Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Бұл жағдайдың мәнісі мынада, — деп сөйлеп кетті қыз. — Әкем мені құлыпта он жыл ұстады, марқұм анамды қара жердің қойнына бергелі де сонша жыл өтті. Тіпті месса тыңдауға да не керектің бәрімен молынан жабдықталған үйдегі тауапханаға барам, сондықтан осы күнге шейін күндізгі және түнгі аспан шырақтарынан өзге ештеңе көргем жоқ, көшелер, алаңдар мен ғибадатханалар жайында да ешқандай түсінігім болмады, сондай-ақ әкемнен, інімнен және жүн жинаушы Педро Перестен басқа еркек кіндіктіні де көрмедім; жүн жинаушы біздің үйде жиі болып тұрады, шын әкемнің кім екенін сіздерге білдірмеу үшін өзімді жүн жинаушының қызы етіп көрсетпек болғаным да содан. Осы қамақ, тіпті шіркеуге бару үшін болса да, үйден шыға алмаушылық — жанымды көптен күйзелтіп жүр: мен дүние дидарын көргім келеді, ең құрығанда туған қаламның көркіне көз салғым келеді және бұл тілегім өнегелі отбасынан шыққан қыздар сақтауға тиісті әдеп қағидаларына қарсы келе қоймайды ғой деп ойлаймын. Қалада бұқамен шайқас, түрлі қызықты сайыс көрсетіледі немесе әлденендей комедия қойылады деген сыбыс құлағыма шалынғанда, өзімнен бір жас кіші інімді сұрақтың астына алатынмын, сондай-ақ көруге мүмкіндігім болмаған тағы да талай нәрсе жайында қадала сұрайтынмын, ол маған бәрін шамасы жеткенше ұғынықты етіп түсіндіруге тырысатын, бірақ оның бұл әңгімелері соларды өз көзіммен көруге деген құштарлығымды онан сайын арттыра түсетін. Алайда, қалай құрдымға құлағанымның баяны тым ұзаққа созылып кетті-ау деймін, — ұзын сөздің қысқасы, інімнен қоярда қоймай жалынып сұрап... аһ, әттеген-ай! ештеңе сұрамауым керек еді одан, жалынбауым да керек еді...

Сол арада қыз көз жасына қайтадан ерік берді. Үй басқарушы оған былай деді:

— Айта беріңіз әрмен қарай, сеньора, қандай жағдайға душар болғаныңызды аяғына дейін айтып беріңіз: әңгімеңіз де, жылағаныңыз да бізді дал қылып тұр.

— Ендігі айтар әңгімем азырақ, есесіне көз жасым молырақ болмақ, — деді қыз, — қисынсыз тілектердің салдары қашан да осындай ғой.

Қыздың сұлулығы үй басқарушының есін кетірді, жүзіне тағы бір мәрте көз салу үшін фонарьды қайтадан оның бетіне жақындатты, сосын еріксізден еріксіз: қыздың бетінен көз жасы емес, моншақ немесе шалғындағы шық домалап жатыр-ау, деген ойға келді, бірақ, мұны да тым әлсіз теңеуге балап, оның көзінен тамған жас — Шығыс жауһарынан бір де кем түспейтін керемет, дегенге тоқтады; үй басқарушы қыздың қайғы-қасіреті көзінің жасы мен ауыр-ауыр күрсінісі айғақтап тұрғандай тым ауыр болмағанын қалады. Ал, губернатор бойжеткенге әңгімесін тым ұзартып жібергені үшін налып тұрған; ақыры, шыдамы таусылып, тоқ етерін айтып беруін сұрады: уақыттың кешкіріп кеткенін, аралды енді ғана аралауға шыққанын, мәлім етті. Өкіре жылауы мен өксуі айтар сөзін жиі-жиі бөліп кетумен болған бойжеткен бұдан соң қайтадан былай деп сөйлеп кетті: