Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Есегін сулығынан алған ол мырзасынан соңынан еруді сұрады, оның жөн сөз айтып тұрғанын мойындаған анау ешқандай қарсылық білдірместен ілесе берді. Біраз уақыт жол екі жотаның арасымен жүріп отырды; алайда көп ұзамай алдарынан кең де қолайлы алқап көрініс бергеннен кейін екеуі сол жерге аял жасады. Санчо қолма-қол есегінің жүгін түсірген соң, тамақты ойлап сілекейі шұбырған екеуі көк шалғынға сұлай кетіп, таңғы, түскі және кешкі астарын бір-ақ ішіп, салқын шайнамаға мелдектей тойып алды — бұл әлгі қашан да әуелі қара бастарының қамын ойлайтыны мәлім священник мырзалардың қашырға артқан азық-түлігі еді. Бірақ, осы арада бұлар тағы бір тақсіретке тап болды, атап айтқанда: ішетін шарап та, су да болмағандықтан тамақ жібітуге зар боп қалды; шөлден қаталаған Санчо сол сәт алқапта жатаған жасыл шөптің қаулай өсіп тұрғанын көріп, Дон Кихотқа қарап әлдене айтты; оны келесі тарауда келтіретін боламыз.

ХХ тарау

Айбынды Ламанчалық Дон Кихоттан басқа жер-дүниедегі айтулы рыцарьдың бірде біреуінің қолынан келмеген, қатері мейлінше аз болғанымен, көз көріп, құлақ естімеген ересен ерлік жайында

— Мына шөп, мархабатты мырзам, осы арада бір жерде өзін ылғалымен қоректендіріп тұрған бастау не бұлақ барын айқын аңғартып тұр, сондықтан тағы кішкене ілгерілей түсуіміз керек болады: сонда аңқа кептірген шөлімізді басарымыз кәміл, ал шөліркеудің аштықтан да бетер азапқа түсіретіні мәлім ғой.

Дон Кихот оның кеңесіне құлақ қойды; сөйтіп ол Росинантты сулығынан алды, Санчо да кешкі астарынан қалған азықтарын ұмыт қалдырмай артып алған соң есегін сулығынан ұстады, сөйтіп екеуі дым ештеңе анық көрінбейтін тас қараңғы түнде бет алды құла дүз жүріп кетті; бірақ олар екі жүз қадам да жүріп үлгермей, күтпеген жерден, құдды бір қия жартастан құлап жатқандай, судың сарқырай аққан дыбысын естіді. Қуаныштарында шек болған жоқ; бірақ шудың қай жақтан шығып жатқанын білмекке кідірген олардың құлағына кенет әлденендей бір тосын дыбыстар шалынды, бұл дыбыстардан салқын су ішсек пе деп емексіп келе жатқандардың көңілі қолма-қол құлазып сала берді, әсіресе тумысынан қорқақ та үргелек Санчоның жүрегі зырқ ете қалды. Күдіктері қате болмай шықты: әлденендей бір қалыпты ырғақтағы дүңкіл, шынжыр мен темірдің бір-бірімен қаржасқан салдыр-гүлдірі судың сарқыраған үнімен астасып анық естіліп тұрған-ды, бірақ мұның бәрі басқа біреудің үрейін ұшырса ұшырар, бірақ Дон Кихотқа дым әсер еткен жоқ. Әлгінде айтылып өткендей, түн әдеттегіден гөрі қараңғылау боп тұрған, ал мына екеуі қазіргі шақта самал желмен жамырай шулаған жапырақтары айнала-маңды жан шошитындай жағымсыз уілге толтырған ағаш арасымен өтіп бара жатқан. Бір сөзбен айтқанда, жапан дала, қараңғы түнек, судың сарқырағаны, жапырақтың жыбыры — бәрі қосылып еріксізден еріксіз үрей шақырып, зәрені алып тұрған-ды, оған қоса дүңкіл де толас таппаған, жел де тыншымаған, таң да ата қоймаған; абыржудың арта түсуіне өздерінің қай жерде екенінен еш хабары болмағандықтары да септігін тигізіп тұр еді. Алайда, жүрегі шімірігу дегеннен мүлдем бейхабар Дон Кихот Росинантқа қарғып мінді де, қалқанын қолына алып, шолақ найзасын алдына өңгеріп, былай деп тіл қатты: