Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Әзімбай айтқанда: Абай қырдағы толып жатқан егінші, пішенші, емен-жарқы ғана тірлігі бар жатақ-сатақ деген, бұқара-сұқара дегенді қостағыш боп алыпты. Солар үшін сан рет елдің болысымен, қажысымен, бай-бағланымен, аталы жақсысымен, тіпті өзімен бір туған Тәкежан, Әзімбай, Майбасардай етбауыр жақындарымен де үнемі жарғыласудан, жаға жыртысудан жалықпайды екен. Сондықтан, болыс боп жүрген Әзімбайдың айтуынша, бұл күнде ол билеген болыста не көп? Сол Абайдың қоздыруымен азып жүрген жалшы-жақыбайдың, кедей-кепшіктің дауынан, арыз-шағымынан көп неме жоқ екен.

Сөздің бәрін арнаулы нысанасына шақтап, есеппен, салмақпен айтуды өзінің айла, тәсілі етіп жүрген Оразбай баласы Елеу, енді ғана сөйледі. Ол алдыңғы екеуінің сөздерінен бағып, түйгенін өзі айтатын жайға дерек етіп, керекке жаратты.

– Жырақты, баяғыны қояйын, осы биыл көктемнен бергі Абай мінезін ғана айтайыншы! – деп сөз бастап еді. Оның айтуынан мәлім боп отыр. Оразбайдың көктемде қол жиып, Көкен елін шапқаны Әзімқан төреге ұнайды екен. Ол мұны оң-теріс болса да қайрат, қажырлы қимыл, өнімді ашу деп біледі. Ел болатын елдің басшы боларлық ер-азаматының қолынан келетін қайратты қылық! – дейді.

– Ал Абай болса, осы жөнде бар Тобықтының игі жақсысына қосылмай, қырын кетіп отыр. Тіпті мынау екі інісімен, туған ағасы Тәкежанмен де Көкен елін шапқаннан бері қарай әсіресе қырбай, қырғи-қабақ боп алды. "Егінші-тігінші", "кәсіп елі момын" деген боп, "тілеуім солар жақта" деп айтады. Оразбайды "әлін білмес есер" дейді. "Қазіргі заман баяғы бұзақы, шабуыл заманы емес. Енді түзеліп келе жатқан заман. Артқа қарау керек емес, алда болатын жаңалыққа бой беру керек. Ескі қолшылдық, қара қазақ жолын қуғыштық бұл күнде садақа қылатын мінездер!" – дейді.

"Елдің игі жақсысына осы елдің исі бұқара, құнсыз-бұлсыз қара жұртын өшіктіріп, үрпитіп салып отыр!" – деген.

Үшеуінің де әңгімесін тыңдап келіп, төре жалғыз ғана сұрау беріп:

– Алдағы жақсылық деп айтады, онысы не, кімнен естіген, қайдан күткен жақсылық екен? Бұнысын білдіңдер ме? – деген еді.

Ол жайын Шұбар тағы да таратып берді.

– Бұл жөнде Абай қазақты айтпайды. Тіпті сонау Ресейді айтады. Алдыңғы аз заманның ішінде Ресейде жақсылық болады. Бұл тәртіп өзгереді, басқарады! – дегенді де көп айтады, – деп бастаған.

Төре тағы да қадала түсіп:

– Ол кімнен шыққан, қайдан шыққан сөз, соны айта ма? – деп еді.

Шұбар бұл жайын да төреге таныта білді.

– Е, Абайға бұны айтатын оның ішкі Ресейден айдалып келген әралуан достары бар емес пе! – деп, Әзімқанды тағы бір түршіктірді. Шұбар әуелі Михайловты айтты. Одан бергі, соңғы сегіз-тоғыз жыл ішінде ойы мен тегі тіпті бөлек Павловтай Абай досы бар екенін баян еткен! Осы жайдың бәрін Әзімқан естіп болғанда жолаушылардың алды Абай аулына тақап қалған еді.

Енді төре шұғыл өзгерді. "Елеу!" – деп қатаң үн қатты да, жағын тістеп, қалың қабағын түксите түйіп алды.

– Мен өзгердім! Шақыр анау алдағыларды. Бармаймын бұл Абайға! Мен сәлем беруге тұратын Абайды танығам жоқ. Болды, қайт бәрің, – деп, тізгінін шұғыл тартып, атын кейін қарай бұрып алды.

Төренің байлауы өздерін таң қылған оқыс байлау болса да, Елеу мен Әзімбай іштерінен ырза болысты. Екеуі қатарынан бар пәрменімен асыға айғайлап, қамшыларын, тымақтарын бұлғап, ілгері кеткен жеті-сегіз атқамінер жолдастарын кейін бұрып алысты.

Сол күн кеш батпай, Абайға бармай, Әзімқан төре Көксеңгірге келді. Баласы Елеуден сұрап, Әзімқанның бүгінгі бар сөздеріне, Шұбар мен Әзімбайдың жауабына Оразбай бір қанған еді. Кейін Әзімқанның Абайды мінеп, айыптап, оған барудан айнығанын анық білгенде, Оразбай отырған орнында байыздай алмай, қуанғаннан жорғақтап кетті.

Бір шынтақтап, бір ытқып отыра қалып, біресе тепеңдеп, астындағы тайтерісінен жылжып шығып кетеді.