Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

— Бұл жайында да сізге жөнді ештеңе айта алмаймын, — деп жауап қатты малай, — қаншама уақыт бірге келе жатсақ та, бет-әлпетін әлі көрген емеспін. Рас, күрсінуін ол өте жиі күрсінеді, ал аһ ұрғанда қайғы-шердің запыранымен бірге жаны да аузынан қоса шығып кететіндей көрінеді. Бұдан басқа ештеңе білмейтінімізге таңғалатын түк те жоқ, өйткені жолдасымыз екеуіміздің бұлардың қасына ергенімізге екі-ақ күн болды: оларды жолдан ұшыраттық та, олар бізді өздерін Андалусияға шейін шығарып салуға үгіттеп көндірді және жақсылап ақы төлеуге уәде етті.

— Ал, бұлар көздеріңше бір-бірін атымен атаған жоқ па? — деп сұрады священник.

— Атамақ түгіл жол бойы жақ ашқан жоқ — соған өзіміз де таңғалдық, — деп жауап қатты малай. — Тек бейшара сеньораның күйзеле күрсінгені мен егіліп жылағаны ғана естіліп тұрды, сондай қатты аяныш туғызды. Оны бір жаққа күштеп алып бара жатқандарына күмәніміз жоқ, ал киіміне қарағанда ол монахиня секілді немесе монастырьға бара жатқан сияқты, сірә, шынында да солай шығар және, шамасы, еркінен тыс түрде шашын қырықпақшы тәрізді, қайғыға берілу себебі де содан болар.

— Әбден мүмкін, — деді священник.

Малайларды жайына қалдырған ол Доротеяның қасына қайтып оралды. Ал, бетперде киген ханымның күрсінісіне жан ашырлық білдірген Доротея болса, оның жанына жақындап:

— Нендей жағдай сізді қайғыға батырып отырған, мейірбанды ханым? — деп сұрады. — Ойланып көріңізші, әйелдер қауымының қолынан келетін және өздері-ақ сейілтіп жібере алатын қайғы емес пе екен бұл? Өз тарапымнан сізге қандай көмек көрсетуге де дайынмын.

Қамығып отырған сеньора оған жауап қатқан жоқ; Доротея қояр болмай, қылқылдап әлгі өтінішін тағы қайталады, ал анау сол бұрынғыша селт етпей отыра берді; ақыры бетперде киген кавальеро (малайдың айтуынша, бәрі алдында бас ұратын мырза) келіп, Доротеяға:

— Бұл әйелді әлде бірдеңемен алдандырам деп әуре болмаңыз, сеньора, — ол қандай да болсын жақсылығыңызға жақсылықпен жауап қайтармауды өз қағидасына айналдырған, сондай-ақ одан сауалыңызға жауап аламын деп те шаршамаңыз, егер тек өтірік бірдеңе естігіңіз келмесе, — деді.

— Мен өмірі өтірік айтып көрген емеспін, — деп осы кезге шейін жұмған аузын ашпаған ханым аяқ асты сөйлеп қоя берді, — керісінше, тап осы шектен тыс шыншылдығым мен ешқашан екі сөйлемегенімнің салдарынан ғана осындай бақытсыздыққа тап болып отырмын, оның куәсі мына өзіңіз, өйткені менің ақиқаттан қыл елі аттамайтын адалдығым сізді нағыз өтірікшіге әрі суайтқа айналдырды.

Бұл сөздерді Карденьо ап-анық естіді, — ол өте жақын жерде, Дон Кихоттың бөлмесінде болатын, әлгі сөзді айтқан сеньорадан оны тек есік қана бөліп тұрған, — сөйтіп, соны естіген бойда ол:

— Оу, жаратқан! Өңім бе, түсім бе? Кімнің дауысын естіп тұрмын мен? — деп айқайлап жіберді.