Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Шәке құсты лақтырысымен, қамшысын қос бүктеп алып, ерiнiң қасына байлаған дабылды шауып келе жатқан бойында қатты даңғыратып, соғып-соғып жiбердi. Аттыдан үрiккен үйректер басында қарбаласып ұшып едi. Ендi дабылдың шұғыл даурығы шыққанда, бұрынғысынан да сасқалақтап, көк аспанға тiк атылды. Қаршыға бұл кезде сол құстардың астына көсiлiп барып, еркiн жетiптi. Ендi өзге үйректiң бәрiнен биiкке қарай озғындай шыққан сары аяқ, көк мойынға дәл астынан найзадай атылып, сатыр-сұтыр бiр айқас жасады. Көз iлескендей болған жоқ. Бар ынтасы аңға кетiп, әлде не деп айғайлап, екi етегi жалпылдап шапқан Абайға, қаршыға өзi ұмтылған сияқты емес. Қайта үйрек өздiгiнен құлап, қыран тырнағына әлдеқалай арбалып кеп, өздiгiнен жұмарланып iлiнгендей көрiндi. Көк мойынды шалқасынан ұстап, жемсауынан бүрген көк құс созыла көлбедi. Шәкенiң дәл алдындағы құрғақ көгалға топ еткiзiп түсiрдi. Бұл үйректi алысы жаңағы қос қазды алудан да сұлу едi. Абай тамашаға рақаттанғанын айтып бiтiре алмайды.

– Қайран қыран! Не деген бап! Қарық қылды ғой! – деп құсты бiр мақтап, – аңшының, саятшының шеберi өзiң екенсiң! Жiгiт болса, сендей болсын. Ер жеткенiңдi бүгiн бiлдiм ғой! – деп, Шәкенi екi мақтады.

Оспан бағанадан бергi қызықтың бәрiн үндемей ғана, баяу салмақпен тамашалап келген-дi. Тек соңғы кезде ғана ол артта қалып, ат сауырына шалқайып, сақылдап күледi. Қаршыға қызығы үшiн емес, Абайдың жеңiлдiгiн, балаша қуанғанын мазақ етiп, мысқылдап келе жатыр.

Бұл үшеуiнiң арасында, аңшылық тәжiрибесiне жақсы ысылып, өзiн билеп үйренгеннен бе, болмаса жаратылыс мiнезiнде сондайлық сабырлы, ұстамды бiртоғалық болғаннан ба – әйтеуiр Шәке басқарақ. Абай Шәкенiң сол байыпты салмақтылығын қымбат бағалады.

Жаңағы өнерiне қызығуының бiр жағында ағалық, әкелiк, адал бауыр ындыны бар едi. Оспан мен Абай аттарына мiнiп, ендi Шәкеден айрылысар уақытқа келгенде, қастарына жақын ауылдан үкiлi қара құнанға мiнiп, Ақылбай шауып келдi. Бұл ересек тартқан бала түсiнiң ақшылдығы болмаса, Абайға қатты ұқсаған. Дiлдә мен Абайдың ерте ер жетiп қалған тұңғышы болатын. Ақылбай қатты келiп, Оспанға сәлем бердi де, Шәке мен Абайға қарап: "Олжа, олжа" деп, күле түстi.

– Менi Әни апам жiбердi. Жаңағы алған құстарын түгелiмен бiздiң ауылға жөнелтсiн! – дедi. Соларыңызды алғалы келдiм. Шәке аға, бәрiн де менiң қанжығама байлап берiңiз! – деп, үкiлi, жарау қара құнанын көлденеңдетiп тұра қалды. Шәке өз қолындағы үйректi Ақылбайға қарай алып қозғала берiп едi. Оспан осы кезде ғана үн қатып:

– Тоқтат! Көп үйрек түгiл сыңар үйректiң сынық қанатын да сипатпаймын Әниiңе – Нұрғанымыңа! – дедi.

Абай мен Шәке Оспанның қатты томырылған үнiнде үлкен бiр зiл барын байқады. Құстарды балаға берiскен жоқ. Ақылбай қабағын қатты шытынып, қып-қызыл боп, екi көзi жасаурап, Оспанға жалт бердi де:

– Оспан аға, түу, не деген сараң едiңiз! – деп атын бұрып алып, шаба жөнелмекшi едi. Абай оны аз тоқтатып: "Ақшоқыдан қашан келдiң?"– деп сұрады. Бала әлi күнге өкпелi, ызалы үнмен:

– Бүгiн түсте Әни апам ат-арба жiберiп, Әбiш, Мағаш бәрiмiз тұтас келдiк! – дедi де, аулына қарай шапқылап жөнелдi.

Ақылбайдың ер-тұрманы қалың күмiс. Басында құндыз бөркi бар, үстiнде көк мауыты бешпет, омыраулары толған күмiс түйме. Белiнде алтын жалатқан, қымбат тасты, кәмәр белдiк. Шапқылап бара жатқан баланың киiм, тұрман сәнi аса бiр ардақты, жалғыз қыз сәнiндей. Бұны бұлай киiндiрген, осылайша күтетiн, бүгiнгi анасы, өз бауырына салып асырап алған анасы – Нұрғаным. Жаңағы Ақылбай өзi айтқан Әни апасы болатын. Ақылбай Нұрғаным мен Құнанбай қолындағы кенжедей. Өзi Абайдың 16 жасында туып ерте ересек боп қалған соң және ата қолында оңаша үйде жалғыз өскен кенже есептi болған соң. Абайды әке деп танымайтын. Абайдың да оған бейiл, мейiрi – аға, туыстай ғана, әкедай емес. Қазiр сол Ақылбай шауып кеткенде, бұл ағаларымен өкпелесiп, ұстасып кеткендей.