Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

“Жетер! — деді Дон Кихот өзіне-өзі. — Бұл иттің балаларын ізгі ниетті іске иліктірмек боп жалынып-жалпаю да бір — елсіз-сусыз ен далада жәрдем сұрап жылау да бір. Шамасы, бұл шытырман оқиғада аса әлеуетті екі сиқыршы бетпе-бет келген болса керек, сөйтіп, бірінің ойға алғанын екіншісі күйретумен шұғылданып жатса керек: өйткені, бірі маған қайық жіберсе, екіншісі мені суға лақтырды. Бұл арада тек жаратқан ғана жәрдемдесе алады, өйткені аспан асты, жер үсті толы шие боп шырматылған қаскөйлік пен қарама-қайшы іс-әрекеттер. Мынандай жағдайда қолымнан ештеңе келмейді”.

Сосын ол дауысын қатайтып, диірмендерге қарай жүзін бұрып, былай деп сөйлеп кетті:

— Сендер кім болсаңдар да, беу, қапаста жатқан достарым, мені кешіре көріңдер: өз бақытсыздығым мен өздеріңнің бақытсыздығыңа қарай, сендерді бәледен құтқара алмайын деп тұрмын. Бұл ерліктің әлденендей басқа бір рыцарьға алдын-ала әзірленгені және күні бұрын белгіленіп қойғаны көрініп тұр.

Осыны айтқаннан кейін ол балықшылармен бәтуаға келіп, қайық үшін оларға елу реал төледі; оны Санчо қинала-қинала беріп тұрып:

— Қайықпен тағы бір осылай қыдырыстасақ, барлық ақшамыз су түбіне кетеді, — деп құлаққағыс етіп қойды.

Ал, балықшылар мен ұн тартушылар әдеттегі адамдарға ұқсастығы аз осынау екі пендеге таңырқана қарап, таңдай қағумен болды, оған қоса Дон Кихоттың айтқан сөзі мен өтінішінде қандай мән-мағына барын түсіне алмай бастары қатты; ақыры, мұны нақұрыстық деп тауып, оларды жайына қалдырды да, диірмендері мен балықшы лашықтарына тарасты. Жетесіз Дон Кихот пен жетесіз Санчо өздерінің жетесіз жануарларына қайтып оралды, осымен жадыланған қайыққа қатысты шытырман оқиға да тәмам болды.

ХХХ тарау

Дон Кихот пен бір әдемі аңшы әйел арасында орын алған жайлар жөнінде.

Қатты жабырқап, еңселері түскен олар төрт аяқты жануарларына қарай бет алды, әсіресе Санчоның жүрегі қан жылап келе жатқан, себебі мырзасының ақшасынан шығын шыққан сайын оның да жаны шығып кете жаздап шақ қалатын; мұндай сәтте ол ақшадан емес, денесінің бір мүшесінен айрылғандай күй кешетін. Ақыр соңында олар көліктеріне отырды да, айтулы өзеннің жағалауын тастап шықты, сол бойда Дон Кихот сүйіспеншілігі жайындағы ойларға берілді, ал Санчо болса — жоғары дәрежелі мансабы турасында тебіренді: қазір бұл арманы бұрынғыдан да алыстап кеткендей көрініп тұрған, себебі ол өзі аңқаулау болғанымен мырзасының істеп жүрген ісінің бәрі немесе бәрі дерлік ақылға сыйымсыз екенін өте жақсы түсінетін, сондықтан сәті түскен бір күні жалақысын да алмай-ақ, тіпті мырзасымен де қоштаспай-ақ тайып тұрудың, сөйтіп үйіне қайтып оралудың орайын тосумен жүрген, алайда тағдыр мүлдем басқаша ұйғарым жасады да, қорқынышы негізсіз боп қалды.

Келесі күні кешке таман орманнан шығып, кең көсілген шалғынды көзбен шолып тұрған Дон Кихот оның ең арғы шетінде әлденендей қара-құра тобыр барын байқады; жақындай бере бұлардың құс салып жүргендер екенін білді. Одан соң бұл тағы да жақындай түсіп, қардай аппақ жорға мінген сымбатты ханымды көрді; әбзелінің түсі жасыл, ал ері күмістелген боп шықты. Ханымның өзі де жасыл түстен киініпті және киім-кешегінің бағалылығы мен сәнділігі сонша, әсемдік ұғымының айқын бейнесі тап осы ма деп қалуға болатындай еді. Сол жақ білегіне сұңқар қондырылыпты, осы белгіге қарап-ақ Дон Кихот оның әлдебір текті әулеттен шыққан ханым екенін, қалған аңшылар нөкері екенін аңғара қойды — бұл шын мәнінде де солай болатын; осы жағдаятқа байланысты ол Санчоға былай деді:

— Жөнел, достым Санчо, анау ақ сәйгүлік мінген және қолына сұңқар қондырған сеньораға барып айт: мен, Арыстан Рыцары, оның сұлулығы мен сән-салтанаты алдында басымды ием, егер мәртебелі ханым рұқсат етсе, оны қолынан өбу үшін және қандай әмір бермесін хал-қадарымша бұлжытпай орындау үшін оның қасына жақындаймын. Бірақ, сен байқа, Санчо, артық-ауыс бірдеңені шатып қойып жүрме және елшілікте айтар сөзіңе үйреншікті мәтелдеріңді бытыстырушы болма.