Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Жоқ, олай болмайды, — деп Дон Кихот жауап қатып үлгергенше сөзге Санчо қыстырылды. — Таяуда ғана губернатор әрі сот болғаным баршаға мәлім, ендеше сендердің дауыңа мен билік айтып, үкім шығаруға тиіспін.

— Олай болса, тіпті жақсы, достым Санчо, айта бер билігіңді, — деді Дон Кихот, — қазір менің бірдеңемен айналысарлық халым жоқ, ойым онға бөлініп, басым мың-дың боп тұр.

Рұқсат алған Санчо шаруаларға қарап сөйлеп кетті, ал аналар мұның үкімін естімекке оны айнала қоршап алып, аңқия тыңдап қалды.

— Ағайындар! Семіздің қойып отырған шартында ешқандай қисын жоқ және әділдіктен де мүлдем аулақ; ежелден қалыптасқан және барша жұртқа мәлім ереже бойынша, жекпе-жекке шақырылған адамның қару түрін таңдауға қақы бар, ендеше, семіздің көпе-көрінеу өзіне жеңілдік беретін, арықтың жеңіске жетуіне бөгет жасайтын қару түрін таңдауына жол бермеу керек. Сендерге айтарым мынау: арықты жарысқа шақырған семіз өз денесінің кез-келген жерінен, қай жеріне көңілі соқса сол арадан, өз етін өзі кесіп, тазартып, қырнап, қысқартып, алты арроба етті азайтсын, одан соң онда бар-жоғы бес арроба ғана салмақ қалады, сөйтіп ол қарсыласымен теңесіп, онымен біп-бірдей боп шыға келеді: себебі қарсыласы да дәл сонша тартады ғой, — міне, сөйтіп екеуі тең жағдайға жеткен соң, мейлі жүгіре берсін.

— Әй, қатырдың-ау, қара басқыр! — деп дауыстап жіберді бір шаруа Санчоның үкімін естіп. — Мына сеньор әулие сияқты сөз саптайды екен өзі, дау-шарға кез-келген канониктен кем билік айтпайды екен! Бірақ, мәселе басқада: семіздің өз бойынан алты арроба түгіл бір унция да ет кеспейтініне кепілдік беруге бармын.

— Мүлдем жүгірмей-ақ қойсын да олар, — деді екінші біреу, — арыққа босқа зорығып, семізге өзін-өзі пәршалап не басына күн туыпты, — одан да, қане, кепілдіктің жартысына шарап алайық, мына сеньорларды бір жақсы тавернаға шақырайық, сонымен әңгіме тәмам.

— Көптен-көп рақмет сіздерге, сеньорлар, — деді Дон Кихот, — мен қас қағым сәтке де кідіре алмайын деп тұрмын: көңілсіз ойлар мен қайғылы оқиғалар сыпайыгершілік сақтауыма жол бермей, асықтырып тұр.

Осыны айтып, Росинантқа шпорын қадаған ол әрмен қарай асты, ал шаруалар оның көзге ұрып тұрған сырт пішініне де, малайының парасат-пайымына да таңырқанбай қала алмады; айта кетер нәрсе, олар Санчоны шынымен-ақ малай деп қалған. Сол арада біреуі былай деді:

— Малайы осындай сұңғыла болса, қожайыны қандай болғаны! Егер олар Саламанкаға оқуға бара жатса, кейін бұлардың астаналық алкальд боп шыға келетініне кепілдік беруге бармын. Оқи бер, оқи бер — керегі тек осы ғана, қалғаны бос сандырақ; әрине, оған қоса, өзіңе біреудің қамқорлық жасағаны және жолың оңғарылғаны да керек-ақ: сөйтсең, күндердің күнінде қолыңа жезл ұстап шыға келесің, тіпті басыңа митра киюің де мүмкін.

Бұл түнді мырзасы мен малайы жазық далада, жел өтінде, ашық аспан астында өткізді, ал ертеңінде өз бағыттарымен кетіп бара жатқан бұлар қарсы алдарынан иығына дорба ілген, қолына жаяу хат тасушының міндетті жарағы — әлде шолақ найза, әлде қысқа сапты сүңгі ұстаған бір адамның келе жатқанын көрді; Дон Кихотқа жақындай берген ол адымын оқыс тездете түсті де, оған жүгіре басып жеткен бойы оң жақ санынан сүйіп алды, өйткені одан жоғарыға бойы жетпеген еді, содан соң шектен тыс қуанышқа кенелгендей кейіпте былай деп дауыстап жіберді:

— Аһ, сеньор Ламанчалық Дон Кихот! Жазғы сарайына сіздің қайтып келе жатқаныңызды білсе герцог, менің қожайыным, қандай керемет қуанар еді десеңізші! Өйткені, сеньора герцогиня екеуі әлі сонда тұрып жатыр ғой.

— Сізді танымай тұрмын, бауырым, — деп мәлім етті Дон Кихот, — кім екеніңізді өзіңіз айтып бермейінше бәрібір тани қоймаймын.

— Сеньор Дон Кихот! — деп жауап қатты шабарман. — Мен Тосилоспын, герцогтың, қожайынымның, малайымын, тап сол, ана жолы донья Родригестің қызына үйлену үшін өзіңізбен жекпе-жек айқастан бас тартқан жігітпін.