Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Аһ, Санчо! Егер қазір өзіңе айтқалы отырған тілегімді орындауға келісіміңді берсең, көңілім, сөз жоқ, едәуір көтеріліп қалар еді, өкініш-күйінішімнің ауыртпалығы да әжептәуір азаяр еді! Айтайын дегенім мынадай жағдай: жаңағы ақыл-кеңесіңді орындап, демалып жатқан кезімде сен шамалы былайырақ шықсаңшы, сосын жалаңаштанып алып, Дульсинеяның жадысын қайтару үшін денеңе дарытуға міндеттенген анау әлгі үш мыңнан астам дүренің есебінен Росинанттың тізгінімен өзіңді үш жүз - төрт жүз рет шықпыртсаңшы: расында да, обал-ақ тіпті — немқұрайдылығың мен немкеттілігің салдарынан бейшара сеньораның әлі күнге дейін сиқыршылық айла-амалдар құрсауында қалып отырғанына жүрегің қалай қан жыламайды.

— Бұл жайында әлі ойланып көру керек, — деді Санчо келісіңкіремей. — Одан да қазір екеуіміз де ұйқтап алайық, сосын құдайдың салғанын көре жатармыз. Біліп қойғаныңыз артық болмас, тақсыр, ешқандай дайындықсыз, салған жерден өзіңді өзің шықпырта жөнелу, әсіресе соққыны дұрыс қоректенбеген және семіздігі де шамалы денеге дарыту — оңай нәрсе емес. Сеньора Дульсинея кішкене шыдай тұрсын-дағы, сәті түскен бір күні өзімді оңдырмай қан-жоса қылармын: себебі, тірі адам тіршілігін істейді емес пе, — яғни, айтайын дегенім, өлмей аман-сау жүрмін ғой, ендеше, уәдемді де міндетті түрде орындаймын.

Бұған ырзашылық білдірген Дон Кихот аздап жүрек жалғады, ал Санчо мелдектей тойды, бұдан соң екеуі ұйқтауға жатты, ал айнымас серік әрі дос Росинант пен сұр есек шөбі шүйгін шалғындықта емін-еркін жайылып жүрді. Олар кештетіп барып бір-ақ оянды, тұрған бойда көліктеріне қонды да, асығыс жүріп кетті, өйткені бір мильдей қашықтан көрініп тұрған бекетке жетіп алмаққа асыққан еді. Мен “бекетке” деп отырмын, себебі Дон Кихоттың өзі бекет атаулының бәрін қамал-сарайға балайтын дағдысын өзгертіп, оны бекет деп атаған болатын.

Сөйтіп, екеуі бекетке келіп, мұнда қонып шығуға бола ма деп сұрады. Оларға болатыны және тіпті Сарагосаның өзінен табылмайтын жайлы орын беріліп, жақсы күтім жасалатыны мәлім етілді. Олар көліктерінен түсті, бұдан соң, бекет қожайынынан кілтін алғаннан кейін, Санчо азық-түлігін шоланға кіргізіп қойды, сосын жануарларды атқораға апарып, жемін салды да, мына бекеттің Дон Кихотқа қамал-сарай секілді боп көрінбегені үшін жаратқанға арнайы алғыс айтып, қандай бұйрық беретінін білмекке мырзасына қарай тартты, ал Дон Кихот болса, қақпа жанындағы сәкіде отырған болатын. Бұл кезде кешкі тамақ ішетін уақыт та таяп қалған-ды, Дон Кихотпен бірге өздеріне бөлінген бөлмеге бармас бұрын Санчо бекет иесінен кешкі асқа не ұсынатынын сұрады. Бұған жауап ретінде қожайын мынадай жайды алға тартты: бізде жаныңызға не керектің бәрі бар, не қаласаңыз соны сұрай беріңіз, өйткені бұл бекеттен ауладағы құстың еті де, аспандағы құстың еті де, теңіздегі балық та, бәрі де табылады, деді.

— Бізге ондай көп ештеңенің керегі жоқ, — деп құлаққағыс етті Санчо, —қуырылған екі балапан жетіп жатыр, себебі мырзам өте бір сыпайы адам, тамақты көп жемейді, өзім де әкетіп бара жатқан мешкей емеспін.

Қожайын бұларға балапан қуырып бере алмайтынын, себебі балапандарды кезқұйрық іліп тауысқанын хабарлады.

— Ендеше, сеньор қожайын, бір семіздеу тауықты қуыруға әмір ете қойыңыз, — деді Санчо.

— Тауық деймісіз? Әй, құдай-ай! — деп айқайлап жіберді қожайын. — Оллаһи-білләһи, шын сөзім, елуден астам тауықты күні кеше ғана қалаға сатуға беріп жібергем, тауық жоқ, бірақ басқасының бәрін сұрай беріңіз.

— Олай болса, сізде бұзау еті немесе ешкі еті бар шығар, — деп сауалын жалғастыра түсті Санчо.

— Қазір анаусы да, мынаусы да таусылып қалды, бүкіл үйден бір кесім ет таба алмайсыз, — деп жауап қатты қожайын, — есесіне келесі аптада қалағаныңызша болады.

— Айтары жоқ! — деді Санчо. — Мұның бәрі қаншалықты қат болғанымен, есесіне сізде шошқа майы мен жұмыртқа жетершілік екеніне бәс тігуге бармын.