Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Сейіт өзінің көңілді кезінде іркілмей, бұлданбай білгенін оңай айтатын. Бұл тұста да соны істеп, "Алыстан сермеп" дейтін өлеңін біресе сол өлеңнің әнімен айтып, біресе желдірте, жорта, қара сөзбен соқтырып, ұзақ айтып кетті. Өзінің айту екпініне ерген және сөзіне еңсесімен беріліп, сүйсіне жырлаған Сейіт маңында отырған кейбір бай баласы, жас жігіттердің және бір-екі қартаң көрші-қолаңның бұның сыртына қарап, біреуден қымсынып, жалтақтай отырғанын байқамаған еді. Тыңдаушылары бұны енді шала тыңдап, Сейіттің артына қарай алаңдай берген соң, Сейіт соңғы сөздерін қарадай, жорта айтып тоқтай қалды. Сол сәтте өзі де айналып артына бұрылған еді. Енді көрсе, бұның сыртында аққоян бөркін көзіне таман киіп, семіз жарау ақ боз атына мінген Оразбай бай бұған кәрін қадап, түксие түйіліп түр екен.

Оразбай Сейіттің сәлемін де жөндеп алған жоқ. Енді ат үстінде қамшысын қымти түсіп, Сейітке таман төне берді де, зілдене сөйледі.

– Сен кедей, немене, менің аулыма кімнің сөзін әкеліп жүрсің? – деді.

Сейіт әуелі түсіне алмай қалды.

– Қай сөзді әкеппін, не айтып тұрсыз, бай?

– Немене, танайын деп пе ең? Жаңа өз құлағыммен естідім ғой!

Сейіт енді аңғарып, жадырап күле берді.

– Ә, жаңағы Абай өлеңін айтасыз ба! Иә, рас. Оны менің айтып жүретін әдетім. Тіпті, қыр түгіл, қалада да көп айтам. Оны қайт дейсіз, байеке?!

– Тағы айтшы және біреуін! Көрсете түсші тағы да бір қырынды!

– Айт дедіңіз, айтайын. Қырым да, сырым да жоқ. Айтарым менің – білгенім ғана! – дей сала, Абайдың алдыңғы жылы жазған, сол жылы Дәрмен мен Сейіттің өзі ұғып алған "Малға достың –мұңы жоқ малдан басқа!" – деген өлеңді қара сөзбен айта жөнелді. Жүресінен отырған қалпында Сейіт кесек, кең кеудесін Оразбайға бұрып алды. Жуансыған байға бұның ішінде ызасы аз емес-ті. Қазір Абай сөзін қазақтың анық бір қалың елі жиренетін жауыз байына қадап айтуға Сейіт қызығып кетті.

Өлеңнің ендігі сөзі де мұның қолына тура сойыл бергендей, "соқ" деп тұрғандай болатын. Сондай жолдарды Оразбайдың жалғыз ызалы көзіне өзінің кішілеу өткір сарғыш көзін қадап тұрып, Сейіт басқа соққандай айқын етіп, қатты айтып берді:

Мал жияды мақтанып білдірмекке,

Көзге шұқып, малменен күйдірмекке!

Өзі шошқа, басқаны ит деп ойлар,

Сорпа-су мен сүйекке сүйдірмекке.

Ақылды деп, арлы деп, ақ пейіл деп,

Мақтамайды ешкімді бұл күнде көп.

Осы күнде мал қайда, боқ ішінде,

Алтын алсаң береді боғынан жеп!.. –

дей бергенде, Оразбай қатты дауыстап: "Жә, доғар, тантыма! Менің алдыма тартқан сыйың ба әлде!" – деп қадала берді.

Сейіт таңданып, сәл бөгелді де, сескенбей жауап берді.

– Ақсақал, мен ақын айтқан сөзді айтам. Сізде менің жұмысым жоқ! – деп еді, Оразбай енді ызаланып алған екен, Сейітке егесе қарады.

– Сен өзің қаңғып жүрсең де, тегін қаңғып жүрмеген боларсың. Сонымен жаңағыңның орайына мен саған өз сыбағамды бұйырамын. Түс ана құдыққа, құдығымды аршы! – деп, ақырып бұйрық етті.

– Жоқ, ақсақал, мен қаңғысам да сіздің есігіңізге барғам жоқ! Құдығыңды аршиын деп келгем жоқ. О не дегеніңіз?!

Оразбай атын тебіне түсіп, омыраулай берді.

– Дегенім сол, түс құдыққа! Болмаса кешеден бергі, жаңағы қысасыңның барлығына егесім сол – сен естіп көрмеген жаза кесем!

Сейіт орнынан ызалана тұрды.

– Неліктен кесесің? Не жазығым үшін жаза кесесің?!

– Жазығың – менің жауымды жақтағаның.

– Жауың кім еді?

– Білмей тұрған шығарсың. Сөзін әкеп, сойылын соғып!.. Абайды жақтамай, кімді жақтап тұрсың?!

– Ә, Абайды айтасыз ба?..

– Иә, Абайды айтам. Арамды айтам! Ел бұзатын бүлікті айтам!..

Сейіт енді неге болса да шыдағандай намысқа басып еді.

– Иә, рас, сіз айтсаңыз, соны айтасыз. Ал біз айтсақ, сіздей байларды Абайлардан садаға кет дейміз! – деп, Айсаға иек қағып, орнынан тұрып жүре берді.

Оразбай ақырып, әмір етті: