Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Жүрегіңнің түбіне терең бойла,

Мен бір жұмбақ адаммын, оны да ойла.

Соқтықпалы соқпақсыз жерде өстім,

Мыңмен жалғыз алыстым, кінә қойма!..

Өзі ермей, ерік бермей жұрт қор етті,

Сен есірке, тыныш ұйықтат, бақ сөзіме!..

Осылайша "Өлсем орным қара жер" дейтін өлеңмен Абай ең алғаш рет өлімді аузына алды. Бірақ бұл өлім жайындағы сөзде өлместік сырды баяндау бар. Өлмес күшті құптау мен ұзаққа жолдау бар. Бұл күңіренген кәрінің, көрге үңілген зарлының айтқан өлім жайы емес. Дүниедегі, халықтардағы, замандардағы барлық бір өлмес күштер, мәңгі тірліктер барына барынша сенген жүректен туған, өлім атынан айтылған, өмір жыры еді.

Абай осы өлеңін жазып болып, енді домбырамен бір шат көңілді күй тауып, қоңырлата тартып кетті. Ол жазуын бітіріп, ендігі үй іші тірлікке бейім жадырай түсті. Соны байқаған Әйгерім Зылихаға қабақпен белгі етіп, көптен жерошақ басында қайнап болып, талай рет тобылғының шоғымен демделген үлкен самауырды келтіруге бұйырған. Шай жасала берген кезде қаладан қайтқан Кішкене молда да кеп кірді. Қаладағы Мағаш пен Кәкітай Абайға арнаулы хат жазыпты. Сол хаттың ішінде Павловтың басқаша бір сәлемін айтыпты.

Жас жақындар мен жақсы дос осы жолы Абайдың қалаға келуін мәслихат етеді. Мағаш пен Кәкітайдың Абайды қалаға шақыруында олардың өз ойынан тыс бір себептер болған. Көп уақыттан бері Семейде бастары қосылған бірнеше үлкен елдердің "абыройлы" дейтін, "есті-басты" дейтін, "ел жақсысы", "ел ағасы" деп атайтын ақсақал, қарасақал адамдары өзара сөз жүргізеді екен. Бұл сөздің басында қала мен қырда көп елдің басын құрайтын Арғын, Қаракесек руының білікті кісілері болады. Сырттағы Керейдің Бегеш деген білгір адамы, ойдағы Керейдің Рақыш дейтін пысығы шығады.

Найман елінің Матай, Сыбанынан тағы бірнеше белгілі адамдар осы сөзге араласады. Бұлардың ішінде Матайдан – Жұмақан, Серікбай қажының жақындары бар.

Тобықтыға көршілес бергі Сыбаннан Қамбар, Қабылан дейтін кісілер араласады. Қызылмола елінің Уақ, Матай, Бурасынан – Қазанғап, Қанғожа да шығады. Көкен, Семейтау Уағынан Серке сияқты, ылдидағы Белағаш елінен Айтқазыдай сөзуар пысық атқамінерлер араласады. Осы бір топ жұрт қаладағы Қаракесек байы – Оразбайдың құдасы, киізші Сейсекемен бірнеше рет кездесіп, сөз байласқан болады.

Сонымен, төңіректеп көптеп көтерген сөздерін енді арнаған өрісіне қарай бұрады. Сөйтіп, қалада бер жақта Білеубай қажы дейтін екі қабат темір шатырлы үлкен үйі бар, бай қажының үйіне Абайдың қалада жүрген жақындарын қонаққа шақырады. Білеубай қажының қонақ жайға арналған төрт бөлмелі үстіңгі кең үйлеріне есіктен төрге шейін дастарқан жайғызыпты. Мол дастарқанды айнала ұзын көрпе, құсжастықтар салғызып, көп қонақ күтеді. Әр үйде бірнеше шелек қымыз бір-ақ сыятын "тайжүзген" дейтін терең, сары қамыс тегенелер беті шүпілдеп, сары қымызға толып, көп жерге қойылады. Қалың қонаққа тынымсыз құйылып, сапырылып жатады. Арнаулы сырлы тостағандар дамылсыз әрлі-берлі қалқумен бір толып, бір солып ұдайы жағалайды.

Сарбұға салып асқан семіз қойдың еттері табақ-табақ тартылады. Мағаш пен Кәкітай бұл жиынның мәнін әуелде ұғынбаған. Оларға тосын бір сөз сол ет жеп, қымыз ішіп болған соң кешеңдеп келген палаудың, шие суының үстінде айтыла бастады.

Төрт бөлменің отыз-қырық кісідей көп жан сыйған ең үлкен бөлмесінің төріне "Абай баласы" деп Мағашты, "інісі" деп Кәкітайды шығарған. Осы жиынның ішкі жайын жақсы білген Шұбарды, Әзімбайды алғызыпты. Олар да төрден, Мағаштың қасына орналасқан. Осыларға тақау отырған Серке мен Бегеш – Уақ пен Керейдің сөзуар орамды адамдары Мағашқа қарап отырып, кезектеп бір сөз бастады.

Аздан соң Мағаш пен Кәкітайдың анық аңдағаны, бұлар Абайдың басынан кешкен былтырғы ауыр жайды сөз етеді екен. Мағаш пен Кәкітай өздері жүрген ортада көп естімейтін айшықты, кестелі сөз әуелгі Бегештен шықты.