Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Менің барлық бақытсыздығым, маған тап болған барлық қырсық біреу ғана, ол — інімнен еркекше киінуіме рұқсат етуін, маған өз киімін бере тұруын және түнде, әкеміз ұйқтаған кезде, маған қаланы көрсетуін сұрағаным. Өтінішімнен әбден ығыр болған ол ақыры көнді, мен мына үстімдегі костюмді кидім, ол менің көйлегімді киіп алды, — айтпақшы, бұл оған өте үйлесе кетті, өйткені мұрты әлі тебіндей қоймағандықтан, бет-пішіні әдемі қыздың әлпетін еске салады, — сосын бүгін түнде, шамамен бір сағаттай бұрын, үйден шығып кеттік те, жастық желіктің жетегіне еріп, жүгіріп отырып бүкіл қаланы аралап шықтық, сөйтіп енді үйге қайтқалы тұрғанымызда, күтпеген жерден өзімізге қарай қаптап келе жатқан тобырды көрдік, сол арада інім маған: “Апатай! Бұл кешкі шолғын секілді, бізді танып қоймас үшін қашып кетейік, бар пәрменіңмен жүгір соңымнан, әйтпесе жаман болады”, деді. Соны айтты да, жалт бұрылып, алды-артына қарамай қаша жөнелді. Мен болсам, бір-екі адым аттағаннан кейін-ақ қорыққаннан құлап түстім, сол арада қасыма тәртіп күзетшісі келіп, сізге ертіп әкелді, қазір ұялғанымнан кірерге жер таппай тұрмын: маған соншама адам қарап тұр, шамасы, шолжақай, еркетотай қыз деп ойлайтын шығар мені.

— Басыңызға түскен бақытсыздықтың бар-жоғы осы ғана ма, сеньора? — деп сұрады Санчо. — Әлгінде үйден кетуіңізге қызғаныш себеп болды демеп пе едіңіз?

— Бұдан өзге оқиғаны бастан кешкем жоқ және үйімді қызғаныштан емес, дүние көргім келгендіктен тастап шықтым, — соның өзінде де, дүние көрмек тілегім қаламыздың көшелерінен өңге жерді көксемеген.

Қыздың шындықты айтып тұрғаны полицейлер оның інісін алып келген кезде ақи-тақи анықталды, полицейлердің бірі оны апасын тастап қашып бара жатқан жерінде ұстаған болатын. Ол сәнді белдемше мен көгілдір қамқадан тігілген, зер төгілген мантилья киіпті, ал бас киімнің міндеті өзінің алтын сақиналарға ұқсап шиыршықтала төгілген ақ сары шашына жүктеліпті. Губернатор, үй басқарушы мен аға малай бойжеткен естіп қалмасы үшін баланы әрменірек алып барып, бұлайша киінуінің себебін сұрады, — апасы секілді қатты ыңғайсызданып, абыржып қалған ол соның айтқанын қайталап айтып берді, ал мұнысы аға малайды шексіз қуанышқа бөледі.

Алайда, губернатор былай деп құлаққағыс етті:

— Әлбетте, сеньора, мұның бәрі әншейін баланың ісі ғана, ал енді осынау қыңырлау қылығыңыз жайында баяндап беру үшін осынша көп сөздің, көз жасын төгу мен аһылап-уһілеудің не қажеті бар еді. “Біз, пәленше мен түгенше, қыдырыстап қайту үшін үйімізден қашып шықтық, мұны біз әуестіктен ғана істедік, басқа ешқандай ойымыз жоқ”, дегеніңіздің өзі-ақ жетер еді ғой, сонда әңгіме де тәмамдалып, жылап-сықтап, ананы айтып, мынаны айтып, жалтарып-бұлтарудың қажеті болмас еді.

— Рас-ақ, — деді қыз, — алайда, біліп қойғандарыңыз артық етпес, мырзалар, не істерімді білмей сондай абдырап кеттім, белгілі бір шеңберде қалуға шамам жетпеді.

— Жә, құрысын шеңбері де, басқасы да, — деп түйді Санчо. — Қазір екеуіңді үйлеріңе шығарып саламыз, — бәлкім, әкелерің әлі ештеңе байқап үлгермеген де болар. Бірақ болашақта мұндай балалық жасамаңдар және дүние көруге сонша асықпаңдар: жібі түзу қызға керегі — жіп иіретін ұршық, әйел де бейне бір — тауық, көп жүгірсе — өзіне қауіп, түптеп келгенде, жұртты көруге ынтық әйел, өзін де жұртқа көрсетуге ынтық. Басқа ештеңе де айтпаймын.