Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Олай болса, махаббатым көп жаулық

Жасағаннан құламақпын құрдымға,

Сезімменен есептеспес құр мына,

Табандылық, ақыл-ес пен денсаулық.

Күннің мезгілі, жылдың маусымы, адам аяғы баспаған жер, әншінің дауысы мен өнері — осының бәрі екі жолаушының жүрегін қуаныш пен шаттыққа толтырды, қыбыр етіп қозғалмаған күйі ән қайта басталар деп күтіп қалды; бірақ үнсіздік жалғаса берді де, бұлар осынау керемет әсем дауыстың иесін іздеп таппаққа ниет қылды. Сөйтіп, осы ойларын іске асырмаққа енді-енді оқталған сәттерінде әлгі дауыс бұларды дереу отырған жерлеріне қайта қонжитып, қайтадан шырқатып сала берді де, мына бір сонетті айтты:

Қасиетті достық! Тәмам жұртты таң қыла,

Шын бейнеңді бір көрсетіп бердің де,

Пәк күйіңде кеттің заулап зеңгірге,

Эмпирейге, қайғы-мұңсыз қауымға.

Сол жерден, сол қияннан тамыр ұстап,

Жалғандық ақиқатты жеңбесін деп,

Ізгілік зұлымдыққа ерік бермесін деп,

Жөн сілтеп, тұрсың бізге, жолды нұсқап.

Жерге түскін немесе салғын тыйым

Кейпіңді киген азғындарға күнәкар,

Жер бетінің қасіреті көкейін тескен.

Әйтпесе, мұнда күн туар қиын,

Тағылық жайлап тағы да, қайта табар

Қалыбын әу бастағы астан-кестең.

Ән ауыр күрсініспен аяқталып, жолаушының екеуі де әнші тағы бір ән айта ма деген үмітпен құлақ тосып қалды; бірақ әсем әуеннің соңы өксіп жылау мен өкініш-зарға ұласып кеткендіктен олар дауысы қаншалықты ұнамды болса, зар-күйігі соншалықты запыранды осынау бақытсыз жанның кім екенін білмекке ынтықты; сөйтіп, жартасты айналып өткен сәтте-ақ қарсы алдарында сымбаты мен сұрқы Санчо Панса Карденьо хикаясын әңгімелеп берген кезде суреттеген адамға айна-қатесіз ұқсас біреудің тұрғанын көрді; әлгі адам бұл екеуінің аяқ асты тап бола кеткеніне былқ етпеді, — бейне бір қалың ойға батқан кісіше, басын кеудесіне түсірген қалпы тұрған орнынан тапжылмады, тек бұлар оның қарсы алдына барған кезде ғана көз қиығын тастады, сонан соң қайтып қараған жоқ. Священник оның қасірет-қайғысынан хабардар болатын, өйткені кейбір нышандарға қарап оны бірден тани қойған-ды, сондықтан тілі майда, сөзге шебер адам болғандықтан жанына жақын барып, қысқа да нұсқа, бірақ мейлінше көңілге қонымды сөздермен мынадай мүсәпір күйде тірлік кешкенді қойғаны жөн екенін, өйтпеген жағдайда көрер күні шектелетінін, ең үлкен бақытсыздық та осы боп табылатынын дәлелдеуге тырысып бақты. Карденьо бұл кезде ақыл-есі сау, қалыпты ахуалда болатын, жиі-жиі оралып соғып жанын бидайдай қуыратын есірік бұйдасынан аз уақытқа болса да еркіндік алған шағы еді, сондықтан киген киімдері осынау қу медиен түзде жолықтырып жүрген жандарынан мүлдем бөлек мына бейтаныстар оны қатты таңырқантты, ал олар, священник сөзінен айқын аңғарылғандай, бұның жеке басына қатысты істер жөнінде құдды баршаға мәлім жәйт тәрізді әңгіме ете бастаған шақта таңырқауында тіптен шек болмады; сол себепті ол бұларға былай деп тіл қатты: