Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Жартастармен шығарсың осы өрмелеп

Мәңгіліктің отауына шыңдағы,

Басқа жол жоқ оған алып баратын.

— Алда ғана сорлы басым-ай! — деп дауыстап жіберді жиен қыз. — Осының бәрі аздай, ағатайым оған қоса ақын екен ғой! Сіз бәрін де білесіз, бәрінің мән-жайын түсінгенсіз, — егер тас қалаушы болғанды қаласаңыз, онда біреулердің тор жасауды бұйым құрлы көрмейтіні секілді, сіздің де оп-оңай үй тұрғызып аларыңызға шүбәм жоқ.

— Олла-біллә, жиенжан, — деді Дон Кихот, — егер рыцарьлық жайындағы арман бар сезімімді баурап алмағанда мен нені де болсын жасап шығарар едім, айталық, тор мен мәсуек секілді, таңырқауға тұрарлық нәрселердің де не түрлісін жасар едім.

Дәл осы сәтте әлдекімнің есік қаққаны естілді, онан соң бұл кім деген сұраққа Санчо Панса бұл өзі екенін айтып жауап қатты; Санчоны даусынан тани қойған күтуші әйел оның түрін көргісі келмей сол бойда-ақ бөлмеден жүгіріп шығып кетті, — оны суқаны сүймейтіндігі соншалықты еді. Санчо Пансаға есікті жиен қыз ашты, сеньор Дон Кихот оны құшақ жая қарсы алды, сосын олар бөлмені іштен бекітіп қойды, міне тап осы жерде мұның алдындағыдан бірде кем түспейтін қызықты сұқбат басталды.

ҮІІ тарау

Дон Кихот пен атқосшысының екеуара не жайында әңгімелескені турасында, сондай-ақ басқа да айтуға тұрарлық оқиғалар жөнінде Дон Кихоттың Санчо Пансамен бірге іштен кілттеніп алғанын көрген күтуші әйел олардың не жайында келіссөз жүргізбегін сол қас қағымда-ақ сезе қойды; бұл бас қосуда үшінші жорыққа аттану жайында қаулы алынатынын аңғарған ол жамылғысын ала салып бакалавр Самсон Карраскоға қарай жүгірді, өйткені аса ділмәр, оның үстіне қожайыны жаңа ғана танысқан адам ретінде бұл оны осынау сөлекет әурешіліктен бас тартуға үгіттеп көндірер деп ойлаған. Бакалавр бұл кезде ауласында әрлі-берлі қыдырыстап жүрген, қатты толқығаннан терлеп-тепшіп, тынысы тарылып кеткен күтуші әйел оны көрген бойда аяғына жығыла кетті. Әйелдің қатты қапаланып, құты қашып кеткеніне мазасызданған Карраско:

— Сізге не болған, күтуші ханым? Нендей кепке душар болғансыз? Жан алқымға келгендей абыржулысыз ғой, — деп сұрады.

— Өзіме ештеңе болған жоқ, қалқам, сеньор Самсон, ал мырзам қарасын батырғалы жатыр, батырады ол, батырмай қоймайды!

— Кімді батырмақшы ол? — деп сұрады Самсон. — Не боп қалды тағы?

— Қояншық дертінің қақпасынан шығады да, өзінің қарасын батырады, — деп жауап қатты күтуші әйел. — Сізге айтайын дегенім, қадірменді сеньор бакалавр, ол тағы бір мәрте, осымен үшінші рет, дүние кезіп тентіреп, өзі айтатындай, жанға дауа дейтінді іздеуге аттанбақ, — не себепті мұны осылай атайтынына ақылым жетпейді. Алғашқы жолы, оны өзімізге қайтарған кезде, көкала қойдай боп таяқ жеп есекке артулы келген. Екінші жолы оны үйге торға қамап, өгіз арбаға отырғызып әкелді, ал мырзам болса біреулер өзімді жадылап қойды деп түсінді. Сондағы оның түр-сықпыты туған анасы да танымастай аянышты еді: өңі құп-қу, әбден жүдеп қу сүлдері қалған, көзі кілмиіп кеткен. Шамалы әлдендіру үшін оған тек жұмыртқаның бір өзінен ғана алты жүзден астамын асаттым ғой, — бұған құдайдың өзін, бүткіл көрші-көлемімізді, сондай-ақ тауықтарымды да куәға тартам: тауықтарым мұны растап бере алады.

— Оған зәредей күмәнім жоқ, — деді бакалавр, — тауықтарыңыз сондай сүйкімді, сондай семіз және сондай тәрбиелі, сондықтан өтірік айтқаннан гөрі өліп кеткенді артық көреді. Сонымен, күтуші ханым, бар кілтипан мен бар пәле сеньор Дон Кихоттың ойға алған ісінде демексіз ғой және қаупіңіз де тап сонда ғой, солай ма?

— Тап сонда, сеньор, — деп мақұлдады күтуші әйел.

— Ендеше, бұған алаң болмаңыз, — деп сендіре сөйледі бакалавр, — қазір үйіңізге барыңыз да маған жүрек жалғайтын бір ыстық тағам әзірлей қойыңыз, ал жолай, егер білсеңіз, әулие Аполлинарийдің дұғасын оқыңыз, мен сәлден кейін барам, сосын бәрін ойдағыдай етіп реттейміз.