Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Айт күні және де бірде-бір ауылға, үйге айрықша салмақ түскен жоқ-ты. Қалың елдің көп азаматы, ер атаулысы өздерінің бір-бір тұғырын мінісіп, өзді-өз үйлерінен, ауылдарынан тамақтанып аттанысқан. Ұлы сәске кезінде сондай көп ер-азамат тай-тулағына, азды-көпті бұтартарына бөлісе мінісіп, көп ауылдың күнбатыс жағында тасы жоқ, бетегесі қалың боз биікке жиналып шығысқан. Дәл осы топтың енді ат үстінде көкпар тартысып, теңге алысып, жеңіл сауық бастаған кезінде, қалың жиыны тұрған топ ортасына Сейіт келген. Жаздай үйлеріне Сейіт қонақ болып жатқан осы ауылдарға белгілі, сүйікті азамат достар бар-ды. Бұлар да бай-бағлан емес, көп ортасынан шыққан, көпке қадірі бар, қолдарынан ерлік келетін, аузында ақылды, естияр адамның сөзі бар. Жігіттер сыйласқанмен сыйласып, сырласқанмен сырласып, өз әлдерінше ұстасқанмен ұстаса да білетін әрі әлуетті, әрі абыройлы жастар еді.

Біреуі – Тоғалақтан шыққан Жомарт, екінші – Сақтан шыққан Омар. Осы екеуінің Сейітпен жастары да құрбы. Жаз бойы Сейітті кезек күткенде үш сауықшыл ойыншы серік боп жүріскен-ді. Өздері балуан жігіттер мынау Еспенің бойында отырған он бес-жиырма ауылдың бәріне аса ыстық, қадірлі жастар болған.

Қазір орталарына Сейітті алған Жомарт пен Омар дөң басында тұрған қалың топқа жетті. Қандары қашып, қатты демігіп, бастарына тымақ та кимей, омырау-жағалары ашылған күйде асығып келісті. Жолда тұрғандармен амандары да жөнді болмады. Кейбіреулер: "Мыналардың түрі қалай? Өздері алдырған адамдар ма? Неғылса бір тығыз- таяңы бар, бір жаманат әкелді ме?" – десіп, көп жұрт араларынан жол беріскен.

Төбе басында тұрған Сақ-Тоғалақтың, Жуантаяқтың ақсақал, қарасақалының ортасында жасы үлкендік болмаса, малды-басты, шен-дәрежелі "атқамінер", "ел ағасы" дейтіннен ешкім жоқ-ты. Бірақ әлдеқалай осы топтың ішінде Базаралы мен оның жақсы көретін ер көңілді кедей туысы, Сейітпен қадірлес тату Әбді бар екен.

Сейіт сөйлеген жоқ. Жомарт қатты дауыстап тұрып, Базаралы мен өз елінің үлкендеріне Сейіт көрген қорлықты "қатты сұмдық" деп атап, әйгілеп берді. Айғайлап тұрып айтып, Оразбайдың өзін де, малынын құлағын да ақыра боқтай сөйледі.

Омар бұған ілесе және де намыс, ашу сөзін айғайлап айта жөнелді.

– Елмісің, жоқ ез қормысың, осы тұрған ер-азамат?! Мынадай масқара қорлауды көрмек түгіл, естігенің бар ма? Осындайды істеп отырған жалғыз көзді жалмауыз, қу соқырға көрсетер ерлігің бар ма, жоқ па?! Асты ғой мынау! Кеткеніміз бе осылай тұяқ серіппей?! – деді. Кейде Омар мен Жомарт кезек айғайлап сөйлеген. Істің жайын ауылдан естіп, шауып келіп, енді жеткен тағы бірнеше жас жігіттер де ызалы айғай салысты. Бірақ дөң басында тұрған көпшілік жиын шешіліп жауап айта алмай тұр.

Жомарт Базаралыны танушы еді. Енді айғай-шуын бәсеңдетпестен сол Базаралыға тақай түсіп, арнай тұрып, тағы да ақыл сұрай, шағым айта, көмек күте сөйледі.

Базаралы бұл елге кеше ғана келген. Осы ауылдарда жиендері бар еді. Және Тоғалақтың осындағы бір атасының, бір топ ауылдарының шешелері Жігітек қызы болатын. Сондықтан Базаралыны Омар сияқты жігіттер "нағашы" деп қадірлеп қарсы алысқан. Қазір де Омар мен Жомарт екеуі Базаралыға кезек сөйледі.

– Нағашы, тым құрса сен айтшы! Мынау тұрған момын ел не қыларды білмей ұйлығып тұрғанын көресің бе? Не қыл дейсің, өл десең де, өзің айтшы! Ақылыңды айтшы! – деген-ді.

Базаралы Сейітті аяғаннан зорға шыдап тұрған-ды. Қасындағы Әбдіге ақырын сөйлеп: "Әттең, қорлық-ай, мынаны естіп, көргенше өлген артық-ау!" – деген-ді.

Сонымен қатар бұл күнде нашарлап кеткен жүрегі қаға түсіп, өкпесі аузына тығылғандай. Аса қатты демігіп, тістенумен қиналып тұр. Жаңағы ызалы, ашулы намыскер жігіттер енді бұған қарап сөйлегенде, Базаралы аңдаса, айналасында тұрған қалың топ, момын көпшілік, ақсақал, қарасақалдың, жас-желеңнің бәрі де бұған қатты үміт қылып, бұған қадалып қапты.

– Айтса екен, бәсе, Базекең айтса екен! Нұсқаса екен!