Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Жолаушылар Ақшоқыдан шыққанда, Қорық бойында тек шұбартқан нөпiр, қалың мал көрiнгенi болмаса, тiгiлген үй, жайғасқан ауыл жоқ едi. Абай ендi байқап келедi. Ұзындығы тай шаптырымдай өлке бойына кем қойса он бестей ауыл қоныпты. Араларын жиi салып, өрлей, құлдай үйлер тiккелi орнап жатыр. Әр ауылдың тұсында қой-қозысы, сиыр-түйесi, мол жылқылары шұбартады. Ен сулы көк шалғында, әдемi көктемдiк соныда мал атаулы тыныш рақат тапқандай. Дағдыда өрiс, жайылыста жүрген малдай көп қозғалып, бытырап, шашырамайды. Қалың көктiң арасында, тұмсығы тиген жерде, көкмайса жас шалғында қадалып, жабысып қалғандай. Мал тұяғы тимеген шүйгiн қонысқа келгенде, алғашқы күн, бар түлiктiң iстейтiн мiнезi осы. Оспан мен Дарқан қазiрдегi Қорық бойындағы мал жайын, көктемнен берi күнде бағып жүрген тәжiрибелерi бойынша тез таныды.

– Мал жарықтық жер қадiрiн адамнан артық бiледi-ау. Қорықтың сонысына кенедей қадалып, жабысып қапты. Қыбыр етпейдi ғой! – деп, Дарқан өз байқауын топшылағанда, Оспан да мал ажарына сүйсiне түстi.

– Жылда көктем сайын келетiн мекен ғой. Тiптi сиырға шейiн де Қорықты сағынғанын бiлдiрiп жатыр! – дедi.

Сондай қыбырсыз қалың шұбар мал тобының арасынан, ойдым-ойдым алаңынан тiгiлiп жатқан үйлердiң бейнесi көрiндi. Абай сол үйлердiң, жап-жазық, тап-таза көк далада бiрсiн-бiрсiн туып, өлкенi толтырып бара жатқан шарасын байқап келе жатыр.

Ауылдар қалың шоғыр көштерiмен қатар көшiп, қатар жеткен болу керек. Барлық ауылда да керегелер бiр шамаға жайылып, шаңырақтар бiр уақыттарда көтерiлiп, уықтар қатар шаншылады. Қызыл жосамен боялған ағаш үйлердiң сүйегiн жиiлеп шаншылған уықтар айқындап көрсетедi. Тағы бiраздан соң қызыл шiлтер ағаш сүйектердi құлаш жайып, кең созылған туырлық, үзiктер басып, шаңырақтарына төрткүлдi түңлiктер қонады. Ендi теп-тегiс көк жазықта, жасыл дария жүзiнде даяр үйлер орнап жатыр. Әне тамам қалың ауыл ортасында Ұлжан отыратын үлкен үй тiгiлдi. Бұл ауылда сол үй тiгiлiп болған шақта қатардағы өзге ауылдардың бәрiнде де сондай үлкен үйлер ең алдымен тiгiлiп жатыр.

Ақшоқыдан осы ауылдар қонып жатқан қоныс құнан шаптырымдай жер едi. Жолаушылар шыққан жақ биiк төскей болатын. Содан Қорыққа жеткенше, ауылдардың қонысын, үй тiгiсiн бiртiндеп санағандай, түгел көрiп келген жолаушылар, Ұлжан аулына келiп жеткенше, барлық үйлер тiгiлiп болды. Он бес ауыл елсiз өлкеге, көшпелi жәрменкедей жанды қызу тiрлiк орнатты. Әр ауылдың бiр шетi байлық, бiр шетi жоқшылық, қайыршылық боп орнады. Шеткi қара лашықтар, қос, күркелер де, ең соңынан болса да – ендi бас қалқитқан едi.

Абайлар үлкен үйге түскен жоқ. Ұлжан аулының жанына iргесiн тiреп, аса жақын кеп қонған қаралы ауыл – Тәкежан аулына келдi. Болыс болғаннан берi қарай малданып, байып алған үлкен отау қыс пен жаздың бәрiнде де өз көршiлерiмен бөлек ауыл қонып жүретiн. Тек Мақұлбай бала өлгеннен соң соңғы күнгi қоныстарда, үдере көшкен сапарда, Ұлжан Тәкежан аулын өз аулына жақын қондырып келе жатқан-ды.

Ұлжан болсын, басқа үлкендер болсын, қазiр көбiнесе өз үйлерiнен көрi сол Тәкежан үйiнде, ертеңдi-кеш мезгiлдерiн өткiзетiн. Ер жеткен тұңғыш баласы өлген Тәкежан мен Қаражанға бұл ауылдың үлкендерiнiң қазiргi күндердегi тiлеулес мейiрi басқа болатын.

Жыласуда, жұбатуда, жас әруақтың артын күтуде бiр Ұлжан емес, Құнанбайдың өзi де әншейiндегi дағдысынан бөлек, баласы мен келiнiнiң айналасына көп үйiрiлiп жүрген-дi.

Абай Тәкежан үйiне ат қойып келген жоқ. Жас балаға ат қою жақсы ырым емес. Және жанкүйерлер сыналатын қаза бұл емес, Мақұлбай үшiн Абай да әрi аға, әрi әке шендес. Тыста тұрған Тәкежанмен Абай құшақтасып көрiстi де, үйде дауыс айта бастаған Қаражанға, басқа әйелдерге, дағды бойынша: "құлыным, құлыншағым" деп, үн салып, жылап кiрдi.