Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Карденьо мен священник мұның бәрін бұта тасасынан бақылап отырған, оларға барып қосылудың еш ыңғайын келтіре алмаған; ақыры қиыннан қиыстыруға шебер священник бұл мақсатқа жетудің де жолын тапты, анығырақ айтқанда: өзімен бірге алып жүрген футлярдан қайшы шығарды да, Карденьоның сақалын сырп еткізіп қырқып тастады, үстіне өзінің сұрғылтым жамылғысы мен қара плащын кигізді, ал өзі камзол-шалбармен ғана қалды; нәтижесінде Карденьо қас қағымда мүлде басқа адам боп шыға келді, егер айнаға қарар болса өзін өзі тани алмаған да болар еді. Бұлар киім ауыстырып киіп жатқан кезде аналар ілгері озыңқырап кеткен, бірақ жолға бірінші боп шығу бұларға еш қиындыққа түспеді, өйткені жынысты және батпақты жермен салт аттылар жаяулардай тез жүре алмайтын. Қысқасы, олар шатқалдан жазық далаға шықты, ал серіктерімен бірге Дон Кихот та шатқал жақтан бой көрсеткенде бұл оны танып тұрғандай қолын бұлғап белгі беріп, одан көз алмай тесіле қарап қалды, сосын арада біраз уақыт өткенде оған құшағын жая ұмтылып, дауысын көтеріп:

— Армысыз, рыцарьлықтың айнасы, мейірбан жерлесім Ламанчалық Дон Кихот, ізгі жандылықтың ең жоғарғы шыңы және ең ақырғы шегі, қаріп-қасерлердің панасы мен тірегі, кезбе рыцарьлардың бетке ұстары! — деді.

Осы сөздерді ол Дон Кихоттың сол аяғының тізесін қатты қысып құшақтап тұрып айтқан болатын, оның айтып жатқан сөзі мен істеп жатқан ісіне таң-тамаша болған анау зейін сала қарап, таныған бойда не дерін білмегендей аңтарылып қалды, сосын атынан түспекке оңтайлана бастады, бірақ священник бұған жол бермеген соң, Дон Кихот оған:

— Рақым етіңіз, жарқыным, сеньор лиценциат! Өзіңіз секілді аса құрметті адам жаяу келе жатқанда менің атқа мініп жүруім жараспайтын нәрсе, — деді.

— Мен бұған не десеңіз де келіспеймін, — деді священник, — сіз сияқты даңқты рыцарьға ат үстінде болған үйлеседі, себебі ат үстінде болғанда ғана сіз ерте ме, кеш пе, әйтеуір, о заманда бұ заман жан баласы естіп-білмеген жойқын әскери ерліктер жасайсыз, ал маған, қара көбейтіп жүрген діни қызметшіге, өзіңізбен бірге саяхат жасап келе жатқан мына сеньорларға тиесілі қашырлардың бірінің сауырына жайғассам да жетіп жатыр, — егер тек олар қарсы болмаса ғана, — соның өзіне айдыным асып, өзімді бейне Пегасқа мінгендей немесе даңқты Мусарак, анау әлгі жадылауға ұшырап, ұлы Комплут маңайындағы ұлы Соломон жотасының қойнынан мәңгілік мекен тапқан маврды айтам, тақымына басқан зебраға мінгендей болармын.

— Бұл мен үшін күтпеген жағдай болды, сеньор лиценциат, — деп ыңғайсызданды Дон Кихот, — бірақ, сеньора принцесса, өзіме деген сүйіспеншілігіне бола кішіпейілдік көрсетіп, малайына астындағы ерін босатуға әмір етер деп сенемін, ал малайы артыңызға міңгесер, егер тек қашыр екі адамды бірдей көтере алса.

— Меніңше, көтере алатын секілді, — деді принцесса, — ал, мен, өз тарапымнан, малайымның әмір еткенімді тосып тұрмайтынына сенімдімін: ол өзі өте кішіпейіл, елгезек жан, сондықтан көлікке мінуге мүмкіндік табылып тұрғанда діни қызметшінің жаяу жүруіне ешқашан жол бермейді.

— Әлбетте, солай, — деп қуаттады оны шаштараз.