Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

— Сонымен, — деп Карденьо әңгімесін әрі жалғады, — жұрттың бәрі залға жиналып, жергілікті священник жарғы бойынша атқарылатын рәсімді орындау үшін күйеу мен қалыңдықты қолынан ұстап: “Сеньора Лусинда, осында тұрған сеньор дон Фернандоны, қасиетті шіркеу талабына сай, өз жұбайым деп тануға келісесіз бе?” деп сұраған кезінде мен екі кілемнің арасынан басымды сұғып жіберіп, көңілім алай-түлей болып, Лусинданың өзімді өлім жазасына кесуге не өмір сыйлауға тиіс жауабын естімекке бар зейінімді салып тына қалдым. Шіркін-ай, сонда атып шығып: “Беу, Лусинда, Лусинда! Не істегелі тұрғаның жайында ойланшы, берген уәдеңді есіңе алшы, өзіңнің мендік екеніңді, басқа ешкімдікі бола алмайтыныңды білші! Аузыңнан “иә” деген сөз шыққан бойда-ақ, менің де жаным кеудемнен шығып кететінін ескерші. Өй, опасыз Фернандо, жан рақатымды жалмаған жауыз, өмірімді қара түнекке айналдырған қаскөй! Саған өзі не керек? Көздеген мақсатың не? Христиандық рәсім арқылы арманыңның асқар шыңына жетуге қақың жоқ екені есіңде болсын, өйткені Лусинда — менің жұбайым, ал мен оның күйеуімін!” деп айқайды салғанымда ғой. Нәгүман біреумін ғой өзім де! Қазір енді Лусиндадан қол үзіп, қауіп-қатерден жырақ жүрген шақта ғана сол кезде қандай қарекет жасауға тиіс болғаным, бірақ жасамағаным жайында айтып отырмын. Қазір енді баға жетпес асыл қазынамды қолдан шығарып алған кезде ғана соны өзімнен тартып әкеткен жанды қарғап-сілеп отырмын, егер қазір күйіп-пісуге тауып отырғандай күш-жігерді сол кезде тапсам одан кек қайтара алатын едім ғой. Амал қанеки, сол кезде милау да қоянжүрек болғандығым себепті, ендігі қалған өмірімді қорлықта, есуастықта және өкініште өткізуіме тура келеді де.

Лусинда не айтар екен деп священник үнсіз тосып тұрды, бірақ ол біраз уақытқа шейін тіл қатпады, сөйтіп енді өзіме адалдығын дәлелдеу үшін қанжарын шығаратын шығар, немесе бұл істі менің қолайыма қарай бұратын, күйеудің күдерін біржола үздіретін шын сөзін айтуға оқталып тұрған шығар деп ойлай бастаған шағымда ол бәсең де жабырқау үнмен: “Келісемін”, деп күбір ете қалды, одан соң дон Фернандо да сол сөзді қайталап айтып, Лусинданың саусағына сақина кигізді. Осы сәтте олар бір-бірімен некенің ажырамас жібімен жалғанды. Бірақ, күйеу жігіт жұбайын сүйіп алуға ыңғайлана берген кезде қыз жүрегін басқан күйі ес-түс жоқ шешесінің қолына сылқ етіп құлап түсті. Енді менің Лусинда келісімін беріп, үміт-арманымды мазақ еткен тұста, сөйтіп сертінен айныған шақта және сол қас-қағымда қолымнан сусып шығып кеткен бақытымды қайтып оралта алмайтынымды аңғарған кезімде қандай күйде болғанымды айтып беруім керек шығар. Діңкем құрып, құр сүлдерім ғана қалды, аспандағы құдіретті күштер мені шапағатынан айырғандай, арқасына салып арқалап жүрген қара жер қас жауыма айналғандай, күрсініс жасауға — ауа демін, көзімнен жас парлатуға — су ылғалын бермей қойғандай көрінді. Тұла бойым от боп жанды, бар болмысым өшпенділік пен қызғаныш жалынына оранды. Лусинда талықсып құлаған сәтте төңірегіндегілердің бәрі абыр-сабыр боп қалған-ды, шешесі болса Лусинданың тыныс алуын жеңілдету үшін көйлегінің түймесін ағытып жатып қойнынан конвертке салынған хат тауып алған, хатты сол бойда Фернандо іліп әкетті де, шамшырақ жарығына тосып оқи бастады; оқып болғаннан кейін креслоға сылқ етіп отыра кетіп, ауыр ойға берілгендей қолымен жағын тіреніп қалды: жұбайының есін жиғызбаққа жанталасып жатқан жұртқа қол ұшын беруді ойына да алмады.