Соны айтып екінші бүйіріне аунап түскен ол әдеттегі үнсіздігіне шомды, ләм деп тіл қатқан жоқ. Осы аралықта зар еңіреп жылаған, жоқтау айтқан және бұған қосарланып ауыр-ауыр күрсінген, күңірене боздаған дауыстар естілді. Мен басымды бұрып, хрустальдан жасалған мөлдір қабырғадан келесі залда үлбіреген сұлу қыздардың екі қатар боп жүріп келе жатқанын көрдім, бәрі де үстіне қара жамылып, басына түрік дәстүрінше ақ шалма ораған. Шерудің соңында әлдебір сеньора келеді екен (оның сеньора екенін тәкаппарлау түр-пішіні айғақтап тұрған-ды), ол да қаралы киім киіпті, етегі еденге дейін жететін ақ жамылғы жамылыпты. Оның шалмасы басқа қыздар ораған ең үлкен шалмадан да екі есе үлкен еді; қабағының арасы қосылып кетіпті, тәмпіш мұрын, жайын ауыздау көрінгенімен, еріні алқызыл болатын; оқта-текте аузын ашқан кезде тістерінің сирек әрі онша түзу еместігі байқалатын, әйтсе де аршылған бадам іспетті аппақ еді; қолына жұқалау сүлгі ұстап келеді екен, онда өзім байқап үлгергенімдей, мумия тәрізденіп кеуіп қалған жансыз жүрек ораулы жатыр еді. Монтесинос маған шеруге қатысушылар Дурандарт пен Белерманың қызметшілері екенін, қожайындарымен бірге оларды да осында жадылап ұстап отырғанын, ал арт жақта, сүлгіге оралған жүрек ұстап келе жатқан — сеньора Белерманың өзі екенін айтып берді: аптасына бірнеше рет қызметшілерімен бірге ол осындай шеру ұйымдастырып, Дурандарттың тәні мен азапқа батқан жүрегін аза тұтып ән салады екен, немесе, дәлірек айтқанда, жылап-сықтайтын көрінеді. Сондай-ақ, сеньора өзіңе сәл-пәл сиықсыздау көрінсе немесе, қалай болғанда да, әйтеуір, алып-қашты әңгіме әсірелеп жеткізгендей, ғаламат сұлу көрінбесе, онда бұған кінәлі оның мына жадыланған қамал-сарайда өткізген ақиретті түндері мен ақиреті одан да көп күндері, бұған көзінің астының көгерген жерлері мен бетінің қан-сөл жоқ қуқылдығы дәлел бола алады, деді ол.

“Бетінің қуқылдығы мен көз астының көгеруі, — деп сөзін жалғады Монтесинос, — әсте әйелдерде ай сайын қайталанып тұратын дағдылы дімкәстіктен емес, өйткені, міне, әлденеше ай, тіпті жыл өтті, оның бойынан ондай дімкәстіктің ишараты да білінген емес, — жоқ, бұл басқа бір нәрсені — мәңгі-бақи қолында болатын және сормаңдай ғашығының тақсіретін қаперінде қайта тірілтіп, есіне қайта оралтып тұратын нәрсені көрген кезде жүрегіне түсетін салмақтан, егер мұндай тауқымет тартпағанында сұлулығы, сүйкімділігі мен нәзіктігі жөнінен онымен біздің өңірге, қала берді күллі әлемге кеңінен мәшһүр атақты Дульсинея Тобосскаяның да бақ таласары неғайбыл”.

“Жә, ондай әңгімені қоя тұрыңыз, сеньор дон Монтесинос, — деп оны бөліп жібердім, — құдай ақы, бастан кешкендеріңізді ретімен баяндай беріңіз. Салыстырудың қандайы болсын қашан да жағымсыз әсер қалдыратыны мәлім, ендеше, кімді болсын мейлі, біреуді екінші біреумен салыстырудың қажеті аз. Жан тең келмес Дульсинея Тобосскаяның өз орыны бар, сол секілді сеньора донья Белерманың да өз орыны болды және сол өз орнында қала да бермек, бұл әңгімені осымен доғарайық”.

Бұған ол маған былай деді:

“Сеньор Дон Кихот! Кешірім өтінем сізден. Мүлт кеткенімді және сеньора Дульсинеяның сеньора Белермамен бақталас болары неғайбыл деп аңдамай сөйлегенімді мойындаймын, өйткені кей нышандарға қарап, оның рыцары екеніңізді байқап қалдым, сондықтан тілімді тістей қоюым қажет еді, салыстырар болсам, тек аспанның өзімен ғана салыстыруым керек еді”.

Аяшымды көзімді бақырайтып қойып Белермамен салыстырудың салдарынан сыздықтаған кейістік атақты Монтесиностың ақтала сөйлеген сөзінен кейін басылып қалды.

— Апырай, тақсыр, — деп Санчо сөйлеп кетті, — қалайынша сол бір жаман шалдың жағасынан ала кетіп, қабырғасын қаусатып, сақалын бір талдап жұлмағаныңызға таңырқап тұрғаным.