Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Ақиқатына келер болсақ, мейірімді мырзам, сіз қателесіп тұрсыз, өйткені арал атаулының бәрі бірдей жіптіктей емес қой, — деді басқа малай келіспей. — Олардың арасында қиқы-жиқысы да, сұрықсызы да, сүреңсізі де кездесіп қалады, тіпті солардың ішіндегі ең тегіс те әдемі дегенінің өзі оған қожалық ететін бейбақты бірталай азап пен ақиретке батырары анық. Ең дұрысы, қарғыс атқыр бұл қызметті тастап үйімізге қайтып оралған ғой, ал үйде біз бұдан гөрі ұнамдылау іспен айналысқан болар ек, айталық, аңға шығар едік немесе балық аулар едік, себебі ең сорлы деген қай атқосшының да деревнядағы уақытын көңілді өткізуге жарарлық мініс аты, бірер тазы иті мен қармағы жоқ дейсің?

— Өзімде соның бәрі бар, — деп мәлім етті Санчо, — рас, атым жоқ, есесіне, мырзамның атынан екі есе артық есегім бар. Егер есегімді сол атқа айырбастайтын болсам, тіпті оған үстеме етіп әлденеше фанега сұлы қосып берсін мейлі, алдағы алғашқы Пасха мейрамын қуанышта қарсы алмай-ақ кетейін. Сұр жорғамның қандай керемет екенін білмейсіз ғой, мейірімді мырзам, — сұр түсті ғой ол, есегімді айтам. Ал, енді иттің жайына келсек, оның жарасы жеңіл: біздің деревняда не көп — ит көп, асылы, аңды басқа біреудің есебінен аулағаннан артық не бар.

— Ақ-адал шынымды айтсам, сеньор атқосшы, — деді басқа малай, — мына рыцарьлық дейтін делқұлылықпен қош айтысып, деревняма қайтсам, балдарымды бақсам деймін және солай шештім де: менің үш балам бар ғой — шетінен Шығыстың жауһары іспетті.

— Ал, менің екі балам бар, — деді Санчо, — және қандай — Рим папасының өзіне көрсетіп, алғысын алуға болатындай; әсіресе — қызым, мен оны, құдай қосса, шешесінің қарсы болғанына да қарамастан, графиня етпек ойым бар.

— Сонда әлгі графиня болмақшы сеньора неше жаста? — деді басқа малай әуестік білдіріп.

— Енді он беске толады, — деп жауап қатты Санчо, — бірақ найзадай ұзын бойлы, көктемнің жұпар ауасындай сүйкімді, жұмыскердей қайратты.

— Мұндай қасиеттеріне қарағанда, ол графинядан гөрі жасыл тоғайдың нимфасы болуға да жарап қапты ғой, — деп құлаққағыс етті басқа малай. — Өй, бір нағыз ебелек, ебелектен туған себелек, құтырып жүрсің-ау, шамасы, қутың қағып!

Бұған Санчо әжептеуір қынжыла жауап қатты:

— Оның өзі де, шешесі де ешқашан ебелек болған емес және көзім тіріде ешқашан болмайды да. Ал, сізден сұрайтыным, тілеуіңіз болғыр: әдептірек болсаңызшы, кезбе рыцарьлармен көптен аралас-құралас келе жатқан адамсыз, олар болса, барып тұрған сыпайы жандар емес пе, ал сіздің аузыңыздан шыққан сөз онымен онша үйлесіңкіремейді.

— Мақтау сөздің мәнін жөнді ажырата алмайды екенсіз, сеньор атқосшы! — деп дауыстап жіберді басқа малай. — Әлдебір кавальеро аренадағы бұқаны найзамен түйреп құлатқанда немесе әлдебір істі біреу оңтайлы түрде тындырғанда жұрттың әдетте: “Өй, бір нағыз ебелек, ебелектен туған себелек, қалай қатырып жіберді, ә?” деп айқайлайтынын білмейтін бе едіңіз? Олай болса, мұндағы былапыт секілді көрінетін сөз, шын мәнінде, ерекше мақтау боп табылады, ал ата-анасына осындай құрмет көрсетілетіндей ештеңе тындырмаған ұлдардан немесе қыздардан, сіздің орныңызда болсам, сеньор, бас тартқан болар едім.