Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Мұның солай болуы да мүмкін еді, Санчо, — деп қарсылық білдірді Дон Кихот, — алайда олай болған жоқ қой, — сендерге айтқанымның бәрін өз көзіммен көріп, өз қолыммен сезінгенмін. Ал, енді қазір саған Монтесинос өзіме аян қылған ұшан-теңіз ғанибет пен ғажайыптың қатарында, — бұл турасында кейін жолда егжей-тегжейлі әңгімелермін, өйткені бұл жерде бәрін бірдей баяндап жатудың қисыны келмей тұр, — үш шаруа әйелді де көргенімді айтсам не дер екенсің? Олар шыбыш секілді секек қағып, секіріп ойнап жүрді, соларға көз салған бойымда, біреуі — жан тең келмес Дульсинея Тобосская, қалған екеуі — сонымен бірге келе жатқан, өзіміз Тобосо маңайынан кезіктірген шаруа әйел екенін бірден тани кеттім. Монтесиностан сұрап едім, ол танымайтынын, бірақ, өз ұғымынша, бұлар жадыланған ақсүйек сеньоралар екенін, мына шалғында жуырда ғана пайда болғанын хабарлады, сондай-ақ мұндай жағдайға таңғалмауым керегін, өйткені бұл жаққа өткен заманның да, осы заманның да сеньоралары көптеп келіп жататынын және бұл сеньораларды сиқыршылардың алуан түрлі және әдеттен тыс кейіптерге енгізіп қоятынын айтты, солардың арасынан бұл, Монтесинос, королева Джиневра мен оның сарай нөкеріндегі ханымы, анау әлгі:

Британиядан келіп жеткен

Ланцелот шарабын ішіп сусынын басқан Кинтаньонаны да көріпті.

Мына әңгімені тыңдаған Санчо өзін осы қазір жынданып кетердей, не күлкіден жарылып өлердей сезінді; өйткені Дульсинеяның жадыланғаны жайындағы жалғандықтың жай-жапсарын басқа ешкім білмесе де өзі жақсы білетін еді: көз байлаушы да өзі, жалғыз куәгер де өзі болған-ды, сондықтан мырзасының ақыл-естен біржола айрылып, шын мәніндегі жындыға айналғанына зәредей күмән-күдігі қалмаған; осы себепті Санчо оған былай деп тіл қатты:

— Жер асты патшалығына сіз, қадірлі қожайыным, жайсыздау жағдайда және мүлдем дерлік қолайсыз шақта әрі қырсық шалған күні түстіңіз және басыңызды әбден қатырған сеньор Монтесиноспен бекер босқа кездестіңіз. Мына жақта, жоғарыда, тып-тыныш отырсаңыз етті, тақсыр, жаратқанның өзі өлшеп берген ақыл-есіңізді жоғалтпасаңыз етті, жұртқа жөн сілтеп, жоба көрсетіп, ауыз жаппай ақыл айтып отырсаңыз етті, оның орнына қазір енді адам айтса сенгісіз бірдеңені шатпақтап отырсыз.

— Сені жақсы білемін ғой, Санчо, сол себепті сандырағыңа көңіл аудармаймын, — деді Дон Кихот.

— Егер аузыңыздан шыққан әңгімеңізден түзеліп, ақылға келгеніңіз айқын сезіліп тұрмаса, онда жаңағы сөзім мен болашақта айтар сөзім үшін мені жарымжан етсеңіз де немесе өлтіріп тастасаңыз да мейлі, мен де сіздің сөзіңізге көңіл аудармаймын. Ал, әзірше екеуіміз әлі ренжісе қоймағандықтан, рақымшылық етіп, маған мынаны айтыңызшы, тақсыр: ханымымызды қалай, қандай ерекше белгілеріне қарап таныдыңыз? Онымен сөйлестіңіз бе, сөйлессеңіз одан не жайында сұрастырдыңыз, ол сізге не деп жауап берді?

— Оны мынадай ерекше белгілеріне қарап таныдым, — деп жауап қатты Дон Кихот. — Үстінде өзің маған оны көрсеткен күні киген көйлегі бар екен. Онымен сөйлеспекке оқталғам, бірақ ол ләм деп жауап қатпастан жалт бұрылды да, өкшесі өкшесіне тимей жүгіре жөнелді, тіпті оны жебе де қуып жете алмайтын еді. Мен соңынан қуа жөнелмекші едім және, әрине, қуып та кетер едім, бірақ Монтесинос босқа арамтер болмауға кеңес берді, — одан бәрібір пайда жоқ және үңгірден шығатын уақытың да таяп қалды, деді. Одан соң Монтесинос маған арада біршама уақыт өткеннен кейін өзін, Белерманы, Дурандартты және сонда жүргендердің бәрін жадысынан арылту үшін не істеуім керегін хабарлайтынын да айтты. Бірақ, ана жақта көргендерім мен байқағандарымның арасында әсіресе мына бір жай мені қатты өкініште қалдырды: Монтесиноспен әңгімелесіп тұрған кезімде сормаңдай Дульсинея құрбыларының бірі қасыма білдірмей жақындап келіп, көзіне жас алып тұрып, толқудан үздіге шыққан бәсең дауыспен былай деді: