Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Үй iшiнде әйел-еркек те көп, жұрттың бәрi жылаулы. Абаймен Кiшкене-молда Қаражаннан бастап, Айғыз Ұлжан сияқты үлкен әйелдердiң барлығына көрiстi. Төрде отырған әкесi Құнанбайға, Қаратайларға ғана көрiспей, солардың қатарынан төменiрек жерден орын алып, үндемей жыласты.

Аздан соң көп жылаулар басылып, Қаражан жалғыз өзi аналық зарын шығарып, азырақ жоқтау айтты. Қайғы үстi болса да, Абай Қаражанды сынамай қала алмады. Айғай салып жылаған жеңгесiн алғаш көргенi осы едi. Оның даусы ұнамсыз, жарықшағы бар, еркек үндi, беймаза екен. Сөзiн де Қаражан жанын қинап, қиылып, толғап шығармаған, Мақұлбай жақсы бала, қимас бауыр болса да Абайдың оны аяған жүрегiне Қаражан үнi кесек тидi. Сол себептi, Абай жылаудан тез тыйылып қалды. Жыласу арты Кiшкене-молданың зор, сұңғақ үнмен, бұхар мақамымен бастап кеткен құранына сайды.

Құран оқу басталысымен Құнанбай басын төмен салып, мүлгiп, жалғыз көзiн жұма түстi. Әлi жылауын тоқтатып болмаған келiнi жаққа сол қолымен ишарат жасап, "тоқтат" дегендей еттi. Қаражаннан жоғары отырған Айғыз, Қалиқалар Құнанбайдың қимылын көре сала, келiнге!

– Тоқта, құранмен таласпа! – дестi.

Осы үйде шайға, түстiкке қарап, Абай мен Оспан ұзақ отырды. Ас үстi болмаса, өзге уақытта отауда адам сирек болған едi. Күнi бойы тапжылмай о тырып қалғандар Құнанбай, Қаратай, Ұлжан. Және, үлкен ақ жастыққа құран бетiн ашып салып, соны аударып отырған Ғабитхан молда бар. Басында сәлдесi, көзiне көзiлдiрiк киген. Жирен сақалы бұл күнде молайып, ұзарған Ғабитхан молда аса бiр ықыласты, минажат үстiнде сияқты.

Құран жүзiне сүзiле қараған көздерi кей уақыттар жұмыла түсiп, сыбырлай күбiрлейдi. Жатқа бiлген сүрелер тұсын жұмулы көзбен оқып өтедi. Бұлардан соң үйде қалған Абай мен Оспан және Кiшкене-молда едi. Кiшкене-молда Құнанбайдың ақырын сыбыр еткен әмiрiнен соң, дәретiн алып, өзiмен бiрге ала келген құранын ұстап, Ғабитхан молданың төмен жағынан жастық қойып, шарафатты кiтабын жайып салды. Жылдам суырыла сыбырлап, құран аударуға кiрiстi. Үй iшi ұзақ жым-жырт болды. Оспан Абайдың ығына таман шалқия отырып, иығы мен басын жүкке сүйеп, қалғып кеттi. Абай мен әкесi арасында бұл отырыста бiрер ғана амандық сөзден басқа мәслихат шырай болған жоқ.

Құнанбай осы өткен қыс аяғында, төрт жылға тақау үрдiс, ұзақ жол жүрiп, Меке сапарынан қайтқан едi. Бұл күнде ол қатты ағарып, үлкен кәрiлiкке жеткен. Сүйектi денесi әлi де қапсағай, зор болғанмен, бет ажымы мол. Қуаң тартып тозған ажары, бiр кездегi үлкен, қатал, қуатты адамның әл-шамасы азайғанын танытады. Басында хаж сапарынан киiп қайтқан шошақ төбе ақ тақиясы бар. Иығында сырма жаға, Тобықты елi кимейтiн, жұқа жiбек, ақ шапан. Даусы қай сөздi, қай жайды сөйлесе де бұл күнде бұрынғыдай қатқыл, қою үнмен бiлiнбейдi. Ақырын, баяу ғана сөйлейдi. Қасындағы Қаратайға, Ұлжандарға қарағанда, қазiргi Құнанбай бөлекше ортадан, өзгеше ұстаз көрiп өскен жан тәрiздi. Сыртқы ажарымен софыяна, мүләйiм, пұшайман жан болған тәрiздi.

Ол Мекеден келгелi Нұрғанымның үйiнде шымылдықты түсiртiп, өз мекенiн өзiнше намаз орнына айналдырған-ды. Барлық жұрттан жасырынғандай аулақ жататын. Қазiрде тек мынау баланың өлiмi осы жұрттың арасына оны ықтиярсыз келтiргендей. Құнанбайды күңгiрт, үнсiз сағаттарынан, оқта-текте аз мәжiлiске тартатын адам – өз тұрғыласы, қарт Қаратай.