Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Ол қашырдан қарғып түсіп, священникке орын берді, анау көп жалындырып жатпай ерге қонды, алайда, қас қылғандай, бұл жалға алынған қашыр болатын, ал “жалға алынған” деген де бір, “жарамсыз” деген де бір, сол расқа шығып, шаштараз оның сауырына жайғаспаққа тырмысқан кезінде артқы аяқтарымен екі мәрте тебініп-тебініп қалды, егерде тұяғын маэсе Николастың кеудесіне немесе басына тигізгенде, оның Дон Кихотты іздеп шыққан сапарына қарғысты қардай боратары кәміл-ді. Қалай болған күнде де, әйтеуір, шошып кеткен шаштараз жерге құлап түсті, ал құлаған кезінде сақалына қам жасау жайы қаперіне де кірмегендіктен онысы сол сәтте-ақ бөлініп қалды; сөйтіп, сақалсыз қалғанын көрген ол сасқалақтап, бетін қолымен көлегейлеп, тісімді уатып жіберді деп байбалам салудан басқа қапелімде тәуір өтірік ойлап таба алмады. Ал, Дон Кихот болса, сақалдың жүні апатқа ұшыраған малайдан әжептәуір алыста жатқанын көріп, бірақ қасында жақ сүйектер де, төгілген қан да жоғын байқап:

— Ойпырай, ойпырай, бұл не сұмдық тағы! Сақалды бұлайша аса мұқият түрде жұлып алып жерге лақтырып тастау үшін біреу оны қасақана солай істеуі керек қой! — деді.

Айла-шарғысына әшкерелену қаупі төнгенін сезген священник дереу сақалды жерден көтеріп алды да, жерге сұлап түскен күйі ойбайын салып жатқан шаштараздың жанына жүгіріп барып, көп ойланып жатпастан басын кеудесіне сүйеп, сақалды орнына жапсырып, күбірлеп әлде бірдеңе айтуға кірісті — онысын айтпас бұрын айналасындағыларға бұның сақал түсуден айықтыратын айрықша дұға екенін, қасиетті күшіне қазір-ақ көздері жететінін мәлім еткен болатын; сақалды орнына қондырған священник былай кетті, ал малайымыз сақалы сапсиған, сау-саламат қалпын қайта тауып шыға келді; Дон Кихот бұған аң-таң болып, священниктен қолы тиген кезде бұл дұғаны өзіне үйретуін өтінді, өйткені, оның ұғымынша, аталмыш дұғаның қасиеті тек сақалды қайта өсіруге ғана қатысты емес секілді, себебі жұлып алынған сақалдың орнында жарақат қалуға тиіс, ал дұға мұны жазып шығарса, онда оның сақал түсуден басқаға да көмектесетін болғаны.

— Жөн сөз, — деді священник, сосын оңтайы келген бойда-ақ оған дұғаны үйретуге уәде етті.

Олар қашырға енді священник қана отырсын, сосын осы арадан екі мильдей жердегі бекетке жеткенше ана екеуімен алма-кезек ауысып мінетін болсын деп бәтуаласты. Сөйтіп үшеуі, яғни Дон Кихот, принцесса және священник, ерге қонып, ал өңге үшеуі, яғни Карденьо, шаштараз бен Санчо Панса, жаяу аяңдап жолға шыққан кезде Дон Кихот бикешке қарап:

— Құдіретіңізге құлдық, мәртебелі ханым! Көңіліңіз қай жақты қаласа, мені сол жаққа бастай беріңіз, — деді.

Бірақ ол жауап қатып үлгергенше лиценциат сөйлеп кетті:

— Бізді қай корольдікке қарай бастар екенсіз, мәртебелім? Микомиконскийге қарай емес пе екен? Шамасы, солай шығар, әйтпесе мен өзі басқа корольдіктер жайын көп біле бермеймін, — деді.

Екеуінің ымы-жымы бір болғандықтан, мақұлдап жауап беруге тиіс екенін Доротея жылдам түсіне қойды да, Дон Кихотқа:

— Иә, сеньор, мен сол корольдікке қарай бағыт ұстамақпын, — деді.

— Олай болса, — деп священник іліп әкетті, — менің селомның үстімен өтеміз, сол жерден сіз Картахенаға қарай бет аласыз, онда барған соң, құдай қаласа, кемеге отырасыз. Егер жел оңыңыздан тұрып, теңіз буырқанбай, тыныш толқып жататын болса, арада тоғыз жылдай уақыт өткенде о шеті мен бұ шетіне көз жетпейтін кең шалқар Писписия, басқаша айтқанда, Меотия көліне барып жетесіз, ал ол жерден әрмен қарай корольдігіңізге дейін жүз күннен сәл ғана асатын жол қалады.