Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

– Ұста ананы! Сал мына құдыққа, түсіріңдер! – деп, Қиқымға қарады. Өзі де қамшысын ыңғайлап, Сейіттің соңынан ұмтылған Қиқымның қатарына ілесіп, ашумен ақыра берді.

– Ұстаңдар, жабылыңдар! – деді.

Оразбай ақырғанмен, Сейітті білген, кешеден бергі сөзін, өнерін көрген кедейлер ұмтылмады. Қиқым бір-екі аусар жігітпен Сейітті қуып жетіп, "тоқта!" деп бұйрық етіп еді. Сейіт оған қанталаған ызалы көзін жалт бұрды да: "Тұмсығыңды бұзамын! Жоғал көзімнен!" – деп кете берді.

Бұл арадағы кедейлер, малшылар Оразбайдың оларға қадалып тұрып: "Ұста, жүгір, сүйреп әкел!" – деген бұйрықтарының біреуін де тыңдамай қойды. Екі-үш қартаң кедей: "Қойыңыз, сабыр етіңіз! Қайтесіз, қонақ қой!" – дей беріп еді, Оразбай сол сөзді айтқан үш кедейді қамшымен бастан тартып-тартып жіберді. Өзі енді зор даусын ақыра шығарып, Сейіттің сыртынан аса қатал бір серт айтты:

– Қазір сені ұстатып алып, жерге қақпасам, кәпір болайын! –деді де, боз атты борбайлап, айғай сала "аттан, жинал, аттан" – деп шаба жөнелді.

Осыдан әрі Сейіт Айсаның үйіне жетіп, атын ұстатып алғанша, кедей ауылға жиырма-отыз сойыл, шоқпар, арқан, шылбыр алған қызбабас, құтырған жігіттер шауып келді. Айсаны сабап, араша бермей, Сейітті ортаға алып, тобымен жабылып, дедектетіп алып кетісті.

Жаңағы ашумен құтырып алған Оразбай қазір анық жыны буған бақсыдай өзінің үлкен үйінің сыртында екі езуінен көбік шашып, бұрқырап, бір топ адамға жер қазғызып жатыр еді. Жендеттері Сейітті әкеле бергенде, Оразбай бір сұмдық бұйрық етті.

– Жаза кестім дедім ғой, дегенім сол! Жерге қағам дегенім. Кеудесіне нан пісетін кедей ғой! Салыңдар мынау көрге! Тірідей жерге көміп, жерге сонымен қағамын! – деді де, Сейіттің екі қолын артына қыл шылбырмен байлатып жіберіп, терең қазылған құр құдыққа тастатып жіберді, сол арада өзі бастап екі жақтап шым топырақты Сейіттің үстіне лақтырды. Барды төгіп, ойран-топанын шығарып, ілезде құдықтан басы ғана көрінер-көрінбес боп тұрған Сейітті анық тірідей көмдіріп салды. Тек өлмес етіп, иегіме шейін көмдірді де, жалаңбас басын, жүзін көмілген топырақтың сыртында қалдырды.

Оразбайдың бұйрығын одан қорқа тұрып және бір жағынан сотқарлық, бұзарлықпен іштен құптап, орындап тұрған Қиқым сияқты содырлар бар. Олар Оразбайдың беделімен бұл шаққа шейін барымта да алған, ауыл да шапқан. Талай жанға дүре де салған. Сан төбелесте әлденеше жандардың басын жарған, қолын сындырған, қандар ағызған сұмдар болса да, дәл мынадай сұмдық жазаны өз көздерімен көрген емес-ті.

Қазір соны өз қолдарымен істесіп те шықты. Түс кезінде қара жерге тірідей көмілген, қорлық жаза шеккен жігерлі жігіт Сейіт түнге шейін үн қатпай, осы масқара жаза астында болды.

Оразбай бұл істі құдық басында, Сейітті көрген жерде ғана ойына алған жоқ-ты. Екі күннен бері оның Айсадай кедейдікіне келіп, Абай өлеңін айтып, көп жұртты таң қылып, құмар етіп жатқанын білген болатын. Соның өзі үшін-ақ Оразбай кешегі күні де дағдылы ожарлығына басып, Сейітті алдына алғызып, жазаламақ болған. "Ауылдан, елден айдап тастаймын", "қорамның шетіне келіп, Абайдың үнімен үргенін көтермеймін", "ондай қаңғыған итті сабап-сабап қуып жіберемін!" – деп бір бүлінген. Онда қымыз кеңесінде отырған кейбір қартаң адамдар: "Аулыңа келген жалғыз-жалқы, қадір салмағы жоқ жігітке, саяқ бір жаяуға қол былғап қайтесің", "Айтар сөзіңе, ашуланар тіліңе татымайтын қаңғыған бір кедеймен не деп жамандасасың!" – деп тоқтатқан-ды.