Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Шыныңмен-ақ, әліге дейін соны нағыз малай деп ойлайсың ба, Санчо? — деп шамдана тіл қатты Дон Кихот. — Дульсинеяның — шаруа әйелге, Айна Рыцарының — бакалавр Карраскоға айналдырылып және өзгертіліп жібергенін өз көзіңмен көргеніңді есіңнен шығарып алғансың ғой, шамасы, шындығында ол да, бұл да қыр соңымнан қалмай жүрген сиқыршылардың ісі болатын. Одан да сен маған мынаны айтшы, Тосилос деп атап тұрған адамыңнан Альтисидораның не істеп жүргенін сұрадың ба: менен қол үзіп қалғанына қапаланып жылап па екен әлде өзім барда мігір таптырмай мазалаған сүйіспеншілік сезімінен біржола суынып па екен?

— Жоқ, сеньор, мен өз ойларыммен әуре болдым, түкке тұрғысыз нәрселер жайында сұрауға мұрша таппадым, — деп наразылық білдірді Санчо. — Апырай, тақсыр-ай! Дәл қазір сізге біреудің сезіміне, оның ішінде махаббат сезіміне әуестік білдіретін кез бе?

— Әңгіме онда емес, Санчо, — деді Дон Кихот, — махаббат — бір басқа да, ризашылық — екінші басқа. Рыцарь селқос болуы мүмкін, бірақ ол, түптеп келгенде, ризашылық білдірмей қала алмайды. Альтисидора, меніңше, маған ғашық боп қалған сыңайлы: үш шаршы сыйлағанын, кетіп бара жатқанымда жылағанын және ұят дегенді былай жиып қойып көптің көзінше маған қарғыс жаудырғанын, балағаттағанын, назаланғанын өзің білесің, — мұның бәрі оның өзіме кетәрі болмағандығының белгісі, өйткені ғашықтардың ашу-ызасы әдетте қарғыс жаудырудан көрініс табады. Мен оған үміт ұштығын ұстата алмадым, оған ешқандай қазына-байлық сыйлай алмадым, өйткені өз үмітім тек Дульсинеяға бағышталған, ал кезбе рыцарьлардың қазына-байлығы — жын-шайтанның қазына-байлығы іспетті алдамшы елес қана, егер Альтисидораны ұмытпай еске алып жүрсем — оған білдірер ризашылығым сол ғана болмақ, алайда бұл, әрине, Дульсинеяға ешқандай зиян келтірмеуге тиіс; айтпақшы, Санчо, сен оңдырмай жүрсің, өйткені өзіңді-өзің шықпырту мен тәніңді (қасқыр жеп кетпейді-ақ екен соныңды) жансыздандыруды кейінге қалдырып келесің, шамасы, оның ана бақытсыз сеньораның әжетіне жарағанша құрт-құмырсқаға жем болғанын артық көресің-ау деймін.

— Әңгіменің ашығына көшсек, сеньор, — деп сөйлеп кетті Санчо, — құйрығыма дүре соғудың жадыланғанның жадысын қайтаруға қандай қатысы барын біле алмай жүрмін. Өйткені, бұл “Басың ауырса — тізеңе май жақ” дегенмен бірдей нәрсе ғой. Қалай болған күнде де, тақсыр, дүре салудың арқасында жадысы қайтарылған адамды өзіңіз оқыған кезбе рыцарьлар жайындағы хикаялардың ешқайсысынан кезіктірмегеніңізге ант ішуге бармын. Әйтсе де, көңілім соққан кезде және қолайлы жағдай туған шақта өзімді-өзім шықпыртарым анық.

— Ендеше, іске сәт, — деді Дон Кихот, — ханымыма көмектесу жөніндегі парызыңды жаныңмен сезінуіңе жаратқан иеміздің жәрдемі тисін саған, өйткені менің малайым болуың себепті ол сенің де қожайын ханымың ғой.

Олар осылай әңгіме-дүкен құрып өз бағыттарымен жүріп келе жатты, сөйтіп ақыры ана жолы өздерін бұқалар төңкеріп кеткен жерге де жетті. Дон Кихот бұл араны бірден танып, Санчоға былай деді: