Путь Абая. Книга III / Абай жолы. ІІІ кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Әбіш інісінің осыншалық шын әңгімесін көп қынжылып, көп күрсніп тыңдады. Сағынып келген елде аз топ тудырған мол

жауыздыққа ызаланып, ширыққан жайы бар. Мағашқа кесіп, түйіп бір-ақ ақыл айтты.

— Мен бұл жайдың ағам үшін дерт болмауын ғана тілеймін. Асыл еңбегін қандай күш, құрбандықпен болса да қорғау керек. Жалпы, өмір деген — тартыс деген сөз. Әсіресе, өскен ортаң жа-уыздыққа толы болса, ол жауыздықтың жиылып алып жаулай-тыны халық қадірлеген жақсылық болса, ондай күйде көлденең куә болып отыруға болмайды. Қүр күйікшіл болу, дар болу жақсылыққа болысу емес. Мен саған, Кәкітайға—баршаңа да ағам үшін алысындар деймін. Айналасын қамап жүрген жауыздық болса, соны жойғанша алысындар! Әделет сендер жақта!—деді.

Аса ажарлы үнмен, қатты сөйлеп тоқтады.

Осы уақытта күн де батуға тақаған-ды. Жүргіншілер енді желе-жортып, жіті жүрумен бүгінгі күн жетпек болып шыққан ауылдарына тақап келді. Қазір бұлар Шыңғыстың сыртын көлденеңдеп кесіп аққан Шаған өзенінің бойына ілінген. Кейде шалғын, кейде тастақ жағасы бар Шаған суы тағы бір кезде ақшыл керішті сойып ағып, терең жарлар жасаған әзенді біраз құлдап, тізіле жортып келген жүргіншілер, қазір тастақ тақыр кезеңнен аса бере, жап-жақын жерде отырған мол ауылды кәрді.

Қозылары жанд жамыраған, иттері үріп шулаған, құлын-тайы шіңгірлеп кісінеген көп үнді, даңғаза болған ауылдың үстінен шықты.

Бұл ауыл — Оспанның әйелі Еркежанның төркіні — Байтас аулы. Қонақтардың жетіп қонбақ болып келе жатқан жері де осы. Ауыл төбесін көрген соң, Кокбай жұрттың бәрін аяң жүріске салды. Дәл осы ауылдың сыртында, өзеннің ар жағында бәлекше зорайып көрінген бозғыл биікті көрсетіп, Көкбай Әбішке; «Қоңырәулие» дегеніңіз мынау тау болады! Ертең күнұзын мейлінше аралауға жап-жақын тұрғаны осы!» деді.

Ертеңіне сәскеде «Қоңыр әулиенің» қасына кеп түскен жолаушылар тікшелеу тастақ беткейге аттарын қалмақша бай-лап қалдырды. Өздері тегіс тау үңгірінің кірер аузына келді. Дәл кірер жері тар болғандықтан, Көкбай бастаған жігіттер бірінің артынан бірі тізілді. Қысаң есік сиякты, қалтарысы барбосаға-дан бұрылысып, аз уақытта қараңғы үңгірге барлық топ түгел кірді.

Үлкен үңгір іші сыздысалқын екен. Әркім өзі б ұрын әзірлеп алған шырағдан, білте шам, шиге ораған білтелерін тұтатып, жандырысып алды. Енді әр жерде жылтыраған өлсіз шамдарымен үңгірдің қалың қараңғылығын сөл сейілткендей. Бәрі де

жайылыңқырап, жай қозғалысып, айналаны барлап басады. Үңгір іші басқан сайын кеңейіп, төбесі биіктеп, мол салқын, меңіреу жайға айналды. Шам жарығы түскен тастар тау сыртындағы тастай емес, қара барқын және тұтасқан жартастар тәрізді. Үнсіз, жым-жырт қалың тыныштық бар. Түнып тұрған тас қараңғы үйқыдай. Жүргіншілерді қадам басқан сайын жер асты сияқты, ертегілік бір ғажайып жүмбақ жолға тартып барады. Табан астындағы жайдақ тастақтың өзі де еңістеніп, жүрісті жылдамдатып, терең түкпірге жетелеп бара жатқандай. Бұрын бұл үңгірге келмеген Дәрмен Әлмағамбет және Кәкітаймен ақырын сөйлесіп, жай әзілдескен болса да, аяқтарын қорқақтап басады. Біріне-бірі сығылысып, кейде Кәкітайды Мағаш алға қарай итере түсіп, өзі соның артын ала жүргісі келеді. Көкбай мен Әбіш бұлардан ілгерілеп кетіп, айналаны тамашалап, асыға қарап келеді. Біраз жүрген соң алдағылар «су, су!» десіп, бөгеліп қалды.

Енді біразда барлық жастар қара үңгірдің үлкен қара суының жағасына жиылысқан еді. Түп-тұнық, таза шыныдай, мөп-мөлдір мол су жатыр. Біреулер алға қарай дыбыстап үн қатса, тау іші күңгірлеп, жаңғырығып, аз ғана дыбысты да әуліктіріп, алысқа әкетеді. Қолына ұзын шыбық құрық ұстаған Дәрмен су бойын жағалай түсіп, терендігін өлшеді.

— Бұл су мол! Терең түңғиық екен. Шетінің өзі де Әлмағамбет сияқты аласа кісінің бойынан асып кетті!— дейді.