Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Беу, ақылсыз атқосшы, ешкі бас, емен жүрек, іш құрылысы малта тас пен тасқайрақ мақұлық! Егер саған, арсыз неме, биік мұнарадан жерге құла деп әмір етсе, егер саған, адамзат баласының қас жауы, он шақты бақа, жиырма шақты кесіртке, отыз шақты жылан же деген өтініш айтылса, егер сені өткір де қайқы қылышпен әйелің мен балаларыңды айуандықпен шауып өлтіруге үгіттесе, онда мына секілді бәлденуің мен еріншектенуің ешкімді таңғалдырмас еді, ал бірақ жетімханадағы ең әдепсіз жүгермектің өзі ай сайын жеп жүрген үш мың үш жүз қамшыға осынша мән беруің — бұл енді осы арада саған құлақ сап тұрған мейірбан жандардың қай-қайсысын да қайран қалдырады, таңдандырады, шошынтады және бұл жайында кейінірек хабарланатындарды да шошынтатын болады. Үріккен үкінің көзіндей шадырайған көзіңді сал деймін саған, сезім атаулыдан жұрдай жексұрын жануар, сал деймін көзіңді менің жұлдыздай жайнаған жанарыма, көз жасымның тасқын-тасқын, жылға-жылға боп тоқтаусыз сылдырай төгіліп, бал-бұл жанған бетімнің бар кеңістігінде жыра, шұқанақ, жол жасап жатқанын көр. Әліге шейін жиырмадан аспаған гүл атқан жастық шағыма аяушылық білдір сен, алаяқ әрі қаскүнем құбыжық: өйткені, мен бар-жоғы он тоғыз жаста ғанамын, жиырмаға әлі толғам жоқ, алайда еркекке тән кескін-кейіпте өмірім өтіп, қурап, солып барам, ал дәл қазір ер пішінде көрінбей тұрсам, онда бұл тек осы арада тұрған сеньор Мерлиннің арқасы ғана: әдемі ажарым аяушылық сезіміңді оятуы үшін ол маған айрықша жақсылық жасады, өйткені қайғы шеккен сұлу қыздың көз жасы жартасты топыраққа, жолбарысты қоянға айналдырады. Сабала өзіңді, сабала құйрықтан, қасиетсіз хайуан, қомағайлыққа, тек қана қомағайлыққа бағытталған батырлығыңды жұмса соған, сөйт те маған терімнің нәзіктігін, мінезімнің биязылығын, әлпетімнің ажарын қайтарып бер. Ал егер маған жаның ашымаса және көңілге қонымды шешім қабылдағың келмесе, онда, ең болмаса, мына қасыңдағы, жаны шығар-шықпастың аз-ақ алдындағы бейшара рыцарь үшін, яғни өз қожайының үшін ақылға кел; осы арадан жақсы көріп тұрмын: оның жаны ернінен он елідей жерде, кеңірдегіне кеп тіреліп тұр және жауабың қандай болатынына — қатыгездік танытасың ба әлде қайырымдылық көрсетесің бе, соған байланысты не аузынан ұшып шығуға, не ішкі құрылысына қайта оралуға оқталып тұр.

Бұл сөздерді естіген Дон Кихот кеңірдегін сипап қойды, сосын герцогқа қарап:

— Құдай атымен ант етем, сеньор, Дульсинея рас айтады: жаным шынымен-ақ арбалеттің добы іспетті кеңірдегіме кеп тіреліп тұр, — деді.

— Ал, сен не дейсің бұған, Санчо? — деп сұрады герцогиня.

— Сол бұрынғы айтқаным — айтқан: қамшы жайын — аbernuntіо, — деп жауап қатты Санчо.

— Аbrеnuntіо деу керек, Санчо, дұрыс айтпай тұрсың, — деп түзетті оны герцог.