Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Бұл сөзімді оның ести қойғанына күмәнім бар, өйткені дәл осы кезде біреу келіп оған күйеудің күтіп отырғанын хабарлады. Сол сәтте-ақ қайғы толы қара түнім басталды, қуанышымның күні құрдымға батты, көзімнің жарығы құмбыл болды, ойларымның ойран-ботқасы шықты. Қыздың үйіне кіруге әл-дәрменім жетпеді, тіпті орнымнан қозғалуға да халім болмады. Бірақ, соңынан бұған қатысуым қажеттігін түсініп, — өйткені онда не түрлі жағдай болуы мүмкін ғой, — өзімді зорлап көндірдім де, ішке ендім. Бұл үйдің қуыс-тесігіне шейін өзіме жақсы таныс болғандықтан, оған қоса үйде құпияға толы абы кіріп, күбі шығу қарбаласы жүріп жатқандықтан мені ешкім байқай қойған жоқ. Сөйтіп жан адамның көзіне шалынбай залға өттім де, қолайлы сәтті құр жібермей, терезенің екі кілемнің қабысқан жиегі көлегейлеп тұрған ойығына барып тұрдым, осы жиектің арасындағы саңылаудан залда не боп жатқанның бәрін көре алатын едім. Сол жерде тұрғанымда жүрегімнің қалай атқақтай соққанын, басыма қандай ойлар келгенін, сондағы көрген-білгенімнің бәрі өзіме қалай әсер еткенін жеткізіп беретін сөз таба алар ма едім қазір? Оның бәрі соншалықты көп болды және сөзбен жеткізіп бере алмайтындай сипатта болды, тіпті сол жеткізіп бере алмайтынымның өзі жақсы. Бір масқарасы, күйеу жігіт залға күнделікті киіп жүретін киімімен кірді, Лусинданың немере ағасы күйеу жолдас міндетін атқарды, залда отбасы мүшелерінен басқа бірде бір адам болған жоқ. Аз уақыттан соң киінетін бөлмеден қасында шешесі мен екі күтуші әйел бар, тектілігі мен көркіне сай керемет сәнді киінген Лусинда шықты, ең биік талғамның тұрғысынан алып қарағанда да нәзіктік пен пәктіктің асқар шыңы боп табылатын қызға, әлбетте, тап осылай киіну ғана жарасар еді. Әрі айран-асыр болған, әрі ашу қысқан мен бейбақ оның дәл қандай киім кигенін есте сақтай алмадым. Тек кигендерінің алқызыл және ақ түсте болғандығы ғана, сосын бас киімі мен үстіндегі киімін көмкерген асыл тастардың жарқылы ғана есімде қалды, бірақ мұның бәрі оның алтын түстес әдемі шашының ғажайып көркемдігімен салыстыруға да келмейтін: асыл тастар жарқылымен және залда жанып тұрған төрт шамшырақтың жарығымен сән жарыстырған оның шашы айрықша шырайымен көзді арбап тұрған-ды. Беу қапер, жан тыныштығын жалмайтын қатыгез жауым-ай! Кереметтей жақсы көретін дұшпанымның көрерге көз керек әдемі ажарын неге тағы оралтып тұрсың сен еске! Одан да сен, қатыгез қапер, Лусинданың жанымды жаралаған зұлымдығына қаным қайнап одан кек қайтаруға, жә болмаса, өзімді өзім мерт қылуға әрекет жасауым үшін оның сол жерде істеген ісін еске салып, соны көз алдыма көлденең тартсаң етті!.. Осынау шегіністерге бола сөге көрмеңіздер мені, сеньорлар, — қасіретімнің ауырлығы сондай, ол жайында үстіртін сыдыртып айтып беруге болмайды және олай айтылмауға да тиіс, бұған қатысты жайлар, менің түсінігімше, ұзақ-сонар әңгімені қажет етеді.

Священник бұған жауап ретінде оған ренжу ойларында жоқ екенін, керісінше, оны барынша мұқият тыңдап отырғандарын, өйткені осынау ұсақ-түйектің өзі әңгіменің тоқетерінен кем тартымды еместігін, сондықтан ондай жайларға тоқталмай кетуге болмайтынын мәлім етті.