Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Кезқұйрықтар күнде келіп жемірген, —

Шығар бәрі аһ ұрып қара түнектен,

Сосын (лайық болсам сондай құрметке)

Кебінге де оралмаған мәйітімді, зәбірлі,

Шығарып салар бәрі бірге қабірге.

Зарына солардың зар қоссын, Плутонның

Тамұқ қақпасындағы үш басты төбеті,

Және қилы құбыжығың мен тажалың.

Басқа марапаттан жатқан да жоқ дәметіп,

Бұл бейшара, махаббаттан тапқан ажалын.

Ал, сен, зарым, өткен соң өзім өмірден,

Күңіренбей босқа, өшіре ғой үніңді:

Өлер алдында жазуға сені дем берген

Әйелдің әсем, жүрегі толы шаттық қой —

Құруменен көңілін ақыры таптық қой.

Тыңдаушыларға Хризостомның зары қатты ұнады, бірақ Вивальдо мұнда Марселаның қарапайымдығы мен кіршіксіз пәктігі жайында естіген әңгімелеріне қиғаш келетін жерлер көп екенін құлаққағыс етті, өйткені Хризостом оны қызғанады, оған күдік білдіреді, аралары алшақтап кеткеніне уайым айтады, сөйтіп осы арқылы Марсела жайында күмәнді ой қалдырып, оның жақсы атына қаяу түсіреді. Бұған Амбросьо, марқұмның жүрекжарды ойлары жайында сыр бөлісетін досы, былай деп жауап қатты:

— Күдік-күмәніңізді сейілту үшін, сеньор, біздің мүттайым бұл зарды Марселадан іргесін аулақ салған кезде шығарғанын айтып қойғаным артық болмас, ал одан бұл өз ықтиярымен қол үзген еді, себебі араларының алшақтауы оған да өз ықпалын тигізер деп үміттенген, бірақ қанша жырақ кеткенмен ғашық жүректі мазалап, тынышын алатын нәрсе азая қоймайды ғой, міне сондықтан Хризостомды да қиялдағы қызғаныш пен жалған күдік меңдеп, ол бұған бейне бір толық құқы бар жанша қиналады. Осы себепті Марселаның жұрт аузында жүрген барлық ізгі қасиеттері өз бойында қалады, өйткені оның қатыбезерлігін, кей-кейде қыңырлық танытып, шектен тыс тәкаппарлық көрсететінін есепке алмасақ, қызғаныш деген құбыжықтың өзі де оған зәредей кінә қоя алмас еді.

— Жөн сөз, — деп келісті Вивальдо.

Оның оттан құтқарып қалған қолжазбаларының келесі біреуін оқуына ойламаған жерден көз алдына көлденеңдей қалған ғажайып бір елес бөгет болды; әйтеуір, сол арада тұрғанның бәрі мұны елеске жорыды, бірақ бұл бақташы қыз Марсела болатын: ол етегінен бақташылар қабір қазып жатқан таудың басынан бой көрсетті және дидарының сүйкімділігі соншалық, көруге көз керек сұлулығы дабыраға айналған даңқын кірпік қағымда-ақ ұмыттырып жіберді. Алғаш көргендер оған көзінің сұғын қадап үн-түнсіз тұрып қалды, сондай-ақ оны бұрын көріп жүргендер де оны бұрын ешқашан көрмегендерден бетер ауыздарын ашып қалды. Амбросьо болса, ашуын тежеуге шыдамы жетпей, оған көзі түскен сәтте-ақ, былай деп ызбарлана тіл қатты:

— Не үшін келдің сен мұнда, айнала маңдағы таудың аяушылықты білмес айдаһары? Қатыгездігің өмірін харап қылған бейшараның жарақатынан өзің жақындаған бойда қан шүмектеп ағар ма екен деп, соны көргелі келдің бе? Зұлымдығыңның жемісіне масаттану үшін және отқа оранған Римнің өртін тамашалап тұрған тасжүрек Нерон құсап, соған биіктен сүйсіне көз жіберу үшін келдің бе? Әлде Тарквинийдің қайырымсыз қызына ұқсап мына мұздап кеткен мәйітті қасиетсіздікпен таптау үшін келдің бе? Айт, қане, жылдам, не үшін келгеніңді және бізден өзіңе не керегін. Марқұм Хризостомның көзі тірі кезіндегі барлық ой-арманы бір өзіңе ғана бағышталған еді, ол өлгеннен кейін оны досым деп санайтындардың ой-арманын да сенің оп-оңай бойыңа сіңіріп аларың хақ.