Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Хикаяда одан әрі былай делінген: аталмыш паж, ақылды да аңғарымпаз һәм елгезек жас жігіт, бұл сапарға қуана-қуана аттанды; селоға келіп жеткен соң, жылға бойында бір қауым боп жиналып, кір шайып жатқан әйелдерге қарап дауыстап, өзін Ламанчалық Дон Кихотпын деп атайтын рыцарьдың Санчо Панса дейтін атқосшысының зайыбы Тереса Панса есімді әйел қайда тұратынын сұрады; кір шайып жатқан қыз балалардың бірі бұл сұрақты естіп, басын көтеріп:

— Тереса Панса — менің шешем, өзіңіз атаған Санчо — менің әкем, ал ана рыцарь — біздің қожайынымыз, — деді.

— Олай болса, бойжеткен, мені шешеңе ертіп бар: оған әлгінде есімі аталған әкеңізден хат пен сыйлық әкеле жатырмын, — деді паж.

— Қуана-қуана ертіп барам, мархабатты мырзам, — деп мәлім етті қыз бала; түріне қарап оны он төртте деуге ғана болатын.

Жуып отырған кірін құрбысына қалдырған ол, аяқ киімін де киместен, шашын да түйместен, жалаң аяқ, шашы ұйпа-тұйпа күйінде секіре басып паждың қасына келіп:

— Тура жүре беріңіз, мырза, біздің үй — анау ең шеткісі, шешем қазір үйде, әкемнен көптен хабар болмағанына қатты алаңдап жүр еді, — деді.

— Есесіне мен соншалықты жақсы хабар әкелдім, — деп іліп әкетті паж, — шешеңе тек құдайға алғыс жаудырудан басқа ештеңе қалмайды.

Қыз бала секектей, ойнақтай басып үйіне қарай тартты да, табалдырықтан аттар-аттамастан:

— Апа! Мұнда кел жылдам, бол тез! Біздің үйге бір сеньор келе жатыр, әкемнен хат және басқа да түрлі нәрсе әкеле жатыр, — деп айқайлады.

Айқайға сұр белдемше киген, қолына иірген жіп орамын ұстаған шешесі, Тереса Панса шықты. Тереса белдемшесінің шолақтығы сонша, құдды оны ұятты жеріне дейін әдейі қысқартқандай көрінетін-ді; сондай-ақ оның сұр түсті төстартқышы мен көйлегі бар-тын. Қырықтан асқаны айқын аңғарылып тұрғанымен, оны жасамыс әйел деп айтуға әсте болмайтын, ал шындығында бұл қайраты қайтпаған, әлі күнге шейін сымбатты, дені сау, күнқақты әйел еді; өзінің қызы мен атқа салт мінген пажды көрген ол:

— Жайшылық па, қызым? Мына сеньор кім? — деп сұрады.

— Сеньора донья Тереса Пансаның құлдығы болар бейбақ, — деп жауап қатты шабарман.

Сосын аттан лып етіп секіріп түсті де, сеньора Тересаның алдына келіп айрықша құрметпен тізерлей кетті.

— Қолыңызды беріңіз, сеньора донья Тереса, — деп паж сөзін сабақтады, — Баратария аралының бас губернаторы, сеньор дон Санчо Пансаның басыбайлы заңды зайыбы ретінде қолыңыздан өбуге рұқсат етіңіз.

— Аһ, мархабатты мырзам, жетер енді, қойыңызшы! — деп сөйлеп кетті Тереса. — Мен сарай ханымы емеспін, мен — қарапайым шаруа әйелмін, қарапайым диқанның қызымын және әлденендей бір губернатордың емес, кезбе атқосшының зайыбымын.

— Жоға, қадірменді ханым, — деді паж келіспей, — сіз лайықтылардан да лайықты губернатордың лайықтылардан да лайықты зайыбысыз, мына хаттар мен сыйлық соның айқын дәлелі.

Соны айтып, қалтасынан алтын ілгішегі бар маржан моншақты алып, Тересаның мойнына тағып берген ол сөзін әрмен жалғады:

— Мынау — сеньор губернатордың хаты, ал екінші хат пен маржанды сізге сеньора герцогиня беріп жіберді, мені өзіңізге аттандырған да сол.

Тереса мелшиді де қалды, қызы да сондай күй кешті; ақыры қыз бала былай деп тіл қатты:

— Осының бәріне сеньор қожайынымыз Дон Кихоттың тікелей қатысы болмаса, атымды басқа қойыңдар: губернаторлық дегенді ме, әлде графтық дегенді ме, әкеме тарту еткен тап сол кісі екені анық — өйткені, ол мұны оған талай рет уәде еткен еді ғой.

— Дұрыс айтасың, тап солай, — деп қоштай кетті паж, — сеньор Дон Кихоттың сіңірген еңбегі арқасында сеньор Санчо қазір Баратария аралының губернаторы боп тағайындалып отыр, бұл жайында хаттан оқып білуге болады.

— Маған хатты оқып беріңізші, мырза, — деген өтініш айтты Тереса, — иіруге келгенде қолым қолыма жұқпайды, ал оқуға келгенде оқтау жұтқандай боп қалам.