Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Осы сөздерді айтқан Марсела, жауап тоспастан, жақын маңайдағы орманның қалың қорысына кіріп жоқ болды, әлгі жерге жиналғандар оның парасатты да парықты сөзіне таң-тамаша боп тұрып қалды. Көзінің қиығы мен жанарының ұшқынынан жарақат алған кейбірі осы арада кесіп-пшіп айтылған уәжге құлақ аспай, соңынан тұра жүгіре жөнеле жаздап шақ қалды. Бірақ, олардың пиғыл-ниетін сезе қойған Дон Кихот жәбірге ұшыраған қыздарға жәрдем беруге үндейтін рыцарьлық парызын орындаудың сәті кеп тұрғанын аңғарды да, семсерінің тұтқасына қолын қойып, қатты дауыспен нақпа-нақтап сөйлеп кетті:

— Егер дүлей ашуыма душар болғысы келмесе, қандай атақ-дәрежесі болмасын мейлі, қандай қауымға жатпасын мейлі бірде-бір адам Марсела сұлудың соңына түсуші болмасын. Хризостомның өліміне мүлдем дерлік, дәлірек айтқанда, тіптен кінәлі еместігін ол нақпа-нақ та нанымды етіп дәлелдеп берді және өзіне дәмелілердің қай-қайсысының да болсын жалбарынышты тілегіне жібімейтінін кесіп айтты, сондықтан жер бетіндегі мейірбан жандардың бәрі де оның соңынан салпақтағанды доғарғаны жөн, керісінше, оны қадірлеп, құрмет тұтуы керек, өйткені күллі әлемде дәл сондай ақ ниет арқаланған басқа бір қыздың табылуы екіталай.

Әлде Дон Кихоттың қоқан-лоққысы сеп болды ма, әлде, бәлкім, марқұмға қатысты борыштарын аяғына шейін атқарып шығу қажеттігін ескерткен Амбросьоның үгіті тоқтау салды ма, әйтеуір, қабірді қазып болғанша және жиналғандардың бәрі қатты қайғырып жоқтаған Хризостомның қолжазбаларын өртеп, мәйітін жер қойнына бергенше бақташылардың ешқайсысы орнынан қозғалған жоқ және тарап та кетпеді. Бейіттің үстіне ауыр тас қойылды; кейін бұл Амбросьо жасатпақшы болған тас тақтамен ауыстырылмақшы еді, ал тақтаның бетіне мынадай азалы сөздер ойып жазылмақ болатын:

Жатыр мүлгіп бақташы мұнда.

Іңкәрлік оны жетелеген қабірге,

Себебі, бұл ғашық болған жан

Ұнатпады оны, жәбірлеп.

Жүрегіне салды зор салмақ,

Қатыгездік — рақым білмейтін.

Өйткені, бізді еркінше

Купидон ғой билейтін.

Бақташылар бейіт төмпешігін гүлдермен және бұтақтармен бүркеді, сосын марқұмның досы — Амбросьоға көңіл айтып, онымен қоштасты. Вивальдо мен серігі де сөйтті, сонан соң, әуелі ешкі бағушылармен қоштасып, артынан бұлармен қош айтысуға келген Дон Кихотқа өздерімен бірге Севильяға баруға ұсыныс жасады — бұл, олардың айтуынша, шытырман оқиға іздеушілер үшін таптырмайтын жер көрінеді, өйткені шытырман оқиғаларды тағдыр оған сондағы әр көше мен әр жол қиылысынан қай жердегіден де көп жолықтырмақ. Дон Кихот ақыл-кеңесі мен ілтипатты пейілі үшін оларға алғыс жаудырып, Севильяға барғысы келмейтінін және бара да алмайтынын, себебі әуелі маңайдағы тауларды қарақшылар мен жол торушылардан тазартуы керегін, естуінше, олардың шамадан тыс көбейіп кеткенін айтты. Оның илікпейтінін көрген жолаушылар қайталап өтініш білдірген жоқ, тағы бір мәрте қоштасып, баратын жақтарына қарай бағыт түзеді; Марсела мен Хризостомның басындағы жайлар, сондай-ақ Дон Кихоттың есалаңдығы бұларға сапар соңына дейін жыр ғып айтуға жетерлік азық болды. Ал, Дон Кихот бұл кезде Марселаны іздеп тауып, оған өз қызметін ұсынуға ұйғарым жасаған-ды; алайда тағдыр-талайы басқаша ұйғарым жасады, ал бұл жайында екінші бөлімі осымен тәмамдалатын осынау бір өтірігі жоқ хикаядан кезегі келгенде біле жатасыздар.

ХҮ тарау

Мұнда Дон Кихот пен аяушылықты білмейтін янгуастықтар арасында болған жайсыз оқиға жөнінде айтылады