген сайын жаны тәнін тастап шығатын секілді көрінетінін байқады. Олар, сондай-ақ, оның бәсең де биязы, құштарлыққа толы дауысын да естіді:

— Беу, жүрегімнің әміршісі Дульсинея Тобосская, сұлулықтың пірі, даналықтың асқар шыңы және ақырғы деңгейі, сұңғылалықтың қайнар бұлағы, ізгі қасиеттердің кеніші, және, бұған қоса тағы айтарым, жер-дүниедегі күллі жанашырлықтың, пәктіктің және тұшымы азбас тәттіліктің қорабасы! Дәл қазір не жайында ойлап отыр екенсің, аяшым? Бәлкім, өзіңе шын берілген, өз ықтиярымен, жалғыз тек сен үшін ғана, соншалықты қауіп-қатерге басын байлаған рыцарь жайында ойлап отырған шығарсың? Беу, үш кейіптегі аспан шырағы, ең болмаса сен айтшы соны маған! Бәлкім, сұлуымның жүзіне сен қызғанышпен көз тігіп тұрған боларсың, ал ол болса бұл кезде көңіл ауанына ерік беріп, сән-салтанатқа бөленген сарайының галереясымен серуендеп жүрген шығар немесе балконның кенересіне кеудесін тіреген күйі, ар-намысына көлеңке түсірмеу жағын әрі қадірін кетіріп алмау жағын қарастыра тұрып, сорлы жүрегімнің соның жолында тартып жүрген азабын жеңілдету жөнінде, мехнатымның өтемі үшін өзімді қандай рақатқа кенелтуге болатыны турасында, қамқорлығым үшін — қандай көңіл қоштығын, өлімім үшін — қандай өмір, қызметім үшін — қандай сый-сияпат тарту етуге болатыны жайында ойланып тұрған шығар? Ал, сен, жүрегімнің әміршісіне қарай ертелетіп аттану мақсатында аттарыңды жегуге асығып тұрған аспанның алтын шашты шамшырағы, — сенен жалынып сұрарым, көрген бойыңда оған менен сәлем айт, бірақ оның келбетіне көз тігіп, сәлемдесіп тұрған кезіңде, абайла, бетінен сүюге құмартушы болма, әйтпесе оны сенен өзің өр мінез желаяқ қызды қызғанғаннан да бетер қызғанатын болам, ал сен ол қызды Фессалияның жазық далаларымен бе, әлде Пенея өзенінің жағалауымен бе, — қызғаншақ та махаббатқұмар сенің ол кезде қай жерлермен жүйткіп жүргеніңді мен қайдан білейін, — әбден сілең қатқанша қуған болатынсың.

Дон Кихот осынау жан тебірентерлік сөзін одан әрі жалғастыра бермек ниетте еді, бірақ дәл осы кезде бекетшінің қызы дауыс беріп:

— Мархабатты мырза! Берменірек келуге рақым етіңізші! — деді.