Путь Абая. Книга III / Абай жолы. ІІІ кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

— Шүкірлік, мың шүкірлік! Анық қалың қазыналы, өнер мен ой қазыналы ел — орыс елі. Соның ығына, арып-шаршап, азып-тозып, «ақтабан шұбырындымен» келген менің елім болатын. Қараңғы жұртымен, меңіреу сахарасымен келіпті. Сол сахараның алғашқы елшісі, баршысы боп Алтынсарин өмір кешіпті. Құда тамыры емеспін, паралап достық тапқам жоқ. Бірақ шын жақсы орыстың шынайы жақсылығына қол арттым. Өзім ғана артқам жоқ. Міне, құдайға шүкір, азды-көпті алғандарыңмен сендер де қол артып отырсың. Біздің бәріміз, тек алғаш оянғандар болар-мыз. Бірақ бізден, сізден кейінгі нәсілдің ырысын айтсаншы! Олар болғанда молынан барып, халық пен халық болып қабысып табысады. Тарих көші солай беттейді. Осыным рас емес пе, Әбіш?!—деді..

Әбіш үнсіз мақұлдап, барынша ден қойып, басын қайта-қайта шұлғыды.

Жастар Абайдың бұрын көп айтылмаған үлкен түйінді сөзін аңғарып, тегіс қыбырсыз, қатты ойланып тындап қалған екен.

— Сол жақсы өріске беттеп көшкен ел керуенінің көшбасшы-сы бола алсам, менің еңбегімде арман жоқ. Тіпті, бейнетім де — табысым. Біреу болмаса біреуге «жақсылық тегін табылмайды», «ізденумен, қиналумен табылады екен» дегенді аңғартар. Бұны сол жақсы орыстың үлгісінен м ың мәртебе көріп отырғаның жоқ па? Менің алғаш дос тұтқаным Пушкин, Лермонтов не көрмеді? Герңен, Чернышевский қандай жаһаннамдардан, қандай зәрлер татып өпі! Мынау Павловтар өздері көріп жүрген қуғын-сүргінді анық әкелері мирас қып қалдырған сыбағасындай біледі. Қынжылап, қыңқ етері бар ма? Піл сауырлы ерлік, қайсарлық, тұрақтылықты да орыс ерлері танытады. Қазақтың да сендердей жас буынынан, кейінгі нәсілінен, ұл-қызынан осындай тәрбие-тәлім соңында адамдығы ескен қауым шығар-ау! Тірлік етсең, бейнет кешсең, күңіреніп өтсең де «Осындай мұрат үшін өтіп едім» деп дүниеден көшуге жарасаң, бір өмірге сол да жеткен сый ғой,— деп, біраз ойланып отырып қалды да, артынан тағы бір соңғы сырын қосты:— Мен өз өмірімде оған жетпеспін... көрмеспін ол күнді. Бірақ алда заман қатты әзгеріп, қауым мүлде басқаша дәурен жасар. Басқа заңдар туғызып, үлкен ырысқа түгел халық болып еріскен күндер болар. «Сол болашақ үшін бір шөмшектей, бір ғана кірпіштей болса да кесек қалап кетсем, армансызбын» дегендеймін. Ел жұртыңды аз да болса сондай игілікті тілек, өріске өз өліңше әзірлеп кеттім дей алсаң, өлмегендей, өлместей болып көрінесің. Сөйтіп, біздің мұсылман ғұламалары талай жүз жылдар «ақыр заман», «ақырет күн» дегенді құлаққа көп күйып келсе, мен өзіме ең «ақыл заман», «жақын заман» алдымда қол созып тұрғандай көремін... Халқынды, қаумынды соған әзірлей беруді ғана біл дегім келеді!—деді.

Соңғы «ақыл заманға» ұйқастырып айтқан «жақын заман» Дөрменді, Көкітайды тапқыр шешендігімен аса сүйсіндіргең еді. Олар іштен құптаған бойда Абайдан көздерін алмай, тағы тіленгендей қадалып қапты. Бірақ Абай өз сөзін тамам етті. Үзын қара шақшадан салмақпен сілкіп отырып, алақанына насыбай салды да ерніне қағып салып, үндемей айнала қарап отыр.

Үлкен дөріс іындағагдай болған жас достар, біраз уақытқа бірге тынып қалды. Дәрмен, Мағаш, Көкітай үшеуі бір-біріне үнсіз қарасқанда, бәрінің көзінде де бұл сөтке үлкен ырзалық бардай.

Бұлар көп уақыттан бері аға ақынның жаңағыша лаулап жанғандай кесек ойларын, шешен өсиетін ести алмай қалған.

— Тілеуің бергір, Федор Иванович, хаттарының өзімен де жақсы қозғау салды-ау! Көпттен бері айтылмаған сөз туды ғой!— деді Кәкітай.

— Аға, сөздеріңізді жазып қалдырса да болғандай екен... Келешекпен үндесіп, тіл қатысып қалғандай ойлар ғой...— деп, Әбіш енді әкесін жазуға да жетектегендей.

Сөзсіз қимыл, қабақпен, ажарлы көзқарастармен өзге жастар да осыны құптайды. Бірақ Абай салқын ғана, қысқа жауап айтты.

— Бұны ең алғаш айтып отырған мен емес қой! Әбіш, өзің білесің..деп, қасындағы Пушкин томын қолымен сипалады да,— айтылмап па еді:

Товарищ, верь, взойдет она, Звезда пленительного счастья...—

дегенді Пушкин айтып қоймады ма?— деді.