— Қоя тұр, Тереса, — деп Санчо оны бөліп жіберді, — қазір саған не айтқалы отырғаныма құлақ сал, — мұндайды өзің өз болғалы естіген жоқсың; расында, бұл менің де сөзім емес: саған айтқалы отырғаным былтырғы ұлы ораза кезінде селомызда үгіт таратқан уағызшы-әкейдің нақыл сөзі. Міне, тап осы уағызшы, ұмытпасам: бір кезде болған жайлардан гөрі дәл қазіргі сәтте куә боп отырған нәрселеріміз қаперімізден әлдеқайда жақсы орын теуіп, есімізде әлдеқайда берік сақталады, деген еді.

Санчоның жоғарыда келтірілген сөзі аудармашының бұл тарауды ойдан шығарылған деп санауына негіз болған екінші себеп еді, өйткені бұл Санчоның ой-түсінігінен тым тысқары жатқан нәрсе-тұғын. Ал Санчо болса әңгімесін әрмен жалғап жатты:

— Бұдан туындайтын салдар мынадай: айрықша жасанған, шыт жаңа киінген, жанына топырлатып көп малай ерткен бір кісіні көре қалсақ, құдды әлденендей құдіретті күш түрткі болғандай, еріксізден еріксіз әлгіге құрметке лайық адам есепті қарай бастаймыз, ал қаперіміз бұл кісіні бұрын жоқ-жұпыны кезінде көргенімізді кірпік қағымда-ақ еске оралта қояды, солай бола тұрғанымен, кедейлігінен бе әлде әулетінің кембағалдығынан ба орын алған бұл абыройсыз жағдайының, — бәрі де артта қалғандықтан, — қазір ізі де жоқ, бары — осы сәтте көзімізбен көріп тұрғанымыз. Егерде тағдыр өзін сасық иісі мүңкіген мүсәпірліктен (бұл уағызшы аузынан шыққан сөз) мәз-шат молшылыққа жеткізген жан тәрбиелі де көргенді, шүлеңгір адам болса, жұрттың бәрімен ізетті қарым-қатынас жасай білсе, байырғы ақсүйектермен бақталастыққа бармаса, онда, Тереса, бұрын оның кім болғанын ешкім де есіне алмайды, дәл қазір қандай болса, сол тұрғыда құрмет көрсетеді; әрине, күншілдердің жөні бір басқа, олардан қандай бақытты тағдырға да сыбаға тимей қалмайды.

— Айтқаның көңіліме қонбай отыр, әкесі, — деді Тереса, — неғылсаң да өзің біл енді, тек сөзуарлығыңмен және көкезулігіңмен басымды қатырмасаң болды. Егер ойыңа келгенді істеуге соншалықты ынтықзар болып тұрсаң...

— Ынтықзар емес, ынтызар деу керек, шешесі, — деп түзетті оны Санчо.

— Дауласпа менімен, әкесі, — деді Тереса наразылық білдіріп, — мен құдай аузыма салған сөзді айтып тұрмын, қитұрқыңды білмеймін. Айтпағым мынау ғана: ақыры ана губернаторлыққа аңсарың біржола ауған екен, ондашы балаң Санчоны да өзіңмен бірге ала кет және оны осы жастан-ақ губернаторлық етуге баулы — өйткені баланың әке жолын қуып, кәсібін үйренуі деген ғанибет нәрсе ғой.

— Губернатор болғаннан кейін, — деп мәлім етті Санчо, — мен оны лау аттарымен алдыртам, ал саған ақша беріп жіберем, ол кезде менде қаражатқа мұқтаждық болмайды, өйткені көк тиынсыз отырған губернаторға қарыз беруге құштарлар табылмай қалмайды. Ал сен баламызды бұрын кім болғаны байқалмайтындай, қазір кім екені ә дегеннен аңғарылып тұратындай етіп киіндіретін бол.

— Ақша жіберсейші тек, — деді Тереза жуаси үн қатып, — оның қалай үлде мен бүлдеге оранып шыға келгенін сонда көресің.

— Сөйтіп, тоқ етері, қызымыздың графиня болатындығына екеуіміз біржола бәтуаластық қой, — деп тұжырды Санчо.

— Ол графиня болған күні, — деп қарсылық білдірді Тереса, — мен оны жерледім деп есептеймін. Бірақ, тағы да қайталап айтам: неғылсаң да өзің біл; біздің, әйел бейбақтың, маңдайына жазылғаны — қай істе де жұбайының, мейлі ол микеще болса да, айтқанын бұлжытпай орындау ғой.

Сол арада ол, бейне бір Санчика шынымен-ақ о дүниелік болғандай, жер қойнына беріліп те қойғандай, егіл-тегіл еңіреп жылап жіберді. Мұны көрген Санчо зайыбын жұбатпақ боп, қызын қайткен күнде де графиня ететінін, бірақ мұны барынша кейінге қалдыра тұратынын айтты. Олардың сұқбаты осымен тәмам болды да, жолға шығатындары жайында нақтырақ келісіп алу үшін Санчо Дон Кихотқа қайтып оралды.

ҮІ тарау

Дон Кихоттың жиен қарындасымен және күтуші әйелімен не жайында пікір алысқаны жөнінде, ал мұның өзі күллі хикаядағы ең маңызды тараулардың бірі