Сол сөз әмiр бұйрықтай болды. Көк қаршыға лып етiп, аңшы қолынан жерге қарай құлай түстi. Сұр биенiң тамағының астын ала, қанатымен жер сызып, жасырына жөнелгендей болды. Қаршыға сол аққан бойында өзеннiң арғы бетiне шығып ап, көк шөп арасында бiраз жыбырлап, иреңдей барып, аңшылар көзiнен жоғалыңқырап кеттi. Бұның аңдысын аңдап, үндемей сiлейiп тұрып қалған аңшылардың айтысқан бiр-бiр-ақ сөздерi: "тұрғыға кеттi, тұрғыға кеттi" деу болды. Сол сәтте көк қаршыға өзеннен ағызып қайта берi қарай өте бере, қызыл шапақ астында төсiн жарқ еткiзiп, шаншыла бiр көтерiлiп қалды да, оқыс төмен қарай лақтырған тастай, шаншыла түйiлдi. Бұл құлап түскен тұстан лезде үркiп, әбiгермен шуласып, сатырлап, ұшқан көп қанаттар дыбысы бiлiндi. Шашырай ұшып, жан-жаққа безiп бара жатқан үлкендi-кiшiлi үйрек, қаздар да көрiндi.

Аңшылар аттың басын iрiкпестен ағыза шапты. Қаршыға түскен жерге ең алдымен жеткен Шәкенiң өзi едi. Абайлар да көрiп келедi. Екi сарала қаз арасында көк қаршыға ұйқы-тұйқы, сарт-сұрт майданда екен. Көгалға жайылған саяз судың ортасында, төбеден кеп оқыста басқан қанды тырнақ жауына қарсы, екi сарала қаз жан себiлдiкпен, қатты қимыл етiп жатыр. Бiр сарала қаз қаршығаның астында тулап, үн салып, қос қанатымен су сабалап, қаршығаны шоршыта сүйреп жүр. Екiншi сарала қаз қаршығаның үстiнде. Дәл өзi құс алып жүрген қырандай, соншалық өлермен батырлықпен, қайта-қайта соққылай төнедi. Көк қаршыға, кесек көк болаттай. Қаздар болса жүнiнiң ақ-қарасы, қызғылт сарымен күн сәулесiнiң астында соншалық шапшаң жарқ-жұрқ етедi. Лаулаған жалындай. Аласұрған қарбалас құбылыстары жанталастың ең бiр отты шағын танытады.

Өмiр үшiн жанталастың соншалық шапшаңдықпен ұшқын атып, сәт сайын жүз құбылған шағы. Бiр кесек көк болатты үлкен дүкеннiң қызу көрiгiнiң астына тастағандай. Абай сүйсiнгеннен қарқ-қарқ күлiп, тақап келе бере, аттан секiрiп түстi. Шалшық суды жалдай жүгiрдi. Үйткенi, атынан әлдеқашан түскен Шәке, екi сарала қаздың арасында алысқан қаршығасына әлi қолын жеткiзе алмай жүр. Бұл екеуi қатты адымдап, құстар майданының арасына ендi тақады. Көк құс, үстегi бос сарала қаздың бағанадан бергi соққысын ендi кешiрместей долданыпты. Өз үстiне соңғы рет түйiлiп, тағы соға берген қазға оң аяғымен сарт еттi. Мойнынан ұстай алып, қасындағы суға шолп еткiзiп, шалқасынан келтiрiп, тымақша ұрды. Шәке қуанғаннан:– "Я, әру-ақ!" деп, даурыға бақырып жiберген едi. Ендi бiр сәт болса, астындағы сарала қаз аяғынан құтылғандай. Жон жүнiн жұлдыра, көк құстың сол аяғынан сыпырылып барады екен. Шәке айғайлаған бойында кеп, сол қазды қамшыменен бастан бiр тартты да, баса қалды.

Көк құс өлермен екi сарала қазды бiрдей алды. Бұл – аңшылар тәжiрибесiнде болмастық бiр олжа едi. Ырымшыл аңшы болса: "құсыма көз тиедi" деп, сұқтан сақтанып, өзгеден жасырып қоярлық нәрсе. Екi сарала қазды екi ағасының қанжығасына байлап берiп, Шәке Оспан жанындағы қаздың басын кесiп алды. Жүнiнен шапшаң арылтып, мыйын ойып, қалтасынан ұсақ қант алып септi. Әлi тулап, қаны қайнап отырған болат қанат қыранын азғантай қызылдатып алды да, сұр бедеуге қайта қарғып мiндi. Жаңағы ұшқан құстар тегiс ұзап кеткен жоқ екен. Шапшаң желiп жөнеле берiп алдында отырған бiр топ үлкен үйректердi көрдi. Құсы тағы бұның қолына етпетiнен түскенде, бедеуiн тебiнiп, қатты шабыспен ағыза жөнелдi. Қаршығасын атының сауырына қарай, құлаш жазып кейiндетiп барып, үйректер ұша бергенде, тақау тұстан, құлаштай сермеп, лақтырып жiбердi. Көк құс сол ытқыту ретiнде, топшысын үшкiрлеп, мойнын iшiне тығыңқырап алып едi. Бiр сәт қалқып барды да, содан ары қос қанатын жай отындай жарқылдатып, лып-лып қағып, атылып бердi. Абай тағы сүйсiнiп, қуанып, айғайлап:

– Әдемi тастады, шебер тастады! – деп, шауып келедi.